Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Кідае прымы, звоніць гулкімі басамі.

Гудзіць інструмент тысячнымі галасамі:

Такт маршу, штурм, атака, крык чуваць і стрэлы,

Плач матак і дзяцей. Вось так мастак умелы

Аддаў страхоцце штурму, аж уздрыгваў смелы,

Аж плакалі сялянкі, бо прыпаміналі

Разню у Празе, пра якую з песняў зналі.

Дык рады зноў, што пасля ўдару са ўсёй сілы

Ён гук зглушыў, бы ўгнаў яго у глыб магілы.

Ледзь слухачы маглі апомніцца з здзіўлення,

Зноў музыка другая - ціхае бранчэнне

Спярша ў струн некалькі, што енк іх рвецца, гіне,

Як зык ледзь чутны мух, прарваўшых павуцінне.

Ды струнаў прыбывае, адзіночкі тоны

Злучаюцца ў акордаў гучных легіёны

І ўжо ступаюць тактам смелым, роўным, згодным,

І льюцца песняю з напевам сумным, родным:

Пра беднага салдата, што брыдзе лясамі,

Нядоляй змораны і голадам, часамі,

І ўрэшце падае з каня, бо страціў сілу,

А конік ножкай рые для яго магілу.

Старая песня! Як яе паслухаць міла!

Пазналі ўсе яе, дык войска абступіла

Цясней музыку. Слухалі і ўспаміналі

Той страшны час, калі радзіму пахавалі

І з гэтай песняй падаліся на ўскрай свету.

Прыпомнілі і ўсю сваю вандроўку гэту

Праз землі, моры, праз пустыні, па марозе,

Дзе між чужымі на папасе ці ў дарозе

Уцешылі не раз іх роднай песні словы.

І сумна пачалі скланяць свае галовы.

Ды ўраз узнялі іх, бо такт ужо жвавее

І з тонаў змененых другое нешта вее.

Мастак ізноў з гары глядзіць на струны горда

І дзве рукі за раз на іх ускінуў цвёрда.

Удар быў гэткі ўмелы, так рвануў басамі,

Што струны загулі труб звонкіх галасамі,

І з труб тых голас песні пад нябёсы хлынуў -

Марш трыумфальны: "Польскі край яшчэ не згінуў!.. "

"Марш, марш Дамброўскі ў Польшчу!"-ў ладкі ўсе пляскалі

І дружна: "Марш Дамброўскі! " - хорам усклікалі.

Самога мастака здзівілі песняў гукі,

Калочкі выпусціў, падняў угору рукі,

А шапка лісяя звалілася на плечы.

Развейваў ветрык бараду старэчы,

Пунсовым шчокі заірдзеліся адценнем,

А зрок яго юнацкім палымнеў натхненнем.

Як зноў Дамброўскага перад сабою ўбачыў,

Закрыў рукамі вочы і прамовіў з плачам:

"Пан генерал,- сказаў,- даўно Літва ўжо наша

Цябе чакала, як габрэі Месіяша,

Цябе і спевакі прарочылі між людам,

І неба твой прыход нам аб'явіла цудам,

Жыві, ваюй, ты наш..." І плакаў небарака,

Бо польскі край любіў не меней за паляка.

Руку падаў яму Дамброўскі ўсхвалявана,

Ён шапку зняў, пацалаваў руку з пашанай.

І паланез пачаць пара. Дык Падкаморы

Вылёты кунтуша закінуў, рушыў скора,

З паклонам ветлівым руку к вусам узносіць,

Збліжаецца да Зосі і у танец просіць.

За Падкаморым пары сталі шчыльным радам,

Пачаўся танец - ён камандуе парадам.

Над зеленню чырвоныя ірдзеюць боты,

Б'е ззянне з шаблі, свеціць пояс пазалотай,

А ён ідзе памалу, быццам так, нарокам,

Але за кожным рухам і за кожным крокам

Танцора пачуццё і думка праглядае.

Вось стаў, як быццам даму запытаць жадае,

Схіляе к вушку галаву, глядзіць у вочы.

Саромеецца дама, выслухаць не хоча.

Ён зняў канфедэратку, просіць вінавата.

Зірнула дама, ды маўчыць яшчэ заўзята.

Ён памалей ступае, заглядае ў зрэнкі

І раптам засмяяўся. Рады, ля паненкі

Хутчэй ідзе, глядзіць навокал з недавер'ем,

Сваю канфедэратку з белай чаплі пер'ем

Насуне, то ізноў адслоніць волас русы,

Аж вось звярнуў яе на вуха, круціць вусы.

Ідзе, а ўсе зайздросцяць, даганяюць жвава,

А ён хацеў бы з дамай вымкнуцца з забавы,

Часамі стане, ветліва руку узносіць

I, каб яго міналі, ўсіх ласкава просіць.

А часам ухітраецца і ўбок захіліць,

Мяняе сцежку, думае, сяброў мо змыліць,

Але бягуць за ім дакучліва і хутка,

І нельга вырвацца з таго жывога скрутка.

Дык злы, руку кладзе на шаблі рукаятку,

Як бы казаў: "Зайздросных навучу парадку!"

І з выклікам адважным на чале і ў воку

Ідзе ў натоўп, а той яго не смее кроку

Спыніць і расступаецца, змяніўшы шыкі,

Аднак усе бягуць за ім.

Гудуць ускрыкі:

"Ах, мо апошні ён! Глядзіце на палетак!

Апошні мо, што паланез танцуе гэтак!"

За парай беглі пары гучна і вясёла,

Раскручвалася, зноў закручвалася кола,

Як вуж вялізарны, што ўецца між прастораў.

Пераліваюцца лускою фарбы ўбораў

Салдацкіх, панскіх, дамскіх і гараць бясконца

У пазалоце, што заходзіла ўжо, сонца,

Адбіўшыся на цёмным зелені ўзгалоўі.

Кіпіць гульня, гудзе аркестр, п'юць "заздароўі!"