Эзоп: 135 μύθοι του Αισώπου

«Εδώ θα είμαι ασφαλισμένη από τους ανθρώπους», σκέφτηκε η αλκυόνα.

Πέταξε λοιπόν στο δάσος, μάζεψε φρύγανα κι έστησε στην κορυφή του λιθαριού, τη φωλιά της. Εκεί μέσα γέννησε τα αυγά της και κάθισε να τα κλωσήσει.

Όταν έσπασαν τ' αυγά και φάνηκαν τα κεφαλάκια των πουλιών, η αλκυόνα τρελάθηκε από τη χαρά της.

Όλο πετούσε στο δάσος, για να βρει σκουληκάκια και μύγες, να ταΐσει τα πουλάκια της, κι εκείνα είχαν ολοένα ανοιχτά τα ράμφη τους, γιατί ήταν αχόρταγα. Αλλ' η αλκυόνα δεν κουραζότανε να πετάει για να τους βρει τροφή, γιατί χαιρότανε, που τα πουλάκια της θα μεγάλωναν ήσυχα – ήσυχα, χωρίς κανένα φόβο μήπως της τ' αρπάξουν οι άνθρωποι.

Μια μέρα όμως, που έλειπε στο δάσος για να πιάσει μύγες και σκουλήκια, φύσηξε άνεμος δυνατός, η θάλασσα φουρτούνιασε και σηκώθηκαν κύματα πελώρια, που σκέπασαν το λιθάρι της ακτής και σάρωσαν τη φωλιά με τα πουλάκια.

Όταν γύρισε αργότερα η αλκυόνα κι είδε την καταστροφή, κάθισε και κελάηδησε πικρά.

– Δυστυχία μου! έλεγε. Έφυγα από τη στεριά, όπου όλοι με κυνηγούσαν, κι ήρθα στη θάλασσα, μα κι αυτή μου στάθηκε άπιστη.

Μια φορά, ένα λιοντάρι κοιμότανε στη σπηλιά του. Είχε φάει αποβραδίς ένα βόδι ολόκληρο, είχε πιει μπόλικο νερό και τώρα είχε βυθιστεί στον ύπνο κι έβλεπε όνειρα λιονταρίσια.

Ξαφνικά, ένιωσε στον ύπνο του πως κάτι το γαργαλούσε, σαν να περπατούσε κάποιος -πολύ ελαφρά, είναι αλήθεια- πάνω στο κορμί του.

Άνοιξε τα μάτια του και τι να δει; Ήταν ένα ποντίκι!

Θύμωσε τότε το λιοντάρι, που ένα τόσο ταπεινό και μικρούλικο ζωάκι τόλμησε να του χαλάσει την ησυχία του κι αρπάζοντάς το με το πόδι του, ετοιμάστηκε να το χάψει.

Αλλά το ποντικάκι άρχισε να παρακαλάει, κλαίγοντας.

– Άφησέ με, βασιλιά μου, να ζήσω, κι εγώ μπορεί μια μέρα να σου ξεπληρώσω την καλοσύνη που θα μου κάνεις!

Το λιοντάρι, που ήτανε πια χορτάτο και δεν μπορούσε να φάει ούτε έναν ποντικό, γέλασε με τα λόγια που άκουσε κι είπε:

– Σου χαρίζω τη ζωή, μόλο που ποτέ δεν θα μπορούσες εσύ να με βοηθήσεις!

Το ποντικάκι τον ευχαρίστησε και το 'βαλε στα πόδια.

Πέρασε καιρός, και το λιοντάρι είχε ξεχάσει και το ποντικάκι και το επεισόδιο.

Κάποτε, όμως, ο βασιλιάς των αγριμιών έπεσε σ' ένα λάκκο – παγίδα, που είχαν ανοίξει κάποιοι κυνηγοί, κι εκείνοι του έδεσαν τα πόδια με χοντρά σχοινιά και τ' άφησαν για να πάνε στο χωριό τους να φέρουν κι άλλους ανθρώπους, να τους βοηθήσουν για να το κουβαλήσουν, επειδή ήταν πολύ βαρύ.

Ύστερα από λίγη ώρα, έτυχε να περνάει από κει ο ποντικός κι άκουσε βογκητά.

Κατέβηκε τότε στο λάκκο, είδε το δεμένο λιοντάρι και το γνώρισε.

– Κάποτε μου χάρισες τη ζωή, του είπε. Τώρα θα σου ξεπληρώσω την καλοσύνη σου και θα σ' ελευθερώσω.

– Εσύ θα μ' ελευθερώσεις; ρώτησε απορώντας το λιοντάρι. Πώς είναι δυνατό;

– Τώρα θα δεις! είπε το ποντίκι.

Κι άρχισε, με τα σουβλερά δόντια του, να ροκανίζει τα χοντρά σχοινιά, που έδεναν τα πόδια του λιονταριού.

Ύστερα από τρεις – τέσσερις ώρες, τα σχοινιά ήταν κομμένα και το λιοντάρι μπόρεσε, μ' ένα πήδημα, να βγει από το λάκκο – παγίδα.

Δεν έφυγε όμως αμέσως, γιατί περίμενε να σκαρφαλώσει και το ποντίκι απάνω, μια που αυτό δεν μπορούσε να βγει μ' ένα πήδημα.

– Σ' ευχαριστώ πολύ! του είπε συγκινημένο το λιοντάρι.

– Σου είχα υποσχεθεί πως θα ξεπλήρωνα την καλοσύνη που μου έκανες, και κράτησα την υπόσχεσή μου, αποκρίθηκε το ποντίκι. Τότε γέλασες μαζί μου, γιατί δεν πίστευες ότι εγώ, ένα μικρό κι αδύνατο ποντίκι, θα μπορούσα να βοηθήσω εσένα, το βασιλιά των αγριμιών. Πρέπει να ξέρεις, όμως, πως κι οι πιο αδύνατοι μπορούν να ξεπληρώσουν το καλό που τους κάνουν οι δυνατότεροι τους.

Ένας σκύλος κι ένας πετεινός, που κακοπερνούσαν στο σπίτι του αφε-ντικού τους, είχανε πιάσει μεγάλη φιλία και συχνά έλεγε ο ένας στον άλλον τα βάσανά του.

Μια μέρα, ο σκύλος, που είχε φάει ξύλο από το αφεντικό του, είπε στο φίλο του τον πετεινό:

– Δεν είναι ζωή αυτή που κάνουμε εδώ μέσα.

– Είδα τι ξύλο έφαγες και σε λυπήθηκα, του λέει ο πετεινός.

– Εγώ λέω να φύγουμε. Τι λες; Έρχεσαι μαζί μου;

– Πού να πάμε;

– Όπου να 'ναι, φτάνει να μην έχουμε αυτό το αφεντικό, που μάς βασανίζει.

– Καλή είναι η ιδέα σου, αλλά πώς θα ζήσουμε;

– Σκέφτηκα να πάμε στο δάσος να ζήσουμε, μαζί με τ' αγρίμια και τ' αγριοπούλια. Εγώ θα κυνηγάω και συ θα βοσκάς. Θα τρώμε καλύτερα από δω!

– Και δεν θα 'χουμε και το αφεντικό πάνω από το κεφάλι μας.

– Καλά το σκέφτηκες. Πότε λες να φύγουμε;