Андрэй Федарэнка - Вёска. Новыя прыгоды Несцеркі. Страсці па Аўдзею

Несцерка. Ну-ну, не сумуй. Знойдзем тысячу.

Кацярына. Дзе ж гэткія грошы ўзяць?

Несцерка. Была б бяда. Яна навучыць. А разумны чалавек і без грошай выкруціцца.

Кацярына. Андрэй павёз тавар гандлярам — павёз няходжанымі шляхамі і ўжо вестачку прыслаў — усё добра абышлося. Грошы ёсць. Ды і пан пра гэта даведаўся — цягне ў касцёл як у пятлю.

Несцерка. Ну дык слухай. Скажа што пан пра вяселле — нічога не абяцай. А ўвечары пад’еду я на панскіх конях — сядай і насустрач Андрэю. А пакуль вы вернецеся, мы тут неяк пратрымаемся.

Кацярына. Значыць, мы коней гэтых украдзём? Так ня добра.

Несцерка. Э-э, Бог чэсных любіць, ды долі не дае. Не ўкрадзём, а пазычым. Толькі вось бацьку б твайго ўламаць. А вунь і сам Пшэбыеўскі сюды стрыканожыць — ну, да вечара.

Несцерка выходзіць. З’яўляецца пан Пшэбыеўскі.

Пшэбыеўскі. О! Пані Катажына! Бардзо рады бачыць! (Кланяецца.) Дзенькуем пані за візіт. Я меў смеласць прыгатаваць пані сюрпрыз — о, пані будзе мець шмат прыемнасці. У гэткай глушы прывабная пані не мае забавы. Я хацеў, каб пані паглядзела мой тэатр.

Кацярына кланяецца.

То, канешне, не Варшава, але я намагаўся зрабіць так, каб пані мела прыемнасць. Я сам аўтар, я напісаў вершы, музыку — то опера прысвечана пані Катажыне.

Кацярына зноў кланяецца.

(Хлопае ў далоні, звяртаецца да дзяўчат-танцорак). Прыгатаваць усё! Перша сцэна — танец. Музыка — раз-два — раз-два-тры!

Танцоркі пачынаюць танец. Яны ў антычным адзенні, дэкарацыі — горы, воблакі, кіпарысы.

О! Матка боска — як нежывыя — віва, віва, вось гэтак. Амарозо — вось так. (Паказвае, як трэба рухацца.) Зноў — музыка — кантабіле, кантабіле. От, як з дрэва зробленыя! Рукі — рукі — грацыя. О, пані Катажына, — як вывучыць гэтых! I музыка — хоць вушы затыкай. Трэба выпісваць італьянцаў. Пастух, дзе пастух? — выхад пастуха.

З’яўляецца пастух, усе заміраюць.

Пастух (спявае).

Усе зноў працягваюць танец вакол пастуха.

Пшэбыеўскі. Стоп, стоп, усё не тое! (Выходзіць сам, робіць некалькі «па» і пяе.)

От, пані Катажына — ну што з імі зробіш. I потым, што гэта за мова?! Ці ж можна размаўляць на гэткай туземнай мове?! На сцэне трэба па-французску або па-польску.

Кацярына. А па мне, паночку, няма лепш той мовы, на якой маці калыханку пела.

Пшэбыеўскі. Маці! Калыханку! Не, не. Ні пець, ні танцаваць! Не тая парода. Трэба выпісваць італьянак.

Кацярына. Занадта складана пан усё прыдумаў — вось і не атрымліваецца. А што пець ды скакаць — нашы дзяўчаты не горш за італьянак могуць.

Пшэбыеўскі. О пані! Мастацтва — тонкая рэч. Тут патрэбна парода. Віва — кантабіле, тэмпо — брыо.

Кацярына. А вось пагляньце — ваша брыла.

Кацярына збірае танцорак і музыкаў, і пачынаецца танец, усе спяваюць.

Дзяўчаты акружаюць пана, танцуюць з ім. Кацярына пяе.

Танец працягваецца, усе пяюць.

Кацярына зноў побач з панам, спявае.

Пасля гэтых слоў Пшэбыеўскі грозна топае нагой, усе разбягаюцца.

Пшэбыеўскі. То цо такое пані мувіць!

Кацярына. А гэта песня такая.

Пшэбыеўскі. Ах, то песня?

Кацярына. Песня, песня.

Пшэбыеўскі. Песня добрая. Гэткія песні трэба запісаць і выдаць ксёнжкай у Варшаве. То туземны фальклор.

Кацярына. Пан так навукова кажа, што і зразумець цяжка.

Пшэбыеўскі. Але. Да навукі я маю розум. А пані Катажына вельмі добра скакала. Зусім як тая козачка. (Хоча абняць Кацярыну.)

Кацярына. Козачкі не толькі скачуць, яны яшчэ і бадаюцца.