Unknown - Goscinny R. Sempe Rekreacje Mikołajka

Nazajutrz tata wziął rolkę, żeby ją wywołać - tak powiedział. Trzeba było poczekać kilka dni, żeby zobaczyć zdjęcia, i okropnie się niecierpliwiłem. A potem, wczoraj wieczorem, tata wrócił do domu ze zdjęciami.

- Te ze szkoły, z twoimi kolegami i z tym wąsaczem, są wcale niezłe - powiedział. -

Te, które robiłeś w domu, są trochę ciemne, ale za to bardzo śmieszne.

Mama przyszła zobaczyć i tata pokazał jej zdjęcia, mówiąc:

- No, jak tam? Twój syn nie upiększył cię bardzo, co?

I tata śmiał się, a mama wzięła zdjęcia i powiedziała, że już czas siadać do stołu.

Nie rozumiem tylko, dlaczego mama zmieniła zdanie. Teraz mówi, że tata miał rację i że to nie jest odpowiednia zabawka dla małego chłopca.

I odłożyła aparat fotograficzny do szafy na najwyższą półkę.

MECZ PIŁKI NOŻNEJ

Poszedłem z chłopakami na taki duży, pusty plac: z Euzebiuszem, Gotfrydem, Alcestem, Ananiaszem, Rufusem, Kleofasem, Maksencjuszem i Joachimem. Nie pamiętam, czy wam mówiłem o moich kolegach, ale wiem, że już mówiłem o tym placu. Jest nadzwyczajny: pełno tam puszek od konserw, kamieni, kotów, kawałków drzewa i jest nawet jeden samochód. Samochód nie ma kół, ale można się w nim świetnie bawić: krzyczymy

„wrr...” i bawimy się w autobus, w samolot - to fantastyczne!

Ale dziś nie przyszliśmy się bawić w samochodzie. Przyszliśmy grać w futbol. Alcest ma piłkę, którą nam pożyczy, pod warunkiem, że będzie bramkarzem, bo on nie lubi biegać.

Gotfryd, który ma bogatego tatę, przyszedł ubrany jak futbolista: w koszulce w pasy czerwone, białe i niebieskie, w białych spodenkach z czerwonym lampasem, w grubych skarpetach, w ochraniaczach i w fantastycznych butach z gwoździami na podeszwach.

Właściwie te ochraniacze powinni nosić inni koledzy, bo Gotfryd, jak mówi pan w radio, jest brutalnym graczem. Głównie przez te buty. Wytypowaliśmy drużynę: Alcest ma być bramkarzem, na obronie Euzebiusz i Ananiasz. Euzebiusz nie przepuści żadnej piłki, bo jest bardzo silny i wszyscy go się boją. On także jest okropnie brutalny! Ananiasza daliśmy na tyły, żeby nie przeszkadzał, a także dlatego, że nie można go popchnąć ani uderzyć, bo nosi okulary i zaraz płacze. Pomoc to będą: Rufus, Kleofas i Joachim. Będą podawać piłkę nam, a my będziemy w ataku. W ataku jest nas tylko trzech, bo mamy za mało chłopaków, ale i tak jesteśmy groźni: jest Maksencjusz, który ma długie nogi z wystającymi, brudnymi kolanami i który bardzo szybko biega, jestem ja - a ja strzelam fantastycznie: trach! No i jest Gotfryd ze swoimi butami. Byliśmy okropnie zadowoleni, żeśmy utworzyli drużynę.

- Zaczynamy?! Zaczynamy?! - krzyknął Maksencjusz.

- Podaj piłkę! - krzyknął Joachim.

Pysznieśmy się bawili, ale Gotfryd powiedział:

- Słuchajcie, chłopaki! Przeciw komu gramy? Musi być przeciwnik.

No i prawda, Gotfryd miał rację: co z tego, że poda się piłkę, kiedy nie ma gdzie strzelić? To wcale nie jest zabawne. Zaproponowałem, że się podzielimy na dwie drużyny, ale Kleofas powiedział:

- Co, dzielić drużynę? Nigdy!

A poza tym było tak, jak w zabawie w kowbojów - nikt nie chciał być przeciwnikiem.

A potem przyszli ci z innej szkoły. My ich nie lubimy, tych z tamtej szkoły. Wszyscy są strasznie głupi. Przychodzą często na ten pusty plac, no i bijemy się, bo my mówimy, że plac jest nasz, a oni mówią, że plac jest ich, i zaczyna się. Ale dziś byliśmy zadowoleni, że przyszli.

- Hej, chłopaki! - powiedziałem. - Chcecie grać z nami w futbol? Mamy piłkę.

