Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

Савелі Гаўрылавіч адразу адгукнуўся на маё запытанне. Немалады ўжо чалавек, хоць для хлопца, якому пятнаццаць, саракагадовыя людзі здаюцца дзядамі. Нечым ён быў падобны да Івана Свірыдавіча. Відаць, тым, што абодва нейкай асаблівай паставай, рухамі прыкметна адрозніваліся ад тых, што прыйшлі ў армію ад сахі i бараны.

Лізуноў вельмі ўзрадаваўся падарунку ад сябра, быццам многа дзён не курыў. Проста ззяў чалавек, гукаў на ўсю майстэрню.

— Ай ды Іван, ай ды малайчына! Такога самасаду раздабыў! Хлопцы, налятай! Ну i задымім! Усе мухі падохнуць! — запрасіў ён іншых майстроў i тут жа пачаў скручваць цыгарку, хваліў мяне,— А ты, брат, як ангел, пасланец ад бога. Ты адкуль такі ўзяўся? I крыжык маеш ужо? Ну, герой! Ажно зайздрасць бярэ. Мы тут спін не разгінаем над гэтым ламаччам, i ніхто нам меднага медаліка не хоча даць. Хаця б аднаго на ўсіх,— весела падміргваў яфрэйтар сваім сябрам, тым, хто падышоў, каб закурыць самасаду. Убачыўшы, што мяне цікавяць станкі, Лізуноў пачаў расказваць, дзе які станок — такарны, свярлільны... Спытаў, ці хачу я навучыцца працаваць на такіх машынах. Безумоўна, я адказаў, што хачу. Лізуноў весела, як бы радуючыся сваей перамозе, закрычаў:

— Купец Дзямідаў! Хадзі сюды! Паслухай, што кажа юны селянін! В ось табе яшчэ адзін прыклад! Не так ужо моцна яна трымае, зямля, асабліва тых, у каго яе мала. Машына, брат, прыцягвае з не меншай сілай. Так адбылося ў Англіі, Амерыцы. Так будзе ў нас, на святой Русі.

— На святой Руси петухи поют. Скоро будет день на святой Руси,— прачытаў вершы самы малады з салдат-майстроў i весела засмяяўся. Вершы такія я чуў упершыню, яны спадабаліся мне. (Вярнуўшыся ў батальён, я прадэкламаваў ix прапаршчыку Дакуку i спытаў: «А як далей?» Здавалася, прапаршчык павінен ведаць. Ен няўважліва паціснуў плячамі — не ведаў).

Праводзячы мяне, на двары Лізуноў перадаў мне для Івана Свірыдавіча таксама кісет, але не скураны — палатняны з адмысловай вышыўкай.

— Трэба парадаваць дружбачка добрым тутыньком, а то самасад яму агорк,— i спытаў у мяне: — Курыш? Не? Малайчына! Не ўжывай гэтага зелля. Карысці ад яго ніякай, а шкоды многа. Але хто прывык, таму, брат, сумна жыць без цыгаркі. Радасці мала ў рабочага чалавека. Цыгарачку пасмокчаш — лягчэй на душы робіцца,— і, нахіліўшыся бліжэй, амаль шэптам папярэдзіў: — З газеткі, якая ў кісеце, нікому закурваць не давай, — i выразна падміргнуў,— Дынаміт у ёй. Выбухне. Калі ты сябра Івана Свірыдавіча, то хлопец з галавой i разумеет, што да чаго. Заходзь. Мы табе трафейны рэвальвер адрамантуем, не будзеш цягаць гэты карабін. Не па тваім плячы ён.

Моцна паціснуў руку на развітанне i зноў падміргнуў: маўляў, трымайся!

A ў мяне затрапятала сэрца: во тое тайнае, незвычайнае i небяспечнае, пра што я падумаў, калі атрымаў кісет ад Івана Свірыдавіча. Гонарам напоўніўся, што такія людзі даверылі мне тайну сваю. Згараў ад жадання хутчэй заглянуць у кісет: якая яна, тайна? Няўжо адна газетка? Але што ж гэта за газетка, якую так сакрэтна трэба перадаваць?

Hi Іван Свірыдавіч, ні гэты салдат у фартуху не папярэдзілі, каб я не заглядваў у кісеты. Я меў права глянуць. Але апаноўваў страх. Здавалася — пакуль я не ведаю, што нясу, то як бы не маю да гэтага дачынення i нішто мне не пагражае. А як даведаюся — пераступлю нейкую мяжу, камусьці здраджу... Каму? Богу, цару, капітану Залонскаму? Мне нікому не хацелася здраджваць. Усім хацелася памагчы. Капітан — добры. Іван Свірыдавіч таксама добры. Але Залонскі пан. Іван Свірыдавіч рабочы i вучыць салдат не любіць паноў, не верыць ім. Каму ж я павінен больш верна служыць?

Нёс я лёгкі кісет за пазухай, што бомбу. За сялом доўга шукаў такое месца, дзе б ніхто нават здалёк не ўбачыў, што я дастаў з-пад гімнасцёркі, што разглядаю. Спачатку ў густыя прырэчныя кусты залез. Не, ненадзейна. Можа за другім кустом ляжыць хто. Мала хіба ходзіць людзей паміж штабам i перадавой? Ды i сяляне працуюць у полі, жнівень — познія яравыя жнуць. Збочыў з дарогі ў чыстае поле, на пожню, лёг у разору, дастаў кісет i доўга баяўся развязаць, быццам i сапраўды ў ім дынаміт.

Газета была складзена ў такую ж кніжачку, як i тая, што ляжала ў Галадушкавым кісеце. Разгортваў я гэтую кніжачку з такой асцярожнасцю, нібы баяўся, што газета можа рассыпацца ў попел. I ледзь не закрычаў ад паўторнага расчаравання i крыўды, калі прачытаў назву «Інвалід». Газета гэтая, як «Наш вестник», прысылалася ў батальён, я чуў, як Іван Свірыдавіч аднойчы, чытаючы гэтую газету салдатам, высмейваў хлуслівага «Інваліда». Дык няўжо ён i Лізуноў вырашылі пасмяяцца з мяне, пазабаўляцца? Ды раптам з «Інваліда» выпалі ў разору два жаўтаватыя лісткі. I ў вочы адразу кінуліся нязвыклыя словы загалоўка: «Таварышы салдаты!»