Раіса Баравікова: Вячэра манекенаў

— Дык у вас жа дома нікога няма,— адказала ёй Галя.— Бацька твой на досвітку у дровы падаўся, каня у лясніцтве яшчэ звечара ўзяў, з ім i маці паехала. Тут жа ў нас чарніцы ўвесь лес засыпалі, дык хоча ягад набраць,

— Ну, a Генік? — запыталася Ліда.

— Ён з вядром, бачыла, ішоў мо з гадзіну назад... Напэўна, на возера з хлопцамі рушыў. Яны там усё ракаў ловяць.

I ў Ліды ўсё абамлела... Кінула трубку, чамусьці зноў узяла бабулін ліст, прабегла вачамі: «...Хай яна не адпускае Геніка на возера адзінаццатага ліпеня, таму што можа здарыцца бяда». A Генік пайшоў на возера, i яна не змагла, не паспела папярэдзіць маці! I Ліда склала на грудзях рукі. Яна нічога іншага не магла прыдумаць, як звярнуцца да свайго Анёла-Ахоўніка.

«Калі ты сапраўды ў мяне ёсць,— горача зашаптала яна,— мой Анёл-Ахоўнік, калі тое, пра што напісала бабуля, праўда, дык дапамажы мне цяпер. I, можа, гэта будзе адзіная мая просьба да цябе, можа, я ніколі больш да нябе i не звярнуся. Уратуй Геніка, дапамажы яму, апыніся ў той момант ля яго, калі што такое павінна здарыцца! Паслухайся мяне, мой даражэнечкі заступнічак. Ты ж павінен ведаць Геніка, дык ці можаш ты дапусціць якую бяду?! Я ж пасля ніколі не дарую сабе, калі што ліхое адбудзецца! Ці ж у радасць табе будуць мае слёзы?! Міленькі, не адвярніся, пачуй мяне, зрабі ласку... Калі ты ад Бога, ты ўсё можаш!..» — i яна яшчэ доўга штосьці шаптала, а потым хутка сабрала дарожную сумку, праверыла, ці добра зачынены ўсе вокны, i пакінула кватэру.

Праз нейкія дзве гадзіны, як ёй i думалася, Ліда ўжо была ў маленькім гарадскім пасёлку. Надвор'е на вачах мянялася. Калі выязджала з Мінска, пякло сонца, а тут узняўся вецер, зусім не па-летняму рэзкі i халодны. З-за далягляду выплывала цяжкая чорная хмара, i дзесьці там, яшчэ далёка, раз-пораз успыхвалі маланкі, пагрымваў гром. Яна ўжо узяла білет на мясцовы рэйс i цяпер стаяла на ганку старога аўтобуснага вакзала. Да адпраўлення аўтобуса было яшчэ паўгадзіны. «Дык што ж там дома? — думалася Лідзе.— Ці вярнуліся з лесу бацькі? A Генік? Можа, i ён прыйшоў ўжо з таго возера?! Што ж я трывожуся, непакоюся, калі можна набраць яшчэ раз Галін нумар!»

I Ліда сышла з ганка, у вочы сыпанула пылам, пяском... «Ну i вецер! Хутка ён аціхне, усё сцішыцца... I тады ліне дождж! Відаць, будзе моцная навальніца. А вунь i будка тэлефона-аўтамата ля газетнага кіёска, i нейкі мужчына ідзе да яе. Можа, яшчэ распачне нейкую сваю доўгую размову, a ў мяне няма часу чакаць»,— падумала Ліда i кінулася яму наперарэз, каб апярэдзіць, i ў той жа момант азірнулася на крык... Проста на яе ляцеў вялізны кавалак іржавай бляхі, якую вецер сарваў ca старога вакзальнага даху, i гэта было апошняе, што яна бачыла ў сваім зямным жыцці.

A ў гэты самы час у бацькоўскай хаце на верандзе Надзея Хведараўна, ейная маці, перабірала чарніцы. Ягады брала чыста, i ўсё ж пракідваліся ігліца i дробныя лісточкі ягадніку. З трывогай пазірала на акно, за якім усё неба абклала цяжкая хмара. Успыхвалі зыркія маланкі, i адразу гучна ляскаў гром, i яна непакоілася, што яшчэ ні старога, ні Геніка няма дома. Ды вось, здаецца, ідзе Генік, мільганула ягоная кепачка. Бразнуў клямкай, спыніўся ў парозе...

— Чаго ж ты там стаў? — адазвалася яна,— Ідзі ў хату, паеш.

— Ты сварыцца будзеш,— сказаў Генік.

— Чаго гэта я сварыцца буду?

— Я пад карчы, што ля валуна, заплыў i ў водарасцях заблытаўся. Спужаўся дужа, ледзь выблытаўся, быццам дапамог хто. Мог захлынуцца!

I Надзея Хведараўна хацела штосьці крыкнуць на яго, але ўгледзела ў акно, што хтосьці бяжыць да ix у хату. I пазнала аграномку Галю. Адставіла чарніцы, выцерла аб хвартух рукі. А Галя як убегла на веранду, так i застыла...

— Ну, што ты, Галечка, мо што пазычыць прыйшла?

Галя не глядзела на яе, усё адводзіла i адводзіла вочы, а потым абняла Геніка, прыціснула яго да сябе i выдыхнула:

— Не, не, цётачка Надзя! Не магу я вам сказаць такога! Ліда ваша... Ліда... Вам у гарадскі пасёлак як мага хутчэй ехаць трэба!

I апошнія ейныя словы заглушыў вадаспад дажджу, які нізрынуўся з неба, ярасна i апантана, заліваючы ўсё наўкол. За вокнамі — шумела, цурчэла, стагнала...

Гэта плакаў Анёл-Ахоўнік.

1999