Іван Шамякін - Ахвяры

У вячэрнім зроку перанёс, хоць яна і супраціўлялася — сама хацела ісці, Аксану ўніз да дарогі. Калі добра сцямнела, пайшоў здзяйсняць свой адзіны варыянт.

Па вуліцы вёсачкі не пайшоў — па гародах, за хлявамі, зноў браў перашкоды — платы, горш, што тут некаторыя былі частакольныя, калы завостраныя.

«Нямірныя тут суседзі, куркулістыя»,— вывад такі трохі непакоіў. Але іншага варыянта прыдумаць нельга, хоць тыдзень думай. Трэба знайсці, дзе ёсць конь, а там — будзе што будзе.

Пачуў бадзёрае фырканне, хрумстанне сена. Здзівіўся, што на яго ціхі стук у акно, нават не спыталі — хто. Прайшла, бачыў, высокая жанчына ў сенцы і грымнула засовам.

— Можна да вас?

— Добраму чалавеку — можна.

Яна растварылася, што дух, у цемры сенцаў, а Шабовіч ступіў у хату. За сталом сядзеў барадаты стары ў акулярах у жалезнай аправе і чытаў тоўстую старую кнігу, такой кнігай магла быць толькі Біблія. «Трапіў я, аднак. Калі старавер — вады не дасць»,— незадаволена падумаў Шабовіч, ён з недаверам ставіўся да такіх вось набожных старых, бо добра, з маленства, ведаў маскалёў-старавераў.

Дзед глянуў паверх акуляраў, здавалася, без усялякай цікавасці.

— Добры вечар, бацька.

— Вечар добры, сынок.

Увайшла жанчына з сенцаў, прайшла міма яго ў кут да ложка, села, як святая, высокая, худая, пласкагрудая, даць ёй можна было гадоў сорак, такімі мужападобнымі бываюць векавухі, што не выходзілі замуж, не нараджалі. Сказаў ёй:

— Смела вы, аднак, адчыняеце... у наш час.

— Чалавек, які ўваходзіць праз дзверы,— госць.

Шабовіч наблізіўся да стала.

— Біблія?

— Біблія.

— Мудрая кніга,— вырашыў трохі падльсціць, падмазаць.

— Чытаў?

— Каюся. Не чытаў. Ніхто не параіў ды і не даў самую кнігу. Першы раз бачу.

Стары ўздыхнуў.

— Калі вы не пярэчыце, я сяду.

— Сядай. Лаўку не праседзіш.

Шабовіч сеў на ўслон збоку да стала, але, угледзеўшы, што сеў якраз жа напроціў акна, адсунуўся бліжэй да кута, бліжэй да гаспадара, апынуўся тварам у твар.

— Вас там многа? Хтось на мушцы мяне трымае?

— Што вы! Я адзін. Таварыш мой... жонка... у лесе, раненая.

Стары адарваўся ад кнігі, зняў акуляры — зацікавіўся.

— Бацька, я не знаю, хто вы, што вы думаеце, якому богу моліцеся... зямному. Але я прыйшоў да вас, я кланяюся вам у ногі... І я буду гаварыць, як на споведзі, святую праўду. Як перад богам...

— Я такі ж грэшны, сынок,— уздыхнуў стары.

— Мы з жонкай ідзём з Мінска ў партызанскі атрад. Не проста ідзём — уцякаем. Я ўжо быў арыштаваны немцамі. За што — вы здагадваецеся. Цуд, што вырваўся. Другі арышт — і смерць. І мне і ёй. Дайшлі да вас. А сёння раніцою нейкі сукін сын пальнуў у нас. Раніў Аксану...

— Чакай. Дзе гэта было?

— Ды тут... у лесе, можа, вярсты дзве ў бок Мінска.

— Ён жонку тваю, а ты яго?

Шабовіч угледзеўся ў старога: як той адносіцца да смерці паліцая? Звестка аб смерці Гаўруса абляцела, выходзіць, наваколле, людскі тэлеграф безадказны. Не, у вачах дзеда нічога не адбілася — ні гневу, не спачування, ні ўхвалення. Гэта ўзбадзёрыла. Калі ўжо праўда — то праўда да канца.

— Вайна, дзед, хто — каго.

— З яго ж вінтоўкі?

— Са свайго пісталета.

— Вось як! — стары паглядзеў з большай цікавасцю, нават з затоеным захапленнем, так, прынамсі, здалося Шабовічу, і ён узрадаваўся: пашчаслівіла, выходзіць, натрапіў на свайго. Дзед цяжка ўздыхнуў: — Грахі нашы. Хто нягрэшны? Грэшны быў нябожчык. Крыўдзіў людзей... І бог убачыў. Што ж ты хочаш ад мяне?

— Каня, дзед. Нам трэба дабрацца да атрада... Дзядзюлі. Чуў?

— Не чуў.

— Канешне, прозвішча камандзіра не выдаецца — «Буравеснік» атрад.

— Не чуў. Далёка ён стаіць, атрад той?

— Канкрэтнага месца я не знаю... урочышча ляснога. Дарогу туды Аксана знае. Апошняя вёска на гэтай дарозе — Задвор'е...

— Далёка.

— Аксана пехатой туды хадзіла.

— Цяжка яна раненая?

— Я фельчар. Куля раздрабіла ключыцу...

— Хочаш пасадзіць яе на каня? Утрымаецца?

— Лепш на возе.

— Сам ты хадзіў? Прайсці ўсюды можна, а праехаць з возам... з раненым... Па дарозе ж трэба.

— Можа, лепш у бальніцу,— сказала жанчына.

— У бальніцу ёй нельга.

— У бальніцу нельга,— пацвердзіў стары, задумаўся, запусціўшы пальцы ў сівыя валасы, быццам адтуль хацеў выцягнуць рашэнне.

Шабовіч церпяліва пачакаў. Маўчанне зацягвалася.

— Выручай, бацька.

Зноў думаў стары, можа, цэлую мінуту. Асцярожна памагла яму жанчына:

— Без каня мы памром. Бацька стары, я хворая... Конь нас корміць.

— Я вярну. Каня я вярну!