Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

І гэтакім старым балююць абычаем?

Скажы мне, бо я ўсё жыццё правёў за краем".

"О не,- прамовіў Войскі,- мой яснавяльможны

Пан генерал, тут не якісьці чар бязбожны!

А толькі памятка аб тых бяседах слаўных,

Якія у дамах бывалі старадаўніх,

Калі наш край яшчэ магутны быў, багаты!

А стравы ўсе вось з гэтай кнігі мною ўзяты.

Пытаеш, ці ў Літве звычай стары хаваем?

На жаль, сягоння новым сталі жыць звычаем.

Не раз крычыць паніч, што ён не церпіць збыткаў,

А скупіцца гасцей карміць, падаць напіткаў,

Венгерскага шкадуе, цешыцца шатанскім

Маскоўскім сфальшаваным нейкім там шампанскім,

А потым вечарам праграе столькі ў карты,

Што баль на сто пярсон сум гэтакіх не варты.

А нават (бо што маю, то скажу адкрыта,

І хай пан Падкаморы не глядзіць сярдзіта)

Калі задумаў за сервіз я гэты ўзяцца,

Дык на'т пан Падкаморы стаў з мяне смяяцца!

Казаў, што з гэтай старасвецкае махіны

Забаўка можа быць для дробнае дзяціны,

А гэтакіх гасцей яна напэўна знудзіць!

Суддзя і той казаў, што толькі ўсіх утрудзіць!

Аднак, на колькі бачу з вашага здзіўлення,

Сервіз мой быў прадметам нават захаплення.

Магчыма, што ўжо я ў мае старыя годы

Такіх гасцей прымаць не буду мець нагоды.

Пан генерал, відаць, толк ведае ў бяседзе,

Прашу ўзяць гэту кнігу - згодзіцца вам недзе,

Як будзеце прымаць манархаў, чэсці вартых,

А можа, нават і самога Банапарта.

Ды перш скажу, як кніга кухарскай навукі,

Вось гэта, трапіла дзівосна ў мае рукі".

Тут раптам галасы знадворку загудзелі:

"Ура! Няхай жыве наш Пеўнік на касцеле!"

Таўпяцца ўсе, убачыць Мацька ўсе хацелі.

Суддзя насустрач госцю зразу паспяшае,

Вядзе к гасцям за руку, сесці запрашае

І кажа: "Пан Мацей, нядобры мой суседзе,

Прыходзіш позна, ледзь не па абедзе".

"Ем рана,- кажа Мацек,- я тут не для стравы,

А для таго, што мне здаўна было цікава

Пабачыць зблізку наша войска удалое.

Шмат гаварыць!-яно нітое ані сёе!

Мяне там шляхта акружыла, ты ж ледзь згледзеў,

За стол вядзеш адразу, дзякую, суседзе".

Сказаўшы, адвярнуў талерку дном угору

І змоўк з абліччам поўным нейкага дакору.

"Дык, пан Дабрынскі,- мовіў генерал Дамброўскі

Ты гэта той рубака слаўны касцюшкоўскі,

Мацей, празваны Розгай! Ведаю з дзён славы!

А ты яшчэ бадзёры, бачу, і рухавы!

А колькі год мінула! Я ўжо стаў хіліцца,

Вунь і ў Князевіча ўжо волас серабрыцца,

А ты яшчэ супроць любога мог бы выйсці.

І Розга, пэўне, так цвіце, як і калісьці.

Я чуў, што маскалёў ты адсцябаў нядаўна.

А дзе ж твае браты, што б'юцца гэтак спраўна?

Пабачыць Брытвы і Сцізорыкі я мару -

Апошнія Літвы даўнейшай экземпляры".

"А после той,- Суддзя прамовіў,- перамогі,

Дабрынскія пайшлі ў далёкія дарогі,

Магчыма, што прыпісаны дзе й к легіёну".

"I праўда,- адазваўся збоку шэф швадрона,-

У нас у роце ёсць вусатае страшыдла,

Вахмістр Мацей Дабрынскі, прозвішчам Крапідла,

Мазуры ж называюць 'шчэ яго Мядзведзем,

Яго прывесці можна, ён тут блізка недзе".

"I ёсць, - сказаў хтось,- тут з Літвы другія родам,

Адзін з іх Брытваю празваны між народам,

Ёсць і другі, якога знаюць па трамблёне,

І гранадзеры ёсць два ў пешым батальёне

Дабрынскія".

"А дзе ж ваш, славаю акрыты,-

Прамовіў генерал,- Сцізорык знакаміты,

Так панам Войскім мне сягоння выхваляны,

Нібы той волат казачны ці легендарны?"

"Сцізорык,- Войскі адказаў,- не аддаляўся,

Ды следства баючыся, ад Масквы хаваўся.

Усю зіму правёў у лесе, небарака,

Цяпер вось толькі выйшаў. Ён герой-ваяка,

Пайшоў бы й на вайну, бо ваяваць заўзяты,

Але шкада, што ўжо даволі стараваты.

Ды вось і ён!.." Тут Войскі паказаў у сені,

Дзе ў слуг натоўпе і цікаўных акружэнні

У той час лысіна вялікая заззяла,

Як поўня месяца, і тройчы то знікала,

Бы ў хмары, то ўзнімалася з-паміж народу,

Бо Ключнік кланяўся. Пралезшы, зараз з ходу

Сказаў:

"Яснавяльможны пане наш Гетмане

Ці генерале, ды тут важнае не званне,

Вось я Рамбайла стаў на вашае жаданне

З маім Сцізорыкам, якому бой крывавы

І гарт, а не прыгожасць назбіралі славы,

Аж нават вы аб ім пачулі, генерале.

Каб ён мог гаварыць, дык можа б мы сабралі

Крыху пахвалаў і руцэ маёй вось гэтай,

Што, дзякуй богу, не адно служыла лета

Сям'і Гарэшкаў, ну і ўсё жыццё Айчыне,

Аб чым сярод народу памяць не загіне.

Мапанку! Мала дзе ў нас пісар павятовы

Так пёры вострыць, як Сцізорык мой галовы.