Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Тады і Ушакоў, зразумеўшы, што яго чакае, выхапіў рэвальвер і, страляючы, пабег за аўтамабілем.

Першая куля, відаць, Капітанава, трапіла ў кузаў. Гарахавіку і Марыі Ільінічне здалося, што з-пад шыны вылецеў лядзяш і ўдарыў у падножку ці ў крыло.

Ленін і Платэн былі заняты размовай.

Больш выразна ляснуў другі стрэл, і куля прасвістала над галовамі. Платэн, спартсмен і паляўнічы, раней, чым Ільіч, зразумеў, што страляюць па іх, і схапіў абедзвюма рукамі Леніна за галаву, за барашкавую шапку, рэзка нагнуў да пярэдняга сядзення.

Зноў дзынкнула куля і быццам разарвалася на перадзе — ажно зіхнулі іскры.

Платэн пачуў, што яму як бы абпаліла левую руку.

Гарахавік убачыў прабоіну ў ветравым шкле. Чуць прытармазіўшы, каб пры крутым павароце не пераку ліць машыну, ён павярнуў у першы ж завулак.

Ленін, нязручна нахілены, па сутнасці, прыціснуты Платэнам, намацаў яго руку, каб вызваліць сваю гала ву, і адчуў, што пальчатка госця мокрая, цёпла мок рая. Рашуча выпрастаўся, устрывожана спытаў:

— Платэн, вы паранены?

— Здаецца, драпнула. Думаю, што глупства. Але вы... таварыш Ленін. Як можна! Без аховы... без эскорту... Нельга так рызыкаваць! Нельга!..

— Эскорт? — здзівіўся Уладзімір Ільіч.— Платэн, вы мысліце буржуазна-манархічнымі катэгорыямі. Прыдворнай лейб-гвардыі ў нас ніколі не будзе!

Пятляючы па вуліцах, Гарахавік гнаў машыну з хуткасцю, якую раней не дазваляў сабе, калі вёз Леніна.

Уладзімір Ільіч, як звычайна, ветліва павітаўся з новай зменай вартавых і прайшоў у кабінет.

У Саўнаркоме пра замах ніхто нічога не ведаў. Праз некалькі мінут, у восем гадзін, павінна пачацца пасяджэнне Саўнаркома.

Ленін сеў за рабочы стол і пачаў накідваць тэзісы свайго даклада аб правакацыі румынскіх улад, аб тых мерах, якія былі зроблены ў адносінах пасольства, і аб мемарандуме дыпламатычнага корпуса.

Увайшла задыханая Надзежда Канстанцінаўна. Так яна ніколі сюды не ўваходзіла.

Уладзіміра Ілыча ўстрывожыў жончын выгляд, яе задыханаму, той дзень ёй нездаровілася, і ён яшчэ ўдзень званіў Веры Міхайлаўне Вялічкінай-Бонч-Бруевіч, каб тая, як урач, наведала Надзежду Канстанцінаўну, але не гаварыла, што гэта яго просьба: Крупская не любіла ўрачэбных аглядаў.

— Што здарылася, Надзя?

— Ты пытаеш у мяне?! Валодзя! Маша сказала у цябе стралялі.

— Здаецца, стралялі.

— Божа мой! Ты гаворыш пра гэта з такім спакоем?

— А ты стала такая набожная? — пасміхнуўся Уладзімір Ільіч і падышоў да жонкі, сказаў сур'ёзна: — Надзя, кожны з нас, бальшавікоў, павінен быць гатовы што ў яго могуць страляць. Мы на фронце, і мы не можам ухіліцца ад небяспекі. Лёгка параніла Фрыца Платзна. Праявіце з Маняшай, калі ласка, клопат пра яго, ён — наш госць.

Увайшлі наркомы Скварцоў-Сцяпанаў і Луначарскі; абодва, далікатныя інтэлігенты, трохі збянтэжыліся, што перашкодзілі размове Ілыча з жонкай. Папрасілі прабачэння.

— Сядайце, таварышы,— Ленін паглядзеў на гадзіннік.— Праз пяць мінут пачнём працаваць. А ты, Надзя, ідзі да таварыша Платэна. Напаіце яго самым харошым чаем.

Ленін усё ж прымусіў Бонч-Бруевіча паехаць адпачыць у «Халілу», таму старшыні Надзвычайнай камісіі па ахове парадку і па барацьбе з пагромамі ў той дзень на працы не было. Камісары славутага 75-га пакоя Смольнага, выслухаўшы Гарахавіка, тут жа далажылі аб здарэнні Дзяржынскаму, які тры тыдні назад узначаліў Усерасійскую Надзвычайную Камісію (ВЧК).

Фелікс Эдмундавіч з'явіўся на Саўнарком са спазненнем, калі Ленін пачаў ужо даклад.

Дзяржынскі з парога, не прысядаючы, папрасіў слова для нечарговай заявы.

Ленін здагадаўся, пра што ён можа гаварыць, нахмурыўся, але слова даў.

— Таварышы, паўгадзіны назад быў зроблены замах на Уладзіміра Ілыча Леніна. Прашу дазволіць мне не прысутнічаць на пасяджэнні, каб заняцца расследаваннем.

Члены Саўнаркома падхапіліся.

— Дзе?

— Як гэта было?

— Уладзімір Ільіч? І вы маўчыце?!

Ленін падняў руку.

— Спакойна, таварышы! Адпусцім нашага Фук'е-Тэнвіля лавіць тэрарыстаў. А самі зоймемся справамі. Паведамляю... Пасля прыёму мной дыпламатаў і нашага ультыматуму Фрэнсіс прыслаў тэлеграму, у якой гаворыць, што ім заяўлены пратэст аб недапушчальнасці варожых дзеянняў урада Румыніі ў адносінах да рускіх войск. Таму прапаную: арыштаваных вызваліць. Ваша думка, таварышы?

Пасля пасяджэння Саўнаркома Ленін прымае Жака Садуля. Вельмі важна, каб аб наведванні Саўнаркома дыпламатамі Антанты інфармаваў французскую прэсу не толькі маркіз Нуланс, але і сацыяліст Садуль.