Unknown - Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka
Здесь есть возможность читать онлайн «Unknown - Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Жанр: Старинная литература, на русском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.
- Название:Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka
- Автор:
- Жанр:
- Год:неизвестен
- ISBN:нет данных
- Рейтинг книги:3 / 5. Голосов: 1
-
Избранное:Добавить в избранное
- Отзывы:
-
Ваша оценка:
- 60
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka: краткое содержание, описание и аннотация
Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.
Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком
Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.
Интервал:
Закладка:
Alcest wyjął z kieszeni duży kawał czekolady i zaczął się opychać.
- Dasz mi ugryźć? - zapytał Kleofas.
- Nie - odpowiedział Alcest.
- A moja ręka?... - zapytał Kleofas.
- Wypchaj się - odpowiedział Alcest.
To się nie podobało Kleofasowi. Zaczął krzyczeć, że się wykorzystuje to, że ma złamaną rękę, i że nie traktowano by go tak, gdyby mógł się bić jak wszyscy. Kleofas tak krzyczał, że przybiegł nasz wychowawca.
- Co się tu dzieje? - zapytał.
- On korzysta z tego, że ja mam złamaną rękę - powiedział Kleofas pokazując palcem na Alcesta.
Alcest był okropnie niezadowolony; próbował odpowiedzieć, ale miał usta zapchane czekoladą i nie można było zrozumieć, co mówi.
- Czy ty się nie wstydzisz - powiedział wychowawca do Alcesta - wykorzystywać kolegę upośledzonego fizycznie? Marsz do kąta!
- Dobrze mu tak! - powiedział Kleofas.
- To tak? - powiedział Alcest, który wreszcie przełknął czekoladę. - Jeśli on się wygłupiał i złamał sobie rękę, to ja muszę mu dawać jeść?
- To prawda - powiedział Gotfryd. - Każdy, kto się do niego odzywa, musi później stać w kącie; mamy już dosyć tej jego ręki!
Pan wychowawca popatrzył na nas bardzo smutnymi oczami, a potem zaczął do nas mówić łagodnym głosem, tak łagodnym, jak mój tata, kiedy tłumaczy mamie, że musi iść na zebranie kolegów z pułku.
- Nie macie wcale serca - powiedział. - Wiem, że jesteście jeszcze bardzo młodzi, ale wasze zachowanie szalenie mnie martwi. - Pan wychowawca zatrzymał się na chwilę, a potem krzyknął: - Do kąta! Wszyscy!
Musieliśmy wszyscy iść do kąta, nawet Ananiasz; Ananiaszowi przytrafiło się to po raz pierwszy i nie wiedział, co ma robić, więc pokazaliśmy mu. Staliśmy wszyscy, oczywiście oprócz Kleofasa. Pan wychowawca pogłaskał go po głowie, zapytał, czy boli go ręka, i Kleofas powiedział, że owszem, że dosyć go boli. A potem pan wychowawca musiał się zająć jednym dużym chłopakiem, który złapał małego i walił nim drugiego dryblasa. Kleofas popatrzył na nas, zachichotał i poszedł znowu bawić się w „skakanego”. Ja nie byłem zadowolony; jak wróciłem do domu, tata, który już był, zapytał, co mi jest. Wtedy krzyknąłem:
- To niesprawiedliwie! Dlaczego ja nie mogę nigdy złamać ręki!
Tata spojrzał na mnie okrągłymi oczami, a ja poszedłem do mojego pokoju bardzo nadąsany.
TESTY
Dzisiaj rano nie idziemy do szkoły, ale co z tego? Musimy iść do ambulatorium na badania, żeby się dowiedzieć, czy nie jesteśmy chorzy albo nienormalni. W klasie dano każdemu z nas papierek, który mieliśmy zanieść naszym mamom i tatom i wytłumaczyć im, że mamy iść do ambulatorium ze świadectwem szczepienia, z mamami i z dzienniczkami szkolnymi. Pani powiedziała, że dadzą nam „test”. „Test” to jest, jak każą wam rysować różne rzeczy, żeby zobaczyć, czy nie jesteście głupi.
Gdy przyszedłem z mamą do ambulatorium, Rufus, Gotfryd, Euzebiusz i Alcest już tam byli i wcale nie było im do śmiechu. Muszę powiedzieć, że zawsze bałem się gabinetów lekarskich. Wszystko jest tam białe i pachnie lekarstwami. Koledzy byli ze swoimi mamami, tylko Gotfryd, który ma bardzo bogatego tatę, przyszedł z Albertem, szoferem swojego taty.
Potem nadeszli Kleofas, Maksencjusz, Joachim i Ananiasz. Ananiasz płakał strasznie głośno.
Bardzo miła pani, ubrana na biało, zawołała mamy i wzięła od nich świadectwa szczepienia i powiedziała, że doktor zaraz do nas przyjdzie i żeby się nie niecierpliwić. Myśmy się wcale a wcale nie niecierpliwili. Mamy zaczęły rozmawiać między sobą i głaskać nas po głowach, i mówić, że jesteśmy okropnie mili. A szofer Gotfryda poszedł czyścić swój wielki, czarny samochód.
