Арлоў Уладзімір - Добры дзень, мая Шыпшына

— Я не магу спаць. Мне здаецца, на кухні нехта ёсць. Я баюся звар'яцець. Не пакідайце мяне адну! Малю вас! — У ёй было штосьці ад загнанага зайчаня, якое ў адчаі кідаецца ў ногі чалавеку.

Віктар у роздуме пазвоньваў лыжачкай аб філіжанку.

Заетацца з Вітай? Ён уявіў, як жонка, спачатку стрымліваючыся, сваім настаўніцкім голасам чаканіць: «Ты не ўмееш хлусіць. Можаш не вяртацца зусім». Затым — кінутая трубка, слёзы, валідол, у суседнім пакоі прачынаецца і плача маленькая Алеся... Толькі не гэта.

Запрасіць Віту да сябе? Таксама істэрыка, добра яшчэ, калі ціхая, таксама валідол і, што самае жахлівае, назаўтра — ніякай работы. Не, менавіта цяпер яму найменш патрэбны гэтыя меладрамы.

— Разумееце, Віта,— ён стараўся гаварыць як мага далікатней,— начаваць у вас я не магу. Некаторым дастаюцца раўнівыя жонкі...— Ён развёў рукамі.— Што, калі я правяду вас да знаёмых? Альбо запросім каго-небудзь сюды. У мінулыя ночы з вамі нехта быў? Так?

— Прыходзіла Сяброўка.

— Ёй можна пазваніць?

— Можна, але яна паехала на выхадныя да бацькоў.

У яго ледзь не вырвалася: «Віншую вас з сяброўкай!»

— А суседзі?

— Яны зусім чужыя людзі.

— Зразумела. Яшчэ?

Яна сказала нумар, Віктар пазваніў і доўга слухаў абыякавыя гудкі.

— У іх малое хварэе. Напэўна, нанач тэлефон адключылі.

Ён зноў набраў нумар і налічыў дзесяць доўгіх гудкоў.

— Яшчэ хто-небудзь ёсць?

Яна задумалася, і гэта абяцала мала добрага. I тут

Віктар ляпнуў сябе па лбе: Мечык! Канечне, Мечык, іхні кавалер з аднапакаёўкай.

— Віта! — урачыста, не таймуючы радасці, абвясціў ён.— Мы ідзём да майго сябра. Ён халасцяк, так што ўсялякія эксцэсы выключаюцца.

Калі яна паслухмяна сабралася, Віктар, адчуўшы на момант ніякаватасць, папрасіў начытаць Маптэня і схаваў том у дыпламатку.

На дварэ бадзёрліва браўся марозік. Па-над шматпавярховымі камяніцамі плавала крутая срэбная долька маладзіка. Усё ўладжвалася, і думкі ўсцешана павярнулі да праекта.

Музыка стане ля валуна пад дубамі. Нядрэнна: танюткае хлапчанё з жалейкаю побач з масіўнымі аб'ёмамі. А на камені варта выбіць тое чатырохрадкоўе...

З Мечыкавага акна прытульна лілося нязыркае зялёнае святло.

— Яго завуць Мечыслаў,— сказаў Віктар.— Можаце верыць яму, як мне.

Адчыняць не спяшаліся. Ён другі раз пазваніў іхнім сяброўскім кодам і супакойліва ўсміхнуўся Віце. За дзвярыма пачуліся асцярожныя крокі.

Мечык, даўгі, спартыўнага крою чарнявы хлопец у махровым халаце і ў пантофлях на босую нагу, уталопіўся у візітантаў з цэлай вясёлкай пачуццяў.

— Пардон, я негліжэ...— прамармытаў ён, не адступаючы з парога. Вясёлка ўвачавідкі гасла, пакідаючы на паглядным, з раскошнымі вусамі твары збянтэжанасць і сяк-так прыхаваную прыкрасць. З глыбіні кватэры інтымна наплывала музыка. Бліскучы план гарэў сінім агнём, але Віктар яшчэ песціў надзею.

— Я зараз.— Ён лёгка сціснуў Віце руку і зрабіў крок проста на Мечыка. Той прапусціў яго і прычыніў дзверы.

У пярэдняй Віктар лаканічна, але не шкадуючы драматызму, абмаляваў сітуацыю.

— Стары...— пакутліва чырванеючы, гарачым шэптам сказаў Мечык.— Калі мяне выклічуць на дуэль, ты будзеш маім секундантам. Але сёння — прабач...— Ён наказаў вачыма на заштораны ўваход у пакой.

Адтуль выслізнуў і незадаволена наставіў на Віктара лянівыя ненатуральна блакітныя вочы прылізаны сіямскі кот.

— Апсік, Монцік! — раззлаваўся Мечык.

Кот абразіўся і, памарудзіўшы, з годнасцю вярнуўся слухаць музыку.

— Калі што, я да позняга сядзеў у цябе,— металёвым голасам сказаў Віктар.— Абмяркоўвалі праект.

— Ты да позняга сядзеў у мяне,— як рэха, адазваўся Мечык.— Прабач, стары...

У ліфце спускаліся моўчкі. Унізе Віктар напаўзапытальна прапанаваў ехаць да яго. Ён спадзяваўся, што Віта адмовіцца і знойдзецца іншы варыянт, аднак яна перамаўчала, і яны паехалі да Віктара.

У прахуканым на заінелым шкле тралейбуса «вочку» мяняліся будынкі, гаслі вокны, і Віктару здавалася, што за імі таксама адключаюць тэлефоны, каб хто, крый божа, не перашкодзіў спакойна спаць. I Мечык... «Калі мяне выклічуць на дуэль...» Піжон і сноб! Ката Мантэсумам назваў. Дадумаўся!

Ззаду зацягнулі:

— Что б ни случилось, я к милой приду В Вологду-гду-гду-гду, в Вологду-гду... Віктар не стрываў:

— Наступны прыпынак — філармонія!

Але спявак трапіўся нездагадлівы і цягнуў сваё, як глушэц на такавішчы.

Віктар скасавурыўся на дзяўчыну і заўважыў, што ў яе непрыгожы, палазком, нос. Добра, хоць без слёз едуць. Трэба ж у любым становішчы трымаць сябе ў руках. Што значыць, на кухні нехта ёсць? Што за містыка? Якое цяпер, урэшце, стагоддзе?