Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

- Пасля прызямлення я навёў цябе на сябе, - бясстрасным голасам апавядаў Эрпід. - Ты ішоў на мае пазыўныя.

- Яшчэ што выдумай! Ніякіх сігналаў я не чуў.

- І не мог чуць. Ты адчуваў іх. А цяпер пайшлі шукаць Эрпіда-два.

Чалавечак захістаўся. Знізу ў яго адкінуліся створкі, і выпусціліся, нібы колы з самалёта, невялікія, на пядзі паўтары, гусеніцы, расставіліся ў бакі шырэй за тулава.

- Х-хэ... - пагардліва хмыкнуў Ваня. - Тут на іх многа не наездзіш. Гэта табе не горад, не асфальт. На нашым робаце-лунаходзе не гусеніцы, а колы былі.

- Уперад! - упарта прахрыпеў Эрпід і зрушыў з месца ў паўночна-ўсходнім напрамку.

Жучок адразу натапырыў хіб, загырчаў і хацеў зноў наскочыць на яго. «Супакойся!» - даў Ваня яму пстрычку ў нос. Сабака пакрыўджана крутнуў галавою, фыркнуў і вырваўся з рук, знік у кустах.

Эрпід праехаў усяго метр ці паўтара і заблытаўся ў кусце.

- Ну, што я казаў? Давай задні ход і кіруй за мною... Даследчык, называецца! Без маёй дапамогі ты тут і двух крокаў не зробіш.

- Зраблю... - хрыпеў Эрпід, едучы за Ванем. - Мы адхіляемся ад курсу! Мы рухаемся ў процілеглы бок! - ныў ён.

- Дзед казаў: «Нацянькі пагубляеш дзянькі». - Ваня адграбаў з дарогі Эрпіда шышкі і каменьчыкі, адхіляў кусты, прытоптваў траву. - Хныкаеш, як маленькі... Я не магу цябе ўзяць на ручкі, ты не дзіця. Нам на гравійку трэба хутчэй - лавіць машыну. Эх, дасць мне заўтра пытлю Алег Максімавіч!

- Інфармацыю не зразумеў. На Зямлі што - і машын ловяць, як варон?

- Ды не, гэта так гаворыцца. Як вы там вывучалі зямныя мовы, што не можаце разумець такіх простых выразаў?

- Лавілі думкі людзей, расшыфроўвалі... Па слоўніку, які склала электронна-вылічальная машына, пыталь, пытляванка - гатунак мукі. З мукі выпякаюць хлеб і розныя іншыя вырабы. За што добры чалавек Алег Максімавіч дае вам муку?

- Якую муку?! Я хацеў сказаць - бярозавай кашы дасць... Ой, зноў ты не зразумееш. Ну, палаяць можа, бацькам паскардзіцца, а то і кол паставіць, калі не вывучу ўрока.

- Бярозавая каша... Кол паставіць... Першае - зразумеў, другое - растлумач.

- Ну, адзінку, двойку. Гэта ў нас адзнакі такія. Выклікае настаўнік адказваць урок і ставіць адзнакі. Хто якія заслужыў. А бывае, і несправядліва ставіць, незаслужана. І от, скажы ты, - па вачах пазнае, хто вывучыў, а хто не. Адразу і выводзіць на чыстую ваду.

- Інфармацыю не зразумеў. На чыстую ваду, на чыстую ваду...

- Гора мне з табою. Тры пуды солі трэба з'есці, каб пачаць разумець адзін аднаго.

- Інфармацыю не зразумеў. Соль якіх металаў маецца на ўвазе? Для чаго яе есці тры пуды, ці сорак восем кілаграмаў? Гэта што - лякарства? Яно прыбаўляе розуму?

- Ох, і зануда ты... - уздыхнуў Ваня. - Во, сцежку бачыш? Шуруй па ёй да дарогі, каб аж пыл курэў!

- Інфармацыю не зразумеў. Шуруюць вугаль у топцы, каб лепш гарэў. А пыл - найдрабнейшыя цвёрдыя часцінкі, якія ўзняліся з паверхні Зямлі або аселі на Зямлю ці прадметы. Курэць - слаба гарэць, тлець, вылучаючы многа дыму. Нашто нам падпальваць пыл? І ці будзе ён гарэць? Калі ён складаецца з неарганічных часцінак, то...

- Перастань, філосаф, у мяне цярпенне не жалезнае, - зазлаваў раптам Ваня. - Даганяй! - пабег па сцежцы ўперадзе Эрпіда. Хутка давялося прыпусціцца з усёй сілы, бо Эрпід развіў вялікую хуткасць.

Каля самага выхаду сцежкі на дарогу Эрпід спыніўся, міргнуў чырвоным носам-лямпачкаю.

- Ну, чаго ты? Давай сюды! - нецярпліва паманіў яго Ваня.

- Раблю вывад: ты незадаволены мною. Я хачу зрабіць табе прыемнае: адключыць таго нядобрага чалавека.

- Каго-о?!

- Таго, хто ставіць вам калы і выводзіць на чыстую ваду, дае пытлю і корміць бярозаваю кашаю - Алега Максімавіча. Уяві яго сабе...

- Уявіў, ну і што?

Эрпід не адказваў хвіліну.

- Усё. Гэты чалавек больш не будзе ставіць калы. - Эрпід асцярожна закруціўся, нібы выбіраў, як лепш з'ехаць на дарогу.

- Ты яго... ён памёр?! - Ваню зрабілася кепска.

- Я яго адключыў.

- ??!

Эрпід прачытаў страх на Ваневым твары.

- Не бойся. Алег Максімавіч ёсць, але яго няма.

- Як гэта? Што ты нарабіў, вар'ят?! - закрычаў Ваня абурана. - Які ж ён нядобры?!

Эрпід не паспеў нічога растлумачыць. Абодва згледзелі, як з лесу выскачыў на дарогу і памчаў да іх на ўсю моц Жучок. У зубах ён штосьці трымаў. І чым бліжэй падбягаў сабака, тым больш бялеў твар у Вані. Ён, здаецца, пазнаваў, што нёс Жучок.

У Клінцах хрыпла, нібы яго рэжуць, закрычаў Галабродзькаў певень...

5

Алег Максімавіч падыходзіў ужо да школы, як адчуў, што з яго галавою робіцца штосьці неверагоднае. Яна стала як не свая, у ёй загуло і зазвінела. Алег Максімавіч ураз забыў, чаго ён прыйшоў да школы і што гэта за будынак. Пакіраваў не на ганак, не ў дзверы, а міма.