Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

- Хаў ду ю ду! Гутэн таг! - раптам загаварыў чалавечак на розных замежных мовах.

Голас быў нямоцны і з нейкім металічным дрынчаннем. Словы чалавечак вымаўляў асобна адно ад другога, без усялякай інтанацыі. Адразу скажаш, што не чалавек гаворыць, а машына.

У разяўленым Ваневым роце высах ад хвалявання язык. Хацелася скаўтнуць сліну, але сліны не было, языком варухнуць не мог. Не разумеў яшчэ Ваня ніякіх замежных моў, у малодшых класах іх не вывучаюць. І ён нічога не сказаў, толькі паціснуў плячыма.

Чалавечкавы рукі дацягнуліся да галавы. Круць, круць - нібыта крыху пакруцілі яе. Лямпачкі на твары пераміргнуліся жоўтым, зялёным і чырвоным і патухлі.

У гэты момант Ваня пачуў трэск ззаду. Зірк туды - і скалануўся знячэўку. Міма прамільгнула чорнае калматае стварэнне і кінулася да жалезнага чалавечка. «Гаў! Гаў!» - паспрабавала схапіць таго за бок. Але зубы скрыгатнулі, каўзануліся, і тады Жучок (а гэта быў ён!) схапіў чалавечка за нагу: «Рр-р-р!» - і завішчаў, залямантаваў: «Ай-яй-яй!» Мо зубы паламаў?

- Пайшоў вон! - знайшоўся ў Вані голас.

- Пасёў вунь... Пасёў вунь... - паўтарыў чалавечак. І загаварыў выразна, нават без дрынчання: - Інфармацыю зразумеў... Прывітанне вам, жыхар Зямлі! - Па-нашаму загаварыў!

- Здароў, калі не хлусіш... - разгублена адказаў Ваня - акурат як любіў гаварыць дзед Гардзей. І спахапіўся, сказаў ужо больш ветліва: - Добры дзень вам! Дык вы... гэта... адту-у-уль? - паказаў пальцам угору. - Вы, значыць, не метэарыт?!

- Адтуль, з калязямной арбіты. Там наш карабель застаўся... А што гэта за звер сціскаў маю нагу зубамі? І што ён сказаў?

- Хэ, ды гэта Жучок наш, сабака. І сабакі не гавораць, а толькі брэшуць, - першы раз нясмела пасміхнуўся Ваня.

- У кожнага звера, птушкі - свая мова. Нават у раслін. Мой брацік Эрпід-два разумее іх, можа расшыфраваць. А я разумею іх толькі крыху, я наладжаны на другую праграму - вывучэнне людзей.

- Дык ты што - Эрпід-адзін? - зусім пасмялеў Ваня.

- Так. Гэтая назва скарочаная... Як гэта... Абрэвіятура! А поўнасцю - Электронны робат-паліглот ізаляванага дзеяння.

- Глот, глытаць - зразумела...

- Інфармацыю ўспрыняў няправільна. Паліглот - не на вашай мове. А значыць тое, што я ведаю ўсе мовы зямлян.

- Усе-ўсе?! Дудкі, такога не можа быць!

- Інфармацыю не зразумеў. Дудкі - музычныя інструменты. У спалучэнні са словамі «такога не можа быць» даюць няправільную інфармацыю. Адбой.

- Я хацеў сказаць, што ты хлусіш... Ну, сам даеш мне няправільную інфармацыю, - перайшоў на мову робата Ваня.

- Я не магу даць звыш таго, што ўтрымліваецца ў маёй электроннай памяці. А што ёсць - ісціна.

- А наш Лёня казаў, што ў Афрыцы і ў Індыі яшчэ і цяпер знаходзяць у джунглях такія плямёны, якія гавораць на зусім не зразумелых мовах.

- Пытанне: хто ёсць Лёня?

- Брат мой, у восьмым класе вучыцца. - Ваня супакойліва пагладзіў Жучка, бо той зноў хацеў наляцець на Эрпіда. Мо не ўпадабаў, як чалавечак вымаўляе імя Лёні?

- Інфармацыю зразумеў. Уяві свайго брата... Уявіў?

- Ага-а...

- Так... Так... Бачу і я яго. Але ж ён большы за цябе!

- Бо ён у восьмым класе, а я ў трэцім. А дарослыя людзі яшчэ большыя.

- Дык ты яшчэ дзіця? А я думаў, людзі такія, як ты.

- Ну-у... не зусім дзіця. Дзеці во такія... - Ваня пашоргаў рабром далоні ў сябе пад шыяй, а потым каля пупка. - А нараджаюцца вось такія... - развёў рукі на паўметра.

- А як тваё імя?

- Ваня.

- Расшыфруй скарачэнне.

- Ну... Іван, Іван Аляксеевіч Гардзей.

- У нас імя даюць не так. Адно кароткае і адно доўгае. Вось як маё - Эрпід, а расшыфроўваецца...

- Ты гаварыў ужо: Электронны робат-паліглот ізаляванага дзеяння.

- Усё гатова. Сеанс закончаны.

- Што гатова? Які сеанс?

- Я скончыў перадаваць твайму брату Лёню ўвесь слоўнікавы запас, які ёсць у маёй электроннай памяці. На ўсіх зямных мовах.

- За дзве хвіліны?! Бедны Лёня! Ён жа звар'яцець можа. У яго цяпер такая каша ў галаве!

- Не звар'яцее. У цэнтры памяці ў яго яшчэ засталіся незагружаныя семдзесят два мільярды чатырыста сорак чатыры мільёны шэсцьсот трыццаць тры тысячы дзвесце семдзесят дзве клеткі-нейроны. Рэзерв.

- Не веру! Нічому не веру! - горача ўсклікнуў Ваня, нават рукі ўскінуў угору. - Мы тут, а Лёня ў школе, як жа ты...

- Пытанне зразумеў. Я прасіў Ваню ўявіць у галаве брата Лёню. Ты ўявіў. Я зняў электраэнцэфалаграму твайго мозга і ўбачыў брата Лёню, вылічыў яго электрамагнітнае поле і праз гэтае поле ўздзейнічаў на мозг Лёні.

- Н-не разумею...

- На вашай мове навукі называюцца фізіка, хімія, вышэйшая матэматыка і яшчэ многа ўсякіх. Нічога такога ты яшчэ не вывучаў. Я цябе зараз падвучу, і ты ўсё зразумееш...