Фейна дочь утонула в росинке.
В. Набоков.
Феі, эльфы і русалкі
топяць нежаданых дзяцей у расе,
бо на гэтай зямлі ўсе так робяць,
і яны - як усе.
На чырвонае сьвятло
пайшоў
Прыгажуня йшла ўміраць
І пыталася ў ката:
Ці будзе мне пасаваць
3 галавою адцятай?
Ці будуць дзяўчаты зайздросьціць
Майму целу ў крывавай сукенцы?
Ці будзе сьляпіць прыгажосьць
Тых, хто там глядзіць у акенцы?
І ёй адказваў кат:
Будзе, будзе ўсё, не турбуйся.
Інакш бы я цябе ўратаваў,
Каханая мая прыгажуня.
Я працягнуў руку дапамогі,
а мне ў адказ працягнулі ногі.
Трамвай спыніўся на павароце.
Павыбівала ўсе зубы ў роце.
Бэзавыя джунглі,
Дубовыя лугі.
Пяцёра сіганулі,
Зламалі тры нагі.
Тут мурашы-пачвары.
Навошта нам сафары!
Аднойчы мне здалося,
што ад мяне нічога не
засталося.
I не было ў каго запытацца:
“А што ж ад мяне павінна
застацца?”
Лізэта - цуд у гэтым сьвеце.
А ў тым - ня цуд. А ў тым -
шкілет.
Але навошта нам той сьвет?
Лізэта - цуд у гэтым сьвеце.
Бяжы жхутчэй: цябе
прывеціць
I твой ухваліць трыялет
Лізэта-цуд у гэтым сьвеце,
А ў тым - ня цуд. А ў тым -
шкілет.
Выйшаў чалавек глухі
На трамвайныя шляхі.
- Дзінь-дзінь-дзінь! - сказаў
трамвай
I ад вёз глухога ў рай.
Учора ці пазаўчора -
ня памятаю ўжо, калі -
мне здаўся халодным мой
горад.
Я ўзяў - і яго спаліў.
У гурбах ягонага попелу
цяпер мне ўтульна й цёпла.
Запусьцілі мы ракету.
Быў Сусьвет - няма
Сусьвету...
- Кім ты хочаш бьіць, калі
вырасьцеш? -
Спыталі ў маленькага Толі.
- Я ніколі ня вырасту.
У нас занізкія столі.
Я чакаю. Мяне папярэдзілі.
Я цалую знутры тваю скронь.
Ты навокал мяне, я ў сярэдзіне.
Я - зьмяя ў тваім чэрапе, конь.
Недастварыўшы перла,
Жамчужніца памерла.
Супынілі вожыкі
рух сваёй хады.
Захацелі вожыкі
вогненнай вады.
Вогненныя вожыкі
выпілі ваду.
І цяпер у вожыкаў
вогненны бадун.
Закрычаў капітал сусьветны: - Пі-і-і-і!
Прачынайся ды йдзі на працу!
А працоўны народ супакоіў: - Сьпі.
Быў бы сэнс дзеля іх старацца.
Капітал сусьветны сваё: - Працуй!
Гэта твой сьвяты абавязак!
А працоўны народ: - Замаўчы, буржуй,
Досыць нам сацыяльных казак!
Учапіліся ў кудзеры і па скон
Іх дзяруць за сьвятую мэту:
- Абуджэньне душы сусьвету!
- Не, за ейны спакойны сон!
У мяне зачасалася сьпіна -
на ёй завялася вош.
Я гэта так не пакіну.
Калі ня я, дык хто ж?
Бывае, пасьля куфлю піва
дрэва шукаць ідзеш -
так хочаш зрабіцца шчасьлівым.
Калі ня тут, дык дзе ж?
Праляталі птушкі
Над зялёным лугам
Паскідалі птушкі
На зямельку яйкі
На патэльні луга
Бела-залатыя
Смажацца яешні -
Белыя рамонкі.
Я кpaў дабро чужых кватэр.
Мяне кусаў эрдэльтэр’ер.
На поле выпала раса.
Эрдэльтэр’ер мяне кусаў.
На срэбратканым дыване
эрдэльтэр’ер кусаў мяне.
Сьвет - тэатар. Людзі ў сьвеце
Хто актор, а хто глядач,
Хто буфетчык у буфеце,
Хто вахцёр, а хто - прабач...
Хто прымае ў гардэробе
Курткі, шапкі, паліто,
Хто цукерачка ў вантробе,
Хто - наогул абы-хто.
Чапля да лася
чаплялася,
чаплялася -
і аддалася.
I ў чаплі павылупляліся
маленькія чаплеласі -
крылатыя, рагатыя,
зь дзюбамі й капытамі.
А потым за чапляй ганялася
з чапялою ласіха.
I галасіла, галасіла,
пакуль у лесе
не зрабілася ціха.
Читать дальше