Андрэй Федарэнка: Смута

Раз пазасыпаліся ўжо на такой легкаце, дык Кэтрын з яе грамадскімі навукамі і Бог наказаў. Яна праляцела на першым пытанні — што б яна лепш выбрала: матэрыяльныя даброты ці галоснасць і дэмакратыю? Пытанне патрабавала разгорнутага адказу. Напрыклад, можна было сказаць: «Так, матэрыяльная база іграе важную ролю ў жыцці чалавека, але не яна галоўнае, і прыкладам таму — застойны перыяд, калі ўсяго хапала, але людзі задыхаліся ад уціску галоснасці...» і г. д. Можна было, на крайні выпадак, сказаць, што не пашкодзіла б і спалучэнне гэтых двух — матэрыяльнага і духоўнага — раз ужо «дэмакратыя». Але Кэтрын вырашыла і на гэты раз праскочыць сваім любімым, выпрабаваным спосабам — смеласцю. Яна прыкінулася праставатай дурнічкай і заявіла: «Я выбрала б застой — поўныя магазіны ўсяго, і танна!» Міхлін аж задыхнуўся і дрыготкай рукою паставіў ёй яе двойку, як заолагу, не адзінку, як анатаму, нават не нуль, а — крыжык, які абазначаў, што настаўніцай яе не возьмуць ні ў адну навучальную ўстанову.

Хваліць застойны перыяд у 199... годзе было прыкладна тое самае, што ў трыццатых гадах царскі рэжым.

– ...Вы што, не маглі сказаць — жывот адно, а галоснасць — зусім іншае, вышэйшае? — Дырэктар саскочыў з падаконніка і аказаўся аднаго з Кэтрын росту. — Што жывот можна і падцягнуць, а без газеткі...

– Сама не захацела. Стамілася.

– I куды цяпер? — яшчэ цішэй, чым першы раз, паўтарыў дырэктар.

– А хоць на панель. А што, я яшчэ — ого! — I настаўніца ў доказ, што яна ого, рэзка і высака падцягнуўшы сукенку, ставячы ногі як спутаныя, прайшлася ад падаконніка да дзвярэй, потым — да крэсла за дырэктарскім сталом і села, закінуўшы нагу на нагу. — Ну, як? Многа не дадуць, ды з голаду памру. Ёсць, я ведаю, мужчыны, якім больш падабаецца з трыццацігадовымі, чым з якімі смаркачкамі.

– Я таксама ведаю гэты стары прыём, — глуха сказаў дырэктар, які стараўся цяпер не глядзець на настаўніцу. — Так звычайна няверныя жонкі ловяць... ці лавілі, не ведаю, цяпер, .відаць, нават пра гэта трэба гаварыць у мінулым часе... сваіх мужоў. Ах, ты не можаш дараваць мне слабасць мінуты? Добра, мы разводзімся, але ведай, што я пайду па руках. Ты хочаш гэтага? Ты згаджаешся мяне кінуць? Хочаш, каб розныя... рабілі з тваёй жонкаю тое і тое? А ў мяне сваёй волі няма, са мною кожны можа рабіць, што захоча!..

Кэтрын успыхнула і марудна абцягла сукенку.

– Вы так кажаце, Эджэн Стэпалтавіч, быццам я сапраўды вам жонка, — ціха прамовіла яна. — А я ж толькі сёння, калі ўбачыла, што я для вас нешта значу... Што вы не хочаце, каб мяне тут не было...

– Толькі сёння? — перапытаў, наліваючыся чырванню, Расолька і раптам крыкнуў: — А тое, што я з-за вас сяджу тры месяцы ў гэтым гадзючніку, вы не ведалі?! Што, каб бачыць вас, сустракацца з вамі, я, замест таго, каб біць гэтых неданоскаў лінейкаю па вушах, цярплю іхнія атэстацыі, даказваю сваю лаяльнасць іхнім радам, іхнім дэмакратыям? Што я, як лёкай, дазваляю зваць сябе нейкім Гаджэнам, калі я беларус, я...

У дзверы моцна пастукалі. Кэтрын, якая не зводзіла з дырэктара шчаслівых вачэй, уздрыгнула і ўстала.

— Я сам, — астываючы, сказаў Расолька, падышоў і пстрыкнуў замком.

У кабінет моўчкі па чарзе зайшлі мужчына з тубусам, жанчына з кошыкам, разадзетая як артыстка фальклорнага ансамбля, і трэці, у скураной кепцы, зачыніў за сабою дзверы на замок.

