Вінцэсь Мудроў - Зiмовыя сны

Дзесьцi ўдалечынi стамлёна й цьмяна бухнула гаўбiца i з трактарнай паветкi ценькiм раўчуком пасыпаўся сьнег.

"Фiнская!" - апалiла сьвядомасьць трывожная думка; ён разьмежыў зьлiплыя ад марозу павекi й панурыўся ў цёплую цемру роднае хаты.

Сэрца бiлася так, як нiколi дагэтуль: сэрца захлыналася гарачай крывёй, гатовае было вырвацца з грудзiны, i Яўхiм падумаў было, што памiрае, ды нечакана ў горле штосьцi булькнула, сэрца сунялася, зрабiлася як лядзяк халодным, i ён, глынуўшы паветра, перавёў дых.

На кухнi тахкалi ходзiкi, пад бокам сапла Агата, i да гэтых суладных гукаў далучаўся яшчэ адзiн, глухi i няўцямны, якi далятаў знадворку. Гэта бiўся рагамi ў сьценку хлява баран Мiкiта.

"Так i памерцi можна", - падумаў Яўхiм, кульнуўся на бок i прыцiснуўся схаладнелай грудзiнай да цёплай жончынай сьпiны.

Вось ужо каторым разам яму прысьнiўся той сонечны марозны дзень, калi ён поўзаў па зьнямелых палях, выцягваючы са сьнежных магiл на дарогу скарчанелыя трупы. Сон гэты яму сьнiўся амаль кожнае начы, i кожную ноч ён боўтаўся ў пульхнатым сьнезе, мружыўся на зыркае сонца, крычаў штосьцi сваiм таварышам, якiя засталiся на дарозе.

За сорак гадоў шмат якiя падзеi забылiся; вайна сталася чымсьцi цьмяным, балючым i шэрым - гэтакiм жа шэрым, як столь у сестрарэцкiм шпiталi, на якую ён тры месяцы запар глядзеў заплаканымi вачыма, - але ў снах забытыя фарбы й гукi зноў ажывалi, i зноўку бухалi гарматы, i заiнелыя елкi адбiвалi нябесны блакiт, i вецер гудзеў у хвоях, адпяваючы занесеных сьнегам чырвонаармейцаў. У снах ён нават згадваў мянушку каня, на якiм вазiлi трупы, але, прачнуўшыся, адразу ж забываў, i рэха гэтага iмя блукала ў спратах памяцi, цьвелячы сваёй невыразнасьцю...

Паляжаўшы на левым баку, Яўхiм лёг на сьпiну, у ходзiках тым часам штосьцi стрэльнула й Агата, пакiнуўшы сапцi, прыспана запыталася:

- Чаго ты?

Яўхiм, як заўсёды, прамаўчаў, а жонка з вохканьнем вылезла з-пад коўдры i, прыкрыўшы даланёй зяхлiвы рот, няроўнай хадой пайшла на кухню.

- Забiў, вiдаць, некага на вайне - вось i сьняцца нябожчыкi. Зайшоў бы калi ў царкву, сьвечку паставiў... Яно б i адлягло ад сэрца... - за сьценкаю пачулiся ўздыхi i непрыемны - як да ночы - бразгат лыжкi аб конаўку. Жонка дала яму папiць нейкай саладжавай вады, перахрысьцiлася на цёмны кут i спрытна падбiлася пад коўдру.

- Мо не паедзеш? А то зноўку сэрца схопiць, - прамовiла Агата, а Яўхiм, нiчога не сказаўшы, закiнуў рукi за патылiцу й пакутлiва ўздыхнуў.

Баран Мiкiта больш ня бухаў у сьценку, жонка прыцiхла й не сапла ля вуха навокал стала цiха, i толькi ходзiкi мерна тахкалi ўпоравень зь бiцьцём неспакойнага сэрца.

"А можа сапраўды ня ехаць?" - падумаў Яўхiм, але тут жа згадаў пра ўнука ды пра наладаваную салам валiзу, другiм разам уздыхнуў i, выдыхаючы паветра, варухнуў губамi: - Трэба ехаць.

У ходзiках зноў штосьцi стрэльнула, кiвач затахкаў часьцей, а разам з кiвачом гэтак жа iмпэтна забiлася сэрца. Неўзабаве тахканьне запаволiлася, i Яўхiм зь лёгкiм спалохам падумаў - што будзе, як гадзiньнiк спынiцца? Думка гэтая не давала спакою. Старому прымроiлася, што Агата забылася падцягнуць гiру й тая вось-вось кранецца падлогi. Кульнуўшыся колькi разоў са сьпiны на бок i наадварот, ён урэшце пералез цераз жонку i ў адказ на сiплы воклiч: Куды ты? - незадаволена буркнуў: - На вядро.

Гiра, вядома ж, вiсела дзе трэба. Падцягнуўшы яе на пару зьвёнаў, стары бязгучна вылаяўся, пайшоў, абмацваючы цямноцьце, у сенi i там, натыкнуўшыся на валiзу з салам, iзноў мацюкнуўся - гэтым разам голасна i брыдка.

Да ложку вяртаўся на дыбачках, дакладней, на шасьцёх ацалелых пальцах. У сенцах панаваў холад, i пяткi ўраз скачанелi. Залезшы пад коўдру, ён прытулiўся чэравам да жончынага азадка, i Агата, якой, вiдаць, абрыдла ягоная бессань, рашуча адсунулася на край пасьцелi.

- Зноў цiсьнеш свае сцанiкi!

Падштанiкi былi, як заўсёды, мокрыя. Яўхiм адвярнуўся да сьценкi, падсунуў да жонкi акалелыя пяткi, з крыўдаю ў голасе прамовiў:

- Сьпi ты, халера!

- Засьнеш тут... Пяты раз будзiць... - абурана прашаптала Агата, потым прамармытала яшчэ нешта, але зусiм няўцямна i праз пару хвiлiн iзноў заснула, засопшы як i раней - салодка i аднастайна.

На фiнскай вайне, якая сьнiлася па начах, Яўхiм, можна сказаць, нi разу i ня стрэльнуў. Пра тое, чым давялося займацца ў складзе дзеючай армii, стары нiколi нiчога не казаў, а калi хто й пачынаў роспыты, нiякавеў i, адвёўшы ўбок вочы, прамаўляў:

- Ды так... ваявалi...

Нiчога не казаў ён i жонцы Агаце. Ды тая, зрэшты, ня надта й цiкавiлася ягонымi подзьвiгамi. Жонка па-свойму тлумачыла такое маўчаньне i кожнага разу пасьмейвалася, калi ён чапляў напярэдаднi дня Перамогi жоўтыя медалькi. А аднойчы, калi да iх прыйшла маладая настаўнiца, каб запрасiць вэтэрана фiнскай вайны на школьную вечарыну, грымнула чыгунамi i жартам заўважыла: