Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

Τα είδε το ελάφι και στενοχωρήθηκε, γιατί τα βρήκε πολύ αδύνατα, πετσί και κόκαλο μονάχα.

– Θεέ μου! μουρμούρισε, τι άσχημα πόδια που έχω! Κανένα αγρίμι μέσα στο δάσος δεν έχει τόσο άσχημα πόδια, όπως τα δικά μου!

Κι ένα δάκρυ κύλησε από τα όμορφα, εκφραστικά του μάτια, γιατί τα ελάφια κλαίνε, όταν είναι λυπημένα, όπως κλαίνε οι άνθρωποι.

Θυμήθηκε τ' άλλα αγρίμια και τα πόδια τους: το άγριο άλογο, με τις θαυμάσιες καμπύλες των καπουλιών του, την τίγρη, μ' εκείνα τα δυνατά κι όμορφα πόδια, ακόμη και τον ελέφαντα, που είχε άσχημα, χοντρά πόδια, αλλά που, τουλάχιστον, ήταν ανάλογα με το κορμί του.

Και το ελάφι έφυγε, αναστενάζοντας για την ατυχία του, που δεν είχε κι αυτό όμορφα πόδια.

Ύστερα από λίγην ώρα, ένα λιοντάρι, που είχε βγει νύχτα στον κάμπο για κυνήγι και το βρήκε η μέρα, γυρνούσε κι αυτό μέσα στο δάσος και, περνώντας από την πηγή, στάθηκε να πιει νερό.

Καθώς έπινε νερό όμως, μυρίστηκε τ' αχνάρια του ελαφιού κι αποφάσισε να το κυνηγήσει, γιατί δεν είχε χορτάσει ακόμα, μ' ένα – δυο λαγούς που είχε φάει εκείνη τη νύχτα.

Πήδησε αμέσως, ακολουθώντας το ελάφι και βρυχήθηκε γιατί ήξερε πως ο βρυχηθμός του, που έμοιαζε με βροντή, έκανε τα ζώα να παραλύσουν από τον τρόμο τους και τα 'τρωγε.

Το ελάφι, ακούγοντας εκείνο τον τρομερό βρυχηθμό, το 'βαλε στα πόδια κι έτρεχε τόσο γρήγορα, ώστε το λιοντάρι δεν μπορούσε να το φτάσει.

Σε λίγο, ήτανε μέσα στο δάσος κι έτρεξε να κρυφτεί. Αλλά, καθώς περνούσε μέσα από κάτι φουντωνά χαμόκλαδα, τα μεγάλα κλαδωτά του κέρατα πιάστηκαν μέσα στα πυκνά κλαδιά και δεν μπορούσε πια να προχωρήσει.

«Τι ανόητο που ήμουνα!» σκέφτηκε τότε το καημένο το ελάφι, καθώς άκουγε το λιοντάρι να πλησιάζει. «Κατηγορούσα τα πόδια μου, που, ωστόσο, με βοήθησαν ως τώρα να ξεφύγω, και θαύμαζα τα κέρατά μου, που έγιναν αφορμή να μην μπορώ να τρέξω άλλο πια, μόνο θα μείνω εδώ και θα με φάει το λιοντάρι!»

Ένας μυλωνάς είχε μια γίδα κι ένα γάιδαρο. Τη γίδα την είχε για να του δίνει το γάλα της. Το γάιδαρο τον είχε για όλες τις δουλειές. Όταν δεν φυσούσε άνεμος και τα φτερά του μύλου έμεναν ακίνητα, ο μυλωνάς έζεβε το γάιδαρο για να γυρίσει τις μυλόπετρες. Κι όταν πάλι άλεθε τα στάρια και τα καλαμπόκια, τον φόρτωνε με σακιά αλεύρι και τον έβαζε να τα κουβαλάει στο χωριό.

Ο γάιδαρος δούλευε πολύ και γι' αυτό ο μυλωνάς τον τάιζε καλά. Πάντοτε, στο παχνί του, υπήρχε άφθονο κριθάρι και σανός.

Τη γίδα δεν την περιποιόταν όσο το γάιδαρο, όχι μόνο γιατί δεν κουραζόταν, όσο εκείνος, αλλά και γιατί πίστευε πως μια κι ήταν όλη την ημέρα ελεύθερη και μπορούσε να τριγυρνάει όπου ήθελε, θα 'βρισκε πάντοτε κάτι να βοσκήσει.

Αλλ' η γίδα έβρισκε πως ο μυλωνάς την αδικούσε και ζήλευε το γάιδαρο, που το παχνί του, ήτανε πάντοτε γεμάτο μ' εκλεκτή τροφή.

Τον ζήλευε κι ήθελε να του κάνει κακό, αλλά δεν τολμούσε να τον χτυπήσει με τα κέρατά της, γιατί ο γάιδαρος ήτανε πολύ πιο μεγαλόσωμος και πολύ πιο δυνατός απ' αυτήν.

Άρχισε λοιπόν να τον καλοπιάνει και να προσποιείται ότι τον συμπονούσε.

– Δουλεύεις πολύ, καημένε! του έλεγε.

– Αχ, τσακίζομαι όλη την ημέρα, γκάριζε ο γάιδαρος, γιατί αλλιώς δεν μπορούσε ν' αναστενάξει.

Του το 'λεγε κάθε μέρα, ώσπου τον κατάφερε να πιστέψει πως ενδιαφερότανε πραγματικά γι' αυτόν.

Ένα βράδυ του λέει:

– Σκέφτηκα κάτι.

– Τι; ρώτησε ο απονήρευτος γάιδαρος.

– Θέλεις να μη δουλέψεις αύριο;

– Πώς γίνεται ένα τέτοιο πράγμα;

– Δεν είναι τόσο δύσκολο, όσο νομίζεις. Θα κάνεις τον άρρωστο.

– Πώς να κάνω τον άρρωστο, αφού δεν είμαι;

– Δεν χρειάζεται να είσαι άρρωστος. Όταν θα σε φορτώσει ο μυλωνάς και θα ξεκινήσει για το χωριό, την ώρα που θα περνάς απάνω στο ξύλινο γεφυράκι, πέσε κάτω και άρχισε να κλοτσάς. Ο μυλωνάς θα νομίσει πως είσαι άρρωστος, πως σ' έπιασε σεληνιασμός και τότε θα σ' αφήσει να ησυχάσεις, ώσπου να σου περάσει η αρρώστια σου.

– Ωραία το σκέφτηκες, γκάριξε χαρούμενος ο απονήρευτος γάιδαρος. Αύριο θα κάνω όπως με συμβούλεψες.

Πραγματικά, την άλλη μέρα, ο μυλωνάς φόρτωσε το γάιδαρο με τέσσερα σακιά αλεύρι και ξεκίνησε να τα πάει στο χωριό.

Καθώς όμως περνούσαν πάνω από το ξύλινο γεφυράκι, ο γάιδαρος έκανε πως γλίστρησε, έπεσε κάτω κι άρχισε να κλοτσάει. Με τις κλοτσιές του όμως έσπασε το γεφυράκι κι ο δυστυχισμένος ο γάιδαρος έπεσε στο ρέμα, που κυλούσε από κάτω, και δεν μπόρεσε ούτε να σηκωθεί, ούτε να ξανακλοτσήσει, γιατί έσπασε τα πλευρά του.

Ο μυλωνάς τρομοκρατήθηκε κι έτρεξε να φέρει από το χωριό κάποιον που ήξερε να γιατρεύει τα ζώα.