Ала Сямёнава - Бэзавы попел

<... >

Адмяняй О., адмяняй! Пра яго я ў лепшыя часы напішу, хоць старыя, я разумею, чамусьці асабліва прагнуць як найхутчэй газетнага ці часопіснага пустазвонства вакол сваіх імёнаў. Няўжо i мы дарасцем да гэтага?

Што яшчэ? Ага, я не адбыў яшчэ раты вершыкам. Тады слухай”.

I цалкам ішоў верш „Хто гадаваўся ў цішы дрэў...”.

A ў наступным лісце ён даваў мне такога дыхту, што варта нейкія кавалкі з маіх крымзоляў (захаваліся якраз) падаць:

„Строгий юноша Міхась!

Прывітанне табе з тых мясцін, дзе нават пераспелы вінаград бывае зело зелен. Дзе ж ix узяць тых гатункаў, якія нават у „эскізах” будучага ўраджаю маюць імпэтны колер таго „золотого, как небо, аи”. I ўвогуле, не ў нас, а „на Венере, ах, на Венере, солнце пламенней и золотистей, на Венере, ах, на Венере, на Венере синие листья”. Мабыць, тыя, самы-самы з сімвалістаў i добра рафінаваны акмеіст, яны ведалі сакрэт колераў. Нават i выпрабаваная зялёная фарба („Глядзіце на траву, хай на зеляніне адпачнуць вашы вочы”) не так каб у цане. Больш ва ўжытку канструктыўна шэры i той колер, у якім вельмі ж смачна акрэсліваюцца толькі фарбы асігнацый будучага ганарару. I, як гавораць мае любімыя французы: „Chaque sot trouve un plus sot qui 1'admire”. Я зусім не навязваю табе гэту ролю. Лепш падзякую табе за каралеўскія дарункі вершамі. А я не ведаю, якія словы i „деяния” прыдумаць. Тут не выратуюць салонныя рэверансы ў стылі m-me Рэкам'е. Ах, зноў французы. Гэта з тых часоў калі быў у галаве такі прыемны літаратурны тлум, змяшаны з утульным ліпеньскім дажджом ці хрусткім свежым снегам, пабітай цэглай таямнічых руін. Тых самых „чароўных паветраных замкаў”, ад якіх „хапіла б i рэштаў”. Божа, ратуй мяне. I цябе. Зноў французы”.

Вось тут Міхась i аказаў свой нораў. I за таго К., што я прапанавала ў адным перыядычным выданні даць яму на рэцэнзію, i за маіх французаў. Гэта быў, праўда, повад, прычына была ў тым, што нешта зацягвалася з выданнем ягонай кніжкі ў серыі „Бібліятэка беларускай паэзіі”, прапанавалі не той памер i г.д.

Ліст пачынаўся без усякага звароту:

„Благодушествуете, почтеннейшая, ох, благодушествуете! Ну, добры дзень!

У адказ на твой цудоўны „quilich” мне застаецца толькі ўнутрана сцяцца, а пасля выдыхнуць з сябе грубавата-нямецкае „Unmoglich”. I спытаць, хто гэта мяне там у вашым цудоўнейшым выдавецтве так паслядоўна i даўно мае за дурня, за вочы, можа, i хвалячы, як дурня, за сціпласць?

<... >

Цяпер жа я ўспамінаю, што ў заяўцы на вершы я прасіў 4 арк., прэтэндуючы на мінімум i стандарт. Мне, зазірнуўшы, мусіць, папярэдне ў мой пісьмовы стол, а яшчэ раней, мусіць, вызначыўшы мае месца у паэтычнай іерархіі, прапануюць З арк., замест чатырох. Шанцуе на тройцу!

Дык вось, калі я прэтэндую на серыю, дык значыць, што я прэтэндую на стандарт. Hi вышэй, ні ніжэй каго-небудзь я стаяць не згодны i катэгарычна патрабую тлумачэнняў. Не люблю жанру скаргаў, але, дальбог, гэта зраблю, калі шаноўныя выдаўцы не ўтаймуюцца. Я даволі паблажлівы да жыццёвых абраз, аде ў літаратуры таптацца па сабе ўсё ж не дазволю. I я абавязкова спытаюся: „А судьи кто?”

Перагаворы пра гэта з Барадуліным — ён жа працуе там, i грэх яму не заступіцца”.

Вось яны, „арэлі” Стральцова, „кволыя літздольнасці” — i „ў літаратуры таптацца па сабе ўсё ж не дазволю”. I роспач, i годнасць, i гонар. I адно, i другое, i трэцяе ўласцівае яму.

Кніжка ж выйшла — у 83-м годзе. Памерам 3,91 аркуша. Па сутнасці — чатыры. Рэдактарам быў Барадулін. Барадулін увогуле спрыяў як мог выданням Стральцова. І калі той быў у Мазыры, i пасля звароту. Міхась Стральцоў спадзяваўся — i меў рацыю — на надзейнае высакародства сябра.

Неўзабаве Міхась усцешна згадваў: „Барадулін ліст прыслаў. Шчодры, як сам гаспадар. Але добра, што азваўся. Вершы новыя абяцае ўключыць. [У кнігах са згаданай серыі звычайна друкавалася ўжо вядомае па ранейшых публікацыях.] Адсутнасцю дат папікае. ... На назве раіць спыніцца: „Яшчэ i заўтра”. Гэтым ён палесціў мне. Мне самому пакрыёма падабалася з усіх. Пакідайце, калі можна. <...>

Хочаш ведаць, які вершык прыслаў мне Барадулін?

Лёг спакой На халадок атавы,

Вытрасшы трывогі з рукаўцоў.

Маладзік прарэзаўся Танклявы,

Быццам малады Міхась Стральцоў.

Во дае! Во ў каго ты дыпламатыі вучышся! Ведаю цяпер!”

Міхась умеў быць вось такім — ціха ўзрадаваным. Спакойнаразважлівым. Далікатным. Высакародным. Шляхетным. І раптам, як у папярэднім лісце, выбухаў гневам. Так, ён жорстка i бязлітасна судзіў сябе сам. Але не дазваляў гэтай раскошы іншым. Тым больш тым, чый суд быў для яго толькі абразай. Ці заўсёды быў справядлівы — Стральцоў? Па-мойму, не. Нават безумоўна — не. I ў лістах. I пазней, калі напрыканцы 86-га — пачатку 87-га нам давялося паўгода рабіць разам, i мы з ім часам не тое што спрачаліся, але больш трымалі маналогі: кожны — свой. Кожны як быў, так i меўся застацца ca сваімі меркаваннымі. Асабліва калі браць пад увагу беларускіх сённяшніх празаікаў.