• Пожаловаться

Васіль Быкаў: У тую вясну...

Здесь есть возможность читать онлайн «Васіль Быкаў: У тую вясну...» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию). В некоторых случаях присутствует краткое содержание. год выпуска: 0101, категория: Старинная литература / на русском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале. Библиотека «Либ Кат» — LibCat.ru создана для любителей полистать хорошую книжку и предлагает широкий выбор жанров:

любовные романы фантастика и фэнтези приключения детективы и триллеры эротика документальные научные юмористические анекдоты о бизнесе проза детские сказки о религиии новинки православные старинные про компьютеры программирование на английском домоводство поэзия

Выбрав категорию по душе Вы сможете найти действительно стоящие книги и насладиться погружением в мир воображения, прочувствовать переживания героев или узнать для себя что-то новое, совершить внутреннее открытие. Подробная информация для ознакомления по текущему запросу представлена ниже:

libcat.ru: книга без обложки

У тую вясну...: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «У тую вясну...»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Васіль Быкаў: другие книги автора


Кто написал У тую вясну...? Узнайте фамилию, как зовут автора книги и список всех его произведений по сериям.

У тую вясну... — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «У тую вясну...», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Шрифт:

Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

- Гэта няважна, што Полышча. Але відаць скіраванасьць. Мы накіроўвалі да сьпецыялістаў - не тады, праўда, пасьля. Сьпецыялісты з Акадэміі навук далі заключэньне, што антысавецкасьць аўтара адчуваецца.

- Так і напісалі? Сьпецыялісты? Літаратураведы? Цікава, а хто канкрэтна?

- Так я табе і скажу, - прыжмурыў вочы Мікалай Іванавіч. - Ды я і сам ня ведаю. Падпісана - псеўданімамі.

Бог ты мой, думаў я. Гэтая невялічкая аповесьць Карпюка, як я памятаў, была тады даволі цёпла сустрэта ў пісьменьніцкім друку, яе хвалілі ў рэцэнзіях. Карпюка неўзабаве прынялі ў СП, можа ўпершыню ён адчуў сябе на кані і нават прыбіў на дзьвярах кватэры медную таблічку “Аляксей Карпюк, пісьменьнік”. А гэтыя, глядзі ты, - праводзілі сваю эксьпертызу. I дзе! У Інстытуце літаратуры Акадэміі навук. Ці, можа, у іх сваіх “літаратураведаў” у штацкім бракавала?

- I вось тут паявілася праблема: зверху патрабуюць справаздачы, ну дадзеных, матэрыялы распрацоўкі, а ў нас тых распрацовак - кот наплакаў. Уся справа, ведаеш, што гэты тып на адным месцы сядзеў нядоўга. Усё лётаў, лятун сапраўдны, чэснае слова. Толькі нашыя аператыўнікі яго абсадзяць, ну, агентамі, так сказаць, асьведамляльнікамі, а ён ужо зьехаў. Або звольніўся. Што ўжо само па сабе падазрона - чаго гэта?

- Але ж яго звальнялі, - сказаў я. - Як жа было яму ня лётаць.

- Не заўжды звальнялі. Ён і сам умеў звальняцца. З рэдакцыі, напрык- лад. Толькі там харошага хлопца да яго падсадзілі, беларуса-заходніка, таксама пачынаў нешта пісаць - звольніўся. Паступіў у “Інтурыст”. Мы як даведаліся, аж млосна стала, начальнік вымову тром супрацоўнікам уляпіў.

- Але завошта?

- Як завошта? Гэта ж прамы шлях - за мяжу. Ён, знаеш, такі шлях і падбіраў, каб пісаць і свае пісакі туды перапраўляць прамым ходам. Ды яшчэ некаторых туды уцягнуць. Тут ужо арганізацыяй запахла...

- Да, - сказаў я, ня дужа, аднак, разумеючы логіку гэтага чалавека. Затое чалавек, мабыць, выдатна разумеў сваю логіку.

- Во тут на Карпюка паявіўся яшчэ адзін пісака, во цяперашні народны Васіль Быкаў. Але пра гэта я раскажу пасьля. Вунь ідзе дзядок з кульбай, бачыш? Мне трэба зь ім паздароўкацца.

