Joel Goldsmith: Sztuka Medytacji

W momencie gdy osiągnęliśmy kontakt z naszą wewnętrzną istotą, stajemy się wolni; nie podlegamy żadnemu człowiekowi, żadnym okolicznościom, żadnym warunkom. Jesteśmy wolni w Chrystusie i możemy powiedzieć:

Chrystus żyje moim życiem. Cóż z tego, że sq okresy niedosytu czy okresy przepychu, powodzie czy susze? Chrystus żyje moim życiem. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć; pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Choć tysiąc padnie u mego boku, a dziesięć tysięcy po mojej prawicy: mnie to nie spotka. Nawiązałem ten kontakt. Umieram codziennie do mojego stanu człowieczeństwa. Odradzany jestem w duchu. Jestem prowadzony, kierowany, karmiony, utrzymywany, podtrzymywany, uzdrawiany i zbawiany poprzez to wewnętrzne światło – wewnętrzne oświecenie.

Tajemnicą jest obudzenie uśpionego Chrystusa i to jest celem medytacji.

Istnieje wiele form medytacji prowadzących do przebudzenia w nas uśpionego Chrystusa. Nie ma jednej formy, która odpowiadałaby wszystkim. W ostateczności każdy musi znaleźć drogę odpowiednią dla jego szczególnej świadomości. Wszystkie metody wymagają głębokiego poczucia pokory, która wie, że "ja sam z siebie nic nie mogę." Jeżeli medytacja ma być zadowalająca, tak by moc, którą nazywamy Ojcem wewnątrz, przejęła panowanie, konieczne jest zostawienie osobistego ja z jego egoistycznym uzurpowaniem sobie posiadania własnej mądrości. Moc ta znajduje się wewnątrz nas, nie w naszym ciele, ale w naszej świadomości, i poprzez medytację umożliwiamy jej wydostanie się z nas, tak by operowała na zewnątrz i stała się zbawicielem w naszym doświadczeniu.

Etapem wstępnym medytacji może być kontemplacja Boga: piękno boskiego wszechświata, prawo Boga, działalność Boga. Życie nasze staje się życiem świadka obserwującego chwałę Boga we wszystkim – w zielonej trawie, w łagodnym powiewie, we wzburzonym oceanie, w spokoju nocy. W kontemplacyjnym stanie bytu nie możemy patrzeć na świat nie zdając sobie jednocześnie sprawy z tego, co go powoduje: niewidzialnej, duchowej działalności, która to stworzyła. Nigdy nie powinniśmy patrzeć na wschód czy zachód słońca nie mając świadomości duchowego charakteru tego, co go powoduje – Bóg, Zasada twórcza gór, niebios, oceanu; Bóg, Zasada twórcza tego, co wypełnia powietrze ptakami i zapełnia morza rybami. Gdy żyjemy nieustannie w kontemplacji niewidzialnej Obecności i Mocy będącej u podłoża wszystkich rzeczy, miejsce, na którym stoimy, jest ziemią świętą.

Rozmyślając nad chwałą Boga, kontemplując Jego zjawiska, umysł nasz skupiamy na Bogu. Coraz mniej chaotycznych myśli narzuca się naszej świadomości. Przez kilka minut, niekiedy nawet przez godzinę, jesteśmy w stanie przebywać w spokoju, kontemplując Boga i piękno duchowego wszechświata. Kontemplacja wprowadza naszą świadomość w atmosferę receptywności, tak że osiąga ona stan, gdzie cuda mogą mieć miejsce. Świadome procesy umysłu ulegają zatrzymaniu i niewidzialna Obecność i Moc może się przejawić: Do czasu, gdy To, owo niewidzialne Ja, niewidzialna Obecność i Moc, ma możność operowania w naszej świadomości, funkcjonujemy jedynie na poziomie umysłowym.

Umysł ludzki nie może być instrumentem Duszy: osiągnąć należy wyższy stan świadomości. Poprzez ten wyższy stan świadomości, poprzez umysł, który miał Chrystus Jezus, Dusza ujawnia Siebie i swą działalność w postaci naszego doświadczenia. Mocą jest to, co zostaje naszej świadomości ujawnione z wewnątrz, nie zaś myśli, nie nasze stwierdzenia czy wierzenia. To, co pojawia się od wewnątrz, poprzedza przejawy zewnętrzne. Ta wewnętrzna świadomość nie ma ograniczeń i gdy wznosimy się na jej wyższy poziom, uzyskujemy dostęp do tego, co daleko wykracza poza naszą bezpośrednią wiedzę. Ta wyższa świadomość jest nieograniczona i ujawnia nam swą mądrość nieskończenie i wiecznie. Jest to ukryte miejsce wewnątrz naszej własnej istoty, gdzie nie wdziera się nieustannie aktywny świat zewnętrzny.

