Маё сэрца стукоча, як
швальная машынка -
Няўдалае дзіця фірмы
“Атрапас” -
Якая толькі й ведае, што
рваць ніткі.
Ёй бы рабіць лапшу.
Са-
Ла,
Мя-
Са
Я
Ку-
Са-
Ла.
Не кахала Пія Ніна,
хоць той граў на піяніна.
Пій паіў Яніну з гора:
- Пі, Яніна!.. Пі, Яніна!..
Давай нальем яшчз віна!
На “херас”! І “сацыві” - на!
Калі нас знойдуць у канаве -
дык будзе ў тым чыя віна?
Каб не засохлі, мо, расьліны,
падліць ім трэба мора сьліны.
Ды дзе ж той сьліны столькі ўзяць,
калі навокал - мор асьліны?
Лыжнік сеў за піяніна.
“У рзшце рзшт адшукаў
вольны столік”, - з палёгкай
падумаў ён.
Хаты бяз дахаў
Шаты бяз птахаў
Ем без нажа
Хрэн без маржа
(Недакладныя рыфмы)
Я ляжу-сяджу на ложку,
Зьвесіўшы, гайдаю ножкай.
І таму я вельмі хутка
Застануся без абутку.
Любіш катацца? - любі вазіць саначкі.
Любіш кахацца? - любі крывавыя плямачкі.
Любіш быць першым? - усіх астатніх забі.
Любіш чытаць вершы? - любі, любі...
Арцюр Рэмбо нацягнуў між дахаў вяроўкі,
Між зор нацягнуў жалезныя тросы,
Я прыйшла і скрала ўсё гэта.
І вось я танчу.
Дзеўка купіла вяроўку і мыла.
Раптам вяровачка загаманіла:
“Мыла - каб мыць,
а вяроўка - сушыць,
а не дзявочыя шыя душыць.
Мы - не для сьмерці, а для
чысьціні.
Лепей атруту ты праглыні!”
Я зусім яшчэ маладая,
Але ўпала на галаву
I нікога больш не кахаю
I наогул больш не жыву.
Яны ад’язджалі па альфабэце
І па годзе нараджэньня.
Гэтыя пасьлядоўнасьці супадалі.
Апошнім зьехаў самы малодшы на “я”.
Мой голас лунае ў прыгожай магільні
У цемрадзі, што касуе час.
Вы можаце слухаць старанна і пільна,
Ды я ўсё адно не пачую вас.
Яна ведала, чым усё скончыцца.
Рамантычныя казачнікі пішуць ману.
Яна памылася, апранулася, заплюшчыла вочы
І паклалася ў труну.
І прыйшоў Голад. І прыйшла Смага.
Захацелася “Прымы”. Захацелася каньяку.
І прыйшлі дзеці: “Ма, табе блага?”
А муж усьміхнуўся і паціснуў руку.
У яго за сьпінай даўно былі крылы,
З нагавіцы раз-пораз вызіраў белы край...
І яны жылі яшчэ доўга і міла,
І ён штоночы вадзіў яе ў рай.
Навошта мне маё жыцьцё бяз
Слова,
Калі Яно і ёсьць маё жыцьцё?
Вазьмі жыцьцё. Пакінь мне
толькі Слова.
Яго я буду мёртвая казаць.
Калі было мне тры гады -
я браў з налёту гарады.
А з тых часоў, як пасталеў,
ніяк не заваюю хлеў.
Разьбягаюцца вочы -
я хутка зраблюся
касым.
Разьбягаюцца вочы -
баюся,
каб ня зьбеглі зусім.
Ёсьць людзі блізкія,
а ёсьць і проста недалёкія.
Але найгорш -
калі два ў адным.
У цяжкім змаганьні зь лянотай
перамагло сяброўства.
Думаў: зараз прыляціць натхненьне,
а яно прыпёрлася на мыліцах.
Атрымаць хацеў задавальненьне,
а задавальненьня не атрымліваецца.
Рэчаіснасьць мне заткнула рот,
загадала тэрмінова ўніз ісьці
(А магло б жа здарыцца наадварот:
пайшоў бы ўверх,
сам заткнуў бы пашчу Рэчаіснасьці!)...
АБ МЕСЦЫ ЧАЛАВЕКА Ў СУСЬВЕЦЕ
Кожны павінен займаць сваю нішу:
Машыну - Маша, а Мішаву - Міша.
Жора і Лора, Галя і Толя -
кожны сваю адыграць мусіць ролю.
Толькі ня блытайце нішы, бо можа
ў Грышу тады закахацца Сярожа.
Дзіма з Антонам і Таня са Сьветай
разам парушаць законы сусьвету...
Вой, паглядзеце: Сёма і Гога
лаюцца матам адзін на аднога,
лупяць адзін аднаго і мяцеляць -
нішу, напэўна, ніяк не падзеляць.
Читать дальше