Мужчына з тубусам дзелавіта спытаў у Расолькі:

– Дырэктар?

– Быў, — спакойна адказаў Расолька.

– Дык гэта ты разваліў школу? — не то спытаў, не то канстатаваў госць.

Невядома, пра што вялася размова ў дырэктарскім кабінеце, але калі праз гадзіну Расолька выпускаў сваіх гасцей, ён свяціўся ад радасці.

— У сем, Яўген Сцяпанавіч, — паціскаючы яму руку, казаў Кепка, — роўна ў сем. Так што сядайце на тэлефон.

— Не люблю гэтага «сядайце»...

– А, вы ў гэтым сэнсе! — засмяяўся Кепка. — Нічога, усё будзе добра.

– Я пазваню, — шапнула, выходзячы, Кэтрын, і дырэктар удзячна кіўнуў ёй.

Дачакаўшыся, пакуль усе павыходзяць, Расолька пастаяў трохі пасярод кабінета, затым падышоў да падаконніка, на якім стаяў тэлефон. Выпадкова гля-нуўшы ў акно, ён аж прысеў, асцярожна выглянуў другі раз і пераканаўся, што памылкі няма. На дарожцы каля ганка размаўляў з сямікласнікам Міхліным стары дырэктараў знаёмы, журналіст Я. Прэсавіч.

Дырэктарам Гімназіі Расолька зрабіўся абсалютна выпадкоіва. За апошні год гэта была трэцяя па ліку яго, так бы мовіць, працоўная вахта. Да гэтага яго звольнілі з бальніцы, дзе ён працаваў ардынатарам, і з Платнай Публічнай Бібліятэкі. У абодвух выпадках матывамі звальнення былі не прагулы, не парушэнні дысцыпліны, не гультайства, не кепскі характар і нават не заяданне з начальствам (Расолька якраз быў ціхонем), а, як ні дзіўна, залішняя стараннасць. Напрыклад, у бальніцы, дзе ад часоў застою не было ніякіх лекаў і хворыя, у залежнасці ад моцы арганізма і волі Божай альбо паміралі, альбо вылечваліся, ён спачатку ад няма чаго рабіць, а потым і ўсур'ёз узяўся лячыць аднаго чалавека зёлкамі і вылечыў. Навіна хутка абляцела бальніцу і выбралася ў горад. Да ардынатара Раоолькі пачалі сцякацца хворыя з усіх аддзяленняў, уключаючы траўматалогію і хірургію, з горада; чэргі займаліся перад дзвярыма ардынатарскай звечара на ўсю ноч. Але, на яго бяду, той вылечаны чалавек ўзяў і напісаў у газету: так, маўляў, і так, аб'явіўся новы «экстрасенс», «народны ўмелец» і г. д., перадайце яму дзякуй, бо больш нічога, каб расплаціцца, не маю. Тэрмінова да Расолькі выехаў журналіст, чэхаўскі чалавек у футарале — цёмныя акуляры і з галавы да ног джынсавая уніформа: джынсавая куртка, кашуля, гальштук, штаны, а калі журналіст, прабраўшыся ў ардынатарскую, прысеў на нізкую кушэтку, у яго аказаліся і джынсавыя шкарпэткі. Ён пра ўсё ардынатара распытаў, запісаў на магнітафон, сфатаграфаваў, падзякаваў на развітанне і пажадаў добрага здароўя. Калі ж на другі дзень Расолька разгарнуў пазету і знайшоў на трэцяй паласе сваё ўчарашняе інтзрв'ю, у яго валасы сталі дыба. Інтэрв'ю называлася «Трын-трава». Гэта была дзікая лухта, самы гнусны паклёп, і тлумачэнне гэтаму ўсяму магло быць толькі адно — друкарская памылка. Аўтар Я. Прэсавіч сцвярджаў, у прыватнасці, што ардынатар Росаль — п'яніца, шарлатан, апускаецца да таго, што бярэ са сваіх хворых хабар і хворыя вымушаны займаць чзргі, каб гэгы хабар яму перадаць; што Росаль лянуецца нават прайсці па палатах, каб памагчы хворым калі не нечым істотным, дык хоць добрым словам, не кажучы ўжо пра тое, што ў іншых, суседніх аддзяленнях гэтай жа бальніцы хірург-тэрапеўт П. знайшоў выйсце: пакуль няма лекаў, лечыць людзей зёлкамі. «Для яашага героя, — пісаў Прэсавіч, — відаць, прымальная толькі адна трава — з прыстаўкай -трын...» — нешта такое, банальнае і бязладнае.