- Z wami! Nie rozśmieszaj mnie! - powiedział jeden chudy z czerwonymi włosami, takimi jak włosy cioci Klarysy, które zrobiły się czerwone w zeszłym miesiącu i mama wytłumaczyła mi, że to jest farba, którą się nakłada u fryzjera.

- A dlaczego miałoby cię to śmieszyć, durniu jeden? - zapytał Rufus.

- Zaraz cię walnę i to mnie też bardzo rozśmieszy! - odpowiedział ten z czerwonymi włosami.

- A poza tym - powiedział jeden taki duży, z wystającymi zębami - wynoście się stąd!

Plac jest nasz!

Ananiasz chciał iść, ale my nie.

- Nie, szanowny panie - powiedział Kleofas - ten plac jest nasz, ale chodzi o to, że wy się boicie grać z nami w futbol, bo mamy super fajną drużynę!

- Supermarną! - powiedział ten duży z zębami i zaczęli się wszyscy śmiać i ja też, bo to było strasznie śmieszne, a potem Euzebiusz dał fangę w nos jednemu małemu, który nic nie mówił.

Ale ponieważ ten mały był bratem tego dużego z zębami, zaczęło się.

- Spróbuj no jeszcze raz - powiedział do Euzebiusza duży z zębami.

- Chyba zwariowałeś! - krzyknął mały, który trzymał się za nos, a Gotfryd dał

kopniaka chudemu, temu z włosami cioci Klarysy.

Wszyscyśmy się zaczęli bić, oprócz Ananiasza, który płakał i krzyczał: „Moje okulary! Ja noszę okulary!” To było bardzo fajne, a potem przyszedł tata.

- W domu was słychać! Banda dzikusów! - krzyknął tata. - A ty, Mikołaju, czy wiesz, która już godzina?

A potem wziął za kołnierz jednego grubego głupka, z którym się biłem.

- Niech pan mnie puści! - krzyczał gruby głupek. - Bo zawołam mojego tatę, który jest poborcą, i powiem mu, żeby panu nałożył okropnie duży podatek!

Tata puścił grubego głupka i powiedział:

- Wystarczy! Już późno. Wasi rodzice będą się niepokoić. A poza tym, dlaczego się bijecie? Czy nie możecie się grzecznie bawić?

- Bijemy się - powiedziałem - bo oni boją się grać z nami w futbol!

- My się boimy? My?! - krzyknął duży z zębami.

- No więc - powiedział tata -jeśli się nie boicie, to dlaczego nie gracie?

- Bo oni są patałachy, dlatego - powiedział gruby głupek.

- Patałachy? - powiedziałem. - Z takim atakiem, jak nasz? Maksencjusz, ja i Gotfryd?

Można pęknąć ze śmiechu!

- Gotfryd? - powiedział tata. - Ja bym go widział raczej w obronie, nie wiem, czy jest dostatecznie szybki.

- Chwileczkę - powiedział Gotfryd. - Ja mam buty, mam najlepszy strój, więc...

- A kto jest na bramce? - zapytał tata.

Więc wytłumaczyliśmy mu, jak sformowaliśmy drużynę, i tata powiedział, że nieźle, ale trzeba potrenować i że on nam pokaże, bo niewiele brakowało, a byłby w reprezentacji (grał w drużynie Chanteclera jako prawy łącznik). Grałby w reprezentacji, gdyby się nie ożenił. Nie wiedziałem tego, on jest naprawdę fantastyczny, ten mój tata!

- A więc - powiedział tata do tych z tamtej szkoły - zgadzacie się grać z moją drużyną w przyszłą niedzielę? Będę sędziował.

- Ależ nie, oni się nie zgodzą, oni stchórzą! - krzyknął Maksencjusz.

- Nie, proszę pana, nie stchórzymy - odpowiedział ten z czerwonymi włosami. -

Zgadzamy się na niedzielę. O trzeciej. Ale wam wlejemy!

I poszli.

Tata został z nami i zaczął nas trenować. Wziął piłkę i strzelił Alcestowi gola. A potem stanął w bramce na miejscu Alcesta i Alcest strzelił bramkę.

Potem tata pokazał nam, jak się podaje. Kopnął piłkę i powiedział: „Uwaga, Kleofans!

Podaję!” I piłka uderzyła Ananiasza, który zgubił okulary i zaczął płakać.

A potem przyszła mama.

- Co ty tu robisz? - powiedziała do taty. - Posyłam cię po małego, a ty nie wracasz i obiad stygnie!

Tata zrobił się cały czerwony, wziął mnie za rękę i powiedział:

- Mikołaju, wracamy!

A wszyscy koledzy krzyczeli:

- Do niedzieli! Dla taty Mikołaja - hip, hip, hura!

Przy stole mama żartowała cały czas, a gdy poprosiła tatę o sól, powiedziała to takim tonem, jak na boisku: „Podawaj!”