Неизвестно: Мама

Мама ганарылася маімі поспехамі. Сама яна не змагла атрымаць адукацыю. Фабрыка паслала яе ў 1953 годзе на Вышэйшыя курсы харчовай прамысловасці ў Маскву, дзе яна ледзь не загінула падчас пахавання Сталіна. Але мама марыла аб іншым. Па ейных аповедах, у дзяцінстве ёй добра давалася матэматыка, таму з маёй настаўніцай матэматыкі, Г алінай Серафімаўнай Янчэўскай, яна знайшла агульную мову. Г раматы за ўдзел сына ў гарадскіх і абласных алімпіядах яна складала ў сваю Г анаровую грамату Вярхоўнага Савета БССР, падпісаную Фёдарам Сурганавым. А другое месца на рэспубліканскай алімпіядзе па рускай мове і зусім вырашыла мой лёс. Калі ўжо мне не было наканавана паступіць у маскоўскую або ленінградскую ВНУ (мама цвяроза глядзела на свой матэрыяльны дабрабыт і разумела, што ў адзіночку выцягнуць сталічную адукацыю сына не зможа), то, ва ўсякім разе, у родным горадзе я быў проста асуджаны на ўніверсітэт. Калі не на гістфак (ён лічыўся блатным факультэтам), то на філфак.

— А калі не паступлю?

— Пойдзеш скрыні збіваць на тытунёўку, — жорстка казала яна.

Як і належыць фабрычнаму чалавеку, мама з павагай ставілася да любой працы. Але пагроза адправіць мяне біць скрыні ў тарны цэх тытунёўкі была для яе прызнаннем уласнага жыццёвага краху. Яе адзіны сын павінен быў сапраўды, без блату, без хабару паступіць ва ўніверсітэт. Дзеля гэтага яна жыла. І калі ў 1997 годзе, паміраючы пасля інсульту, сінімі тонкімі вуснамі яна будзе шаптаць нешта незразумелае для мяне, Марына, мая жонка, зразумее яе і гэтак жа цвёрда, як калісьці мама, паабяцае:

— Саша абароніць дысертацыю, Валянціна Іосіфаўна, я абяцаю...

І, гледзячы на паспакайнелую пасля гэтых слоў старую сівую жанчыну з белымі худымі рукамі, якая ўсяго тыдзень назад была такой жа моцнай, ганарлівай, упэўненай у сабе, як і ў маім дзяцінстве, я зразумеў, што Марына ўсё правільна калі і не прачытала па ейных вуснах, то - адгадала.

Мама не хацела пераязджаць у Мінск. Ён быў для яе чужым і халодным горадам. Усё жыццё пражыла яна ў Г ародні і, урасла ўсімі магчымымі для чалавека каранямі ў гарадзенскі трохкутнік - вуліца Міра, “тытунёўка”, вуліца імя касманаўта Паповіча, дзе жыў і зусім нядаўна памёр, абязножаны, але, як і мама, ён не страціў жорсткасці характару, мой хросны бацька і муж яе любай малодшай сястры Галі, Мікалай Сцяпанавіч Свістун, мама проста не разумела, як можна з'ехаць у іншы горад. “Іншы” - гэта як канец жыцця. Па-за Гародняй можна памерці, але жыць - нельга, яна была ў гэтым упэўненая.

— А калі ўсё скончыцца? - паўтарала яна мне, як замову. - Куды ты вернешся? Трэба ж, каб было, куды вярнуцца! А тут у цябе будзе кватэра. Тут - усё сваё.

Гародня была для яе “сваёй”. Дзень мамінай старасці праходзіў на тэлефоне. Раніца пачыналася са званка “тытунёўцам”: Веры Савельеўне Кардабнёвай, Лідзіі Іванаўне Бутрымовіч, Марыі Аляксандраўне Сафронавай. Яны абмяркоўвалі вытворчы працэс з такім запалам, быццам бы ўсё яшчэ працавалі на фабрыцы. Рэўнасць да тых, хто прыйшоў на іх месца, была адкрытай і апраўданай. Цяжка змірыцца з тым, што ты раптам перастаў быць патрэбным - я гэта ведаю па сабе.

Потым ішлі тэлефанаванні радні. Сястры - у Друскінінкай, пляменніцам, маім стрыечным сёстрам, — па горадзе.

Потым яна займалася маімі справамі. Мама была ідэальным сакратаром. Арганайзераў не было, і яна была маім арганайзерам.

— Патэлефанавала Аўтуховіч, ператэлефануй ёй. Т ы не забыўся, што ў цябе сустрэча з Ягоравым? А чаго хацела Левіна?

Мае сябры рабіліся яе сынамі. Валодзя Ляўшук замяніў ёй мяне пасля майго ад'езду ў Мінск. Ён і патэлефанаваў мне ў пачатку снежня 1995 годзе:

— Валянціну Іосіфаўну паклалі ў лякарню. Прыязджай.

Я прыехаў.

Мама сядзела ў палаце той самой другой гарадской бальніцы, дзе ўсё сваё жыццё прапрацавала санітаркай бабця Каця. Невідушчымі вачыма яна глядзела міма мяне і маўчала.

— Гэта я. Мама, гэта я.

Яна маўчала. У ёй гаварыла крыўда. Мама не магла змірыцца з тым, што я з'ехаў у Мінск і пакінуў яе. Яна ўсё разумела - і тое, што з'язджаць было трэба - ад яе, ад яе цвёрдага і ўладнага кіраўніцтва, каб, у выніку, ажаніцца і пачаць самастойнае жыццё... Але вось змірыцца з гэтым яна не магла.

— Я зварыў табе курыны суп.

Я дастаў яшчэ гарачы слоік з супам.

— Паеж, мама!

— Тут даюць суп, — амаль не расціскаючы вуснаў, сказала яна.

Так, суп варылі і ў бальніцы. Але сына гэта не магло замяніць.

— Мама. Ты хочаш са мной? У Мінск?

— Не.

Яна не хацела ў Мінск. Але выйсця ўжо не было. За паўгады мама пастарэла, страціла сваю ўпэўненасць і стойкасць. Жыць у розных гарадах мы проста не маглі.