Яна чытала Гумілёва.
Ён слухаў і казаў: “А клёва!”
ЛЕБЯДЗІНАЯ ПЕСЬНЯ РЭАЛІСТА
Як чытаем верш бяз рыфмы -
бы наскокваем на рыф мы.
Трохі меншу вершах ям бы!
Значна лепш - харэі, ямбы...
Калі вершы маюць рытмы -
адчуваем калярыт мы.
Ну а ў вершах новай формы
чуем бразгат аб фарфор мы
- Чаму ты прамаўляеш хорам?
- Адному - сорам.
НЯ ЎСЁ TOE ЗОЛАТА, ШТО 3 ВОЗУ ЎПАЛА
- Чаму вада
не цячэ пад камень,
што на сэрцы тваім? -
пытаеце вы.
- Я чалавек
з залатымі рукамі,
толькі без галавы.
Я штатная Муза Саюзу пісьменьнікаў.
Назоўнікаў ведаю шмат і займеньнікаў.
Валодаю ўсімі памерамі й рымамі
I марамі масаў усімі магчымымі.
Я сэрцы мільёнаў ціхутка памацаю
I зь іх павыцягваю ўсю інфармацыю,
Каб гутарку весьці з народам карысную
Пра існае ў сьвеце або пра няіснае.
Нарэшце, калі мы такія крутыя,
Навошта нам, Музам, пісьменьнікі тыя?
Мы можам што хочаш даволі прыстойна
Пісаць, друкаваць і чытаць самастойна!
Здаваў ён кроў,
а я - мачу.
Ён дзіка роў,
а я - маўчу.
Скончым тыдзень за тры дні!
Скончым пятніцу за панядзелак!
I скочым у купальскія агні
Каля навагодніх елак!
Няхай потым ня будзе чаго чакаць
(Усё чаканае - зьдзейсьніцца),
Гэта ж так цікава - разглядаць час
З боку пачатку або канца!
Міла мела мала мыла.
Мыла мула мылам Міла.
Міла мула мыла міла.
Міла мыла мулу рыла -
мяла мулу рыла мылам.
Рыла мула нема ныла.
Ня рэжце жабак, не катуйце мышак!
Яны не вінаватыя ні ў чым.
Зматайце лепш вантробіны з пакрышак
Машыны часу, на якой мы ймчым.
Праводзь сабе пальцам па аблоках,
Размазвай сабе неба па столі,
Той, хто ўсё спаталіў і ў спакоі,
А мы будзем таньчыць і скокаць.
Мы дзеці ненароджаных мамак,
Мы быйцы ненадыдзеных учора.
А ты назаўсёды падмануты
Зьменлівасьцю белых плямак.
Я цябе падманю,
я цябе падману:
будзеш ты пада мной -
я цябе падамну.
Тры танкісты выйшлі з танку
I сьпяваюць калыханку:
Ціха-ціхенька ляжы,
Як памежнік на мяжы.
Не палохайся чужынцаў -
Гэта толькі муляжы.
Даўно я ня бачыў суседа жывым!..
Гніль дадала натхненьня пню.
Жыцьцё праходзіць, стоячы на месцы.
Ты здраджваеш мне зь іншымі кніжкамі!
А нехта пол мяняе, як пальчаткі...
Засунь мяшкі ў мяшок зь мяшкамі!
Рэчаіснасьцю тут і ня пахне.
ВЕРШЫ НАШАГА СЯБРА ВАБІЛЯ ФІРХОЛЬДА
У мяне растуць гады.
Хутка я сканаю.
Кім зраблюся я тады?
Белым папугаем.
Мне не спасьцігнуць гэты сьвет
3 крывавага нажа,
Мне не спазнаць жыцьця сакрэт,
Падобны да маржа.
Я ўсё жыцьцё мяшкі цягаў
І адарваў руку,
Бо Бог мне розуму ня даў
І кінуў у раку.
І я таксама ўсім багам
У горадзе Баку
Сябе такога ня аддам -
І амба мараку!
Першы ў сьвеце вершатворца -
невэрбальная прастора.
3 гонарам, нібыта ў горца,
як пазбыцца мне ад гора?
Гэта ён лічыў сакрэтам -
паскідалі крылы коні.
Вось якім быў ён паэтам!..
Вось яны, на падваконьні!..
Дзьве нагі ў адну штаніну:
нешта ў лесе расквітнела!
Нарадзіць дачку ці сына?
Матавіла - з “Мотавела”.
А назаўтра прыйдзе стома:
дзе схаваная руда ўся?
Дзе ты, з кім ты - невядома,
каб ніхто не здагадаўся...
Читать дальше