Gdy pozostaniemy wierni praktykowaniu kontemplacji i prostszych form medytacji, praktyka poprowadzi nas od jednej formy medytacji do innych, aż dojdziemy do stanu, w którym doświadczymy łagodnego głosu ciszy i otrzymamy boskie przewodnictwo od wewnątrz, gdzie na każdym kroku prowadzeni jesteśmy przez Boga.

Zacznijmy od siedzenia w wygodnej pozycji. Niektórzy wolą proste krzesło, nawet twarde, zmuszające do siedzenia w wyprostowanej pozycji, podczas gdy inni czują się wygodniej w fotelu. Oprzyjmy stopy na podłodze, trzymajmy ciało wyprostowane z dłońmi spoczywającymi na udach. W tej naturalnej, rozluźnionej, ale pełnej uwagi pozycji możemy rozpocząć medytację od jakiegoś fragmentu Pisma Świętego, który przychodzi nam na myśl, czy, jeśli wolimy, możemy przeczytać fragment z Biblii lub innej książki zawierającej prawdy duchowe. Czasem wystarczy nam tylko jeden paragraf, a innym razem potrzebujemy przeczytać dziesięć stron, zanim jakaś szczególna myśl przyciągnie naszą uwagę. Gdy to nastąpi, zamknijmy książkę i weźmy tę myśl do medytacji. Myślmy o tym; trzymajmy ją przed sobą; powtórzmy ją w myśli. Zapytajmy się: Dlaczego ten szczególny fragment przyszedł do mnie? Czy ma to jakieś wewnętrzne znaczenie? Jakie ma to dla mnie znaczenie akurat teraz?

W dalszym ciągu medytacji jakieś inne stwierdzenie może zwrócić naszą uwagę. Przyjrzyjmy się obu tym myślom: Czy istnieje między nimi jakiś związek? Czy mają ze sobą coś wspólnego? Dlaczego ten fragment pojawił się po poprzednim? Teraz prawdopodobnie już trzecia, a potem czwarta myśl pojawi się i wszystkie przyjdą z tego samego źródła – naszej własnej świadomości. W tym krótkim okresie medytacji, który trwał około minuty, doświadczyliśmy Boga ujawniającego Siebie samego; otworzyliśmy się na boską Inteligencję i Miłość. To właśnie jest Słowo Boga, które jest żywe, ostre i pełne mocy.

Będąc w stanie doznać chociaż jednego stwierdzenia prawdy pojawiającego się z głębi naszej własnej istoty mamy dowód na to, że dosięgneliśmy w pewnym stopniu realizacji Boga. Spokój i cisza zstąpiły na nas i wezbrało w nas poczucie dobrostanu i bezpieczeństwa. Ta forma medytacji, gdy praktykowana rzetelnie, otwiera naszą świadomość, pozwalając Bogu funkcjonować w naszym życiu, umożliwiając, by Chrystus żył naszym życiem – ale musi być praktykowana. Trzeba więc koniecznie wrócić do naszej medytacji przy pierwszej nadarzającej się sposobności i powtórzyć cały proces w ciągu dnia i ponownie wieczorem. Może się okazać, że nie jesteśmy w stanie przespać nocy bez budzenia się. W środku nocy pojawi się rozkaz: "Medytuj ".

Te okresy ciszy, refleksji, introspekcji, medytacji i ostatecznie komunii przygotowują nas do otrzymania wewnętrznej łaski. Nawet jeżeli wydaje się, że nie czynimy żadnego postępu w tych trzy- czy czterominutowych okresach medytacji w ciągu dnia i nocy, nawet jeżeli wydaje się, że nie czujemy żadnej reakcji, nie zniechęcajmy się, ponieważ nie jesteśmy w stanie ocenić skutków naszego wysiłku po jednym okresie medytacji, a nawet tygodniu czy miesiącu praktykowania. Oczekiwanie natychmiastowych rezultatów medytacji byłoby tym samym, co oczekiwanie, że będzie się grało Bacha czy Beethovena po pierwszej lekcji muzyki. Czyż nie byłoby absurdem desperacko zrezygnować po pierwszych sześciu godzinach ćwiczenia gamy; ponieważ nie osiągnęliśmy sprawności w sztuce, która wymaga wysokich umiejętności technicznych? Gdybyśmy byli zainteresowani w osiągnięciu mistrzostwa w tej sztuce, wiedzielibyśmy, że w momencie, gdy zaczęliśmy ćwiczenie gamy, coś miało miejsce tak w umyśle, jak i w mięśniach. Czasem dopiero po całym roku praktyki nabywa się pewnych umiejętności. Ostatecznych osiągnięć nie możemy mierzyć na podstawie godzinnych, dziennych czy miesięcznych okresów ćwiczeń.