Наперадзе сапраўды паявіўся дзядок з кіёчкам, у цёмным гарнітуры пры гальштуку, ён, аднак, дробненька і жвава тупаў дарожкай, - ужо згледзеўшы нас, пачаў пільней узірацца праз акуляры. Каб не замінаць ім, я павярнуў назад.

Наступны дзень выдаўся дажджлівы, зраніцы ліў дождж, але пад абед перастаў, па небе плылі непрыемныя, зусім асеньнія хмары. Я сядзеў адзін у сваёй двойцы і думаў над учарашняй размовай. Усё ж тое было ня толькі цікава, а і дужа важна, нічога падобнага мне чуць не даводзілася. I я думаў, ці не запісаць тое, можа б калі прыгадзілася, бо спадзявацца на памяць я ня дужа хацеў, мая памяць увогуле была дзіравая. Працуючы ў газеце, усё, бывала, браў у блакноцік. Калі гутарыў з калгаснымі кадрамі, было шмат лічбаў, прозьвішчаў - усё ў блакноцік. Тое здорава памагала заўжды, давала магчымасьць пазьбегнуць памылак. А неяк нават атрымаў апраўданьне праз суд - гэта калі адзін калгасны сьпецыяліст хацеў узяць на пушку. Сказаў, а пасьля адмовіўся. Але ў мяне ўсё было дакладна запісана.

У той дзень зранку напарнік мой, таксама малады хлопец з Талачынскага выканкама, зьехаў аўтобусам у горад, і я наважыўся. Прысеў ля стала і пачаў што-нішто накідваць у блакнот з пачутага ўчора пра Карпюка. Толькі напісаў паўстаронкі, у дзверы ціха стукнулі два разы, і на парозе з’явіўся Мікалай Іванавіч. Ён быў у даўгой зялёнай афіцэрскай накідцы.

- Што вы тут сядзіце, пойдзем пройдземся, - пачаў ён нейкім незадаволеным голасам. I, мусіць, згледзеўшы мой блакнот у руках, ціха засьцярожліва мовіў: - Што пішаце? Можа, мой расповед запісваеце? Ні ў якім разе. Я забараняю.

- Ды не, - сказаў я, сумеўшыся. - Тут я па матэрыялах санаторыя...

- Санаторыя? Мусіць, знайшлі недахопы? Ваш брат на гэта мастак. Хлебам яго не кармі - дай недахопы.

- Што ж, тым кормімся, - працытаваў я класіка журналістыкі. Мы выйшлі ў двор, дзе нас адразу падхапіў сьвежы напірысты вецер з-за вугла - увогуле надвор’е было не для пагулянак. Тым болей, што, сьпяшаючыся, я не надзеў нічога на свой новы пінжак.

- Можа, у пакоі лепш? - сказаў я. - Я там адзін.

- Не, - цьвёрда сказаў Мікалай Іванавіч. - У пакоі не гадзіцца.

Мы прайшлі ў хвоі, там стала трохі зацішней. Мой спадарожнік хмурыў нездаровы, з мяшкамі пад вачмі твар.

- Прыроды, пагоды ня трэба баяцца. Я, знаеце, як рабіў аператыўнікам і намокнуў, і намёрзся. Усяго было. Асабліва ў барацьбе з бандытызмам... Прыходзілася адзін на адзін на лясной трапе. Хто раней стрэльне, той і пераможа. Цераз труп пераступіш і - далей. Во такая была наша служба.

Читать дальше

Шрифт:

Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «У тую вясну...»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «У тую вясну...» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё не прочитанные произведения.


libclub.ru: книга без обложки
libclub.ru: книга без обложки
Васіль Быкаў
libclub.ru: книга без обложки
libclub.ru: книга без обложки
Васіль Быкаў
libclub.ru: книга без обложки
libclub.ru: книга без обложки
Васіль Быкаў
libclub.ru: книга без обложки
libclub.ru: книга без обложки
Васіль Быкаў
libclub.ru: книга без обложки
libclub.ru: книга без обложки
Васіль Быкаў
libclub.ru: книга без обложки
libclub.ru: книга без обложки
Васіль Быкаў
Отзывы о книге «У тую вясну...»

Обсуждение, отзывы о книге «У тую вясну...» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.