Уладзімір Арлоў - Адкусі галаву вароне

Што мае прапанаваць брытанскаму каралеўскаму дому Беларусь? “Крыжачок”? “Талачынскае”? “Водар мяты”?

У Літве сваіх грамадзянаў пояць, у Беларусі — спойваюць.

У музэi гiсторыi Нiды і ейнага навакольля ёсьць разьдзел “Промыслы”, а ў iм — вiтрына, прысьвечаная нарыхтоўцы варонаў. На фатаграфiях пачатку XX стагодзьдзя наведнiк бачыць, як жыхары Куршаўскае касы ставяць сеткi-перавесы i дастаюць зь iх бядотных птушак. Далей галоўнай дзейнай асобай на здымках робiцца зухаваты дзядуля, што трымае ў руцэ жывы аб’ект промыслу, пазiраючы на яго неяк спэцыфiчна. Як выяўляецца, вясёлы птушкалоў разлучае варонаў зь iхняй крылатай душой адным дакладным укусам. Кожны такi снайпэрскi ўкус належала запiць добрым глытком гарэлкi, што дзядуля з задавальненьнем i робiць на наступным фота.

Пра далейшыя тэхналягiчныя этапы промыслу экспазыцыя сарамлiва маўчыць, i ты ўдакладняеш iх у навуковай супрацоўнiцы. Птушак скублi й салiлi ў бочках амаль як грыбы: слой варонаў, соль, кроп, ляўровы лiст, зноў слой варонаў. Супрацоўнiца, якая памятае такую бочку (i зусiм нябрыдкi смак ейнага зьмесьцiва) з свайго дзяцiнства, апавядае, што ў суседняй вёсцы жыве стары спэцыялiст-“кусатель”. Калi музэйнiкi знайшлi яго, намерыўшыся паказаць старадаўнi промысел на фальклёрным сьвяце, “кусатель” узбадзёрана пацiкавiўся, дзе возьмуць жывых варонаў i колькi iх будзе.

Увечары ты марна шукаеш у мэню тутэйшых кавярняў i рэстаранаў салёных варонаў. Iх няма, як у полацкiх кавярнях і не начавала малочнага супу з падлешчыкам цi ўлюбёнага дэсэрту твайго маленства — халоднай бульбы з брусьнiчным сочывам, дзе ягады звараныя з морквiнамi, палавiнкамi грушаў цi з райскiмi яблычкамi, якiя ператварылiся ў найсмачнейшы мармэляд. Табе хочацца, каб “уваскрашэньне” гэтай непаўторнай полацкай стравы адбылося прынамсi на тваiх памiнках.

Ты ўжо даўно навучыўся думаць пра сьмерць абсалютна спакойна, пагатоў ад гэтага стагодзьдзя засталiся ўсяго толькi лета ды восень, а ў новым усе мы, хто цяпер вывучае рэстаранныя мэню ў Нiдзе i ў Полацку або займаецца iншымi карыснымi й бескарыснымi справамi, абавязкова пераселiмся ў іншае зацішнае месца.

Калі хочаш глыбей спасьцігнуць душу гораду, мястэчка ці вёскі, непазьбежна апынаесься на могілках. Вядома, пакуль яшчэ сваiм ходам, без пахавальнае працэсіі, якая пакрысе фармуецца ў асмужанай далечы пражытых і непражытых гадоў.

Могілкі каля Нідзкае кірхі, нягледзячы на перадзел Эўропы, засталіся пераважна ўва Ўсходняй Прусіі. Нямецкая мова. Нямецкія імёны і прозьвішчы. Часам нямецкая мова, нямецкія імёны, але літоўскія прозьвішчы.

Напрыканцы 1950-х, калі апошнія немцы зьехалі ў Vaterland, распачалася пасьпяховая летувізацыя цьвінтару. Табе трапіцца і адзіны, здаецца, рэцыдыў — апошні зямны прыстанак чалавека, народжанага ў Нідзе, памерлага ў Мюнхэне і пахаванага ў зямлі дзяцінства.

Трывогаю адгукнецца надмагільле нейкага Міхаіла Максімавіча Сабакіна. Які вецер закінуў расейца Сабакіна пасьля Другой сусьветнай на Куршаўскую касу? Можа, каб гэтага ня здарылася, помнікаў пры кірсе было б меней?

Нядаўна ты ўжо адчуваў падобную трывогу. Дзе гэта было? У міністэрстве замежных справаў Літвы, калі цябе не заўважылі ў глыбокім фатэлі й ты стаў сьведкам таго, як шафападобныя ахоўнікі, што нязьменна зьвярталіся да цябе і ўсіх астатніх па-літоўску, застаўшыся сам-насам, раптам дружна загаварылі на “великом и могучем”.

Дэльфіны — жывёліны, якіх ты ненавідзіш мацней за любых іншых, найпачварнейшых і найагіднейшых прадстаўнікоў фаўны. Бо да пітонаў, алігатараў або гіенаў ты неляяльны абстрактна, а вось з дэльфінам сустрэўся аднойчы ў цалкам натуральных умовах, заплыўшы ў Кактэбелі мэтраў на васямсот у мора.

Тваёй мэтаю быў адзін зь вялізных буёў, за якія не дазвалялася заходзіць цеплаходам. Калі паміж табою і пляскатым памаранчавым балёнам засталася хвіліна шляху, тады і зьявілася, усьцешана падскочыўшы над вадою, гэтая незаслужана апетая ў літаратуры “разумная жывёліна”. Праз колькі сэкундаў ты быў амаль бездапаможны ад жаху, а яшчэ болей ад невыказнае агіды пасьля імгненнага дотыку жывое сьлізкае тарпэды. Дзякаваць Богу, табе хапіла змогі на роспачны лямант і на тое, каб, захлынаючыся вадой, адолець пару дзясяткаў мэтраў да буя. Ужо лежачы на ягонай шырокай, цёплай, як чарэнь, сьпіне, ты ўзгадаў, што ў хвалях брыдка лаяўся, пасылаў дэльфіна на, клікаў маму і проста прасіўся: “Пусьці!”