- Mój mały - mówiła mama Rufusa - jest bardzo nerwowy. Muszę się z nim porządnie namęczyć, żeby go namówić do jedzenia.
- Mój przeciwnie - mówiła mama Alcesta. - Denerwuje się, kiedy nie je.
- Ja uważam - mówiła mama Kleofasa - że za dużo każą im pracować w szkole. To szaleństwo. Mój nie może nadążyć. Za moich czasów...
- Och, rzeczywiście? - powiedziała mama Ananiasza. - Mój, droga pani, nie ma żadnych trudności; to, naturalnie, zależy od dziecka... Ananiasz, jeżeli nie przestaniesz płakać, dostaniesz klapsa przy wszystkich!
- Może nie ma trudności, droga pani - odpowiedziała mama Kleofasa - ale biedny malec nie jest, zdaje się, zbyt zrównoważony. Czyż nie?
Mamie Ananiasza nie spodobało się to, co mówiła mama Kleofasa, ale nie zdążyła odpowiedzieć, weszła pani ubrana na biało i powiedziała, że zaraz się zacznie i żeby nas rozebrać.
Ananiaszowi zrobiło się niedobrze. Mama Ananiasza zaczęła krzyczeć, mama Kleofasa się śmiała i przyszedł doktor.
- Co się tu dzieje ? - spytał doktor. - To coś okropnego te poranne badania niższych klas. Spokój, dzieci, albo powiem nauczycielom, żeby was ukarali. Rozbierajcie się. Prędko!
Rozebraliśmy się: bardzo to śmiesznie wyglądało, gdy tak staliśmy wszyscy goli.
Każda mama patrzyła na synów innych mam i wszystkie miały taką minę, jak moja mama, kiedy chce kupić rybę i mówi kupcowi, że ryba jest nieświeża.
- A teraz, dzieci - powiedziała pani ubrana na biało - przejdźcie do drugiego pokoju.
Pan doktor was zbada.
- Ja nie pójdę bez mamy! - krzyknął Ananiasz, który byłby zupełnie goły, gdyby nie okulary na nosie.
- Dobrze - powiedziała pani ubrana na biało. - Może pani z nim wejść, ale proszę go uspokoić.
- O, przepraszam - powiedziała mama Kleofasa. - Jeżeli ta pani może wejść ze swoim synkiem, to nie widzę powodu, żebym ja nie mogła wejść z moim.
- A ja chcę z Albertem! - krzyknął Gotfryd.
- Jesteś stuknięty - powiedział Euzebiusz.
- Powtórz tylko - powiedział Gotfryd, a Euzebiusz dał mu pięścią w nos.
- Albert! - krzyknął Gotfryd i Albert wbiegł jednocześnie z doktorem.
- To nie do wiary! - powiedział doktor. - Nie ma jeszcze pięciu minut, jak jeden się rozchorował, a teraz znów drugiemu leci krew z nosa. To nie przychodnia, to pole bitwy!
- Ja - powiedział Albert - jestem odpowiedzialny za to dziecko tak samo jak za wóz.
Chciałbym jedno i drugie oddać memu panu bez zadrapań. Zrozumiano?
Doktor popatrzył na Alberta, otworzył usta, zamknął je i kazał nam wejść do gabinetu i mamie Ananiasza też.
Najpierw było ważenie.
- Ty pierwszy - powiedział doktor i pokazał palcem na Alcesta, który poprosił, żeby mu pozwolono dokończyć bułeczki z czekoladą, bo nie ma kieszeni, więc gdzie ją włoży?
Doktor westchnął głęboko i kazał mi wejść na wagę, a potem obrugał Joachima, który przyciskał wagę nogą, żebym był cięższy.
Ananiasz nie chciał się ważyć, wiec jego mama przyrzekła, że mu kupi masę zabawek, i Ananiasz stanął trzęsąc się okropnie, a kiedy było już po wszystkim, rzucił się z płaczem na szyję swojej mamy. Rufus i Kleofas chcieli ważyć się razem dla kawału, a kiedy doktor był
zajęty, bo właśnie ich rugał, Gotfryd kopnął Euzebiusza, żeby zemścić się za tę fangę w nos.
Doktor rozzłościł się, powiedział, że ma tego dość i jeżeli będziemy dalej się wygłupiać, wyrzuci nas wszystkich, i że powinien był słuchać swego ojca. który mu radził, żeby został
adwokatem.
Potem doktor kazał nam pokazać jeżyki, słuchał przez aparat, jak oddychamy, kazał
nam kaszleć i obrugał Alcesta z powodu okruszyn.
Następnie doktor kazał nam usiąść przy stole, rozdał papier i ołówki i powiedział:
- Moje dzieci, rysujcie to, co wam przyjdzie do głowy, ale uprzedzam: pierwszy, któremu się zachce małpich figli, zarobi takiego klapsa, że długo popamięta.
Читать дальшеИнтервал:
Закладка:
Похожие книги на «Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka»
Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.
Обсуждение, отзывы о книге «Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.