Андрэй Федарэнка - Вёска. Новыя прыгоды Несцеркі. Страсці па Аўдзею

— Дзеўка, баба, хадзі ка мне, я кажу! — крыкнуў Пульс правадніцы, якая ўжо апускала накрыўку падножак, і зарагатаў. Правадніца, стомленая старая жанчына ў чорным пінжаку, так здзівілася, што перш выглянула, а потым, зразумеўшы, што крык адрасаваўся ёя, пакруціла пальцам каля скроні.

Нічога гэтага Васкевіч ужо не чуў і не бачыў, у паўцёмным вагоне ён шукаў сваё месца.

1995 г.

Несцерка— той самы, што і шыла ў мяшку схавае, і сухі выйдзе з вады, што сто год па зямлі ходзіць, а ўсё яшчэ малады.

Пшэбыеўскі— пан багаты, што той чорт рагаты, вус тырчком, галава стручком, з Парыжа фрак, у кішэні пятак, адным словам, франт.

Бургамістр— мясцовая ўлада, прыгажэй за таго гада, нос на семярых рос, сам як сава, затое дужа разумная галава.

Кудрачок Пятро— былы пісар, у маладосці хітры мужычок, у жыцці здаралася ўсяляк, і плакаць, і скакаць мастак.

Кацярына— яго дачка, прыгажэй за ўсіх дзяўчына, вусны што малінка, бровы як сярпочкі, вочы што тыя вішні, каму хочаш зблытаюць мыслі.

Малання— маладуха, нібы тая медавуха, ды ўсё ж глядзі, пальца ў рот не кладзі.

Брындзюкоўна— жонка бургамістра, на расправу быстра, але здараецца, і сама трапляецца.

I каго там яшчэ толькі не было:

Андрэй.

Кухар панскі, татарын.

Салдат Іван, Маланнін муж.

Манах.

Яцак, карчмар.

Адзін з мужыкоў.

Пастух.

Слуга.

Салдат.

Дзяўчаты-танцоркі.

Музыкі.

Вартаўнікі.

Лакеі.

Гараджане.

Стражнікі.

Карчма. Злева прылавак, за ім Яцак прыбірае посуд. За адным са столікаў сядзіць, апусціўшы галаву, Кудрачок. Больш нікога няма. Потым уваходзіць Несцерка, перад гэтым чуваць, як ён пяе.

Несцерка. Туды еду — сюды еду, карчмы не мінаю. Які чорт яе прыдумаў — Далібог, не знаю. Эгей, Яцак, здароў! Што гэта ў цябе сёння гэтак ціха? Нясі сюды цэлы кумпяк ды палову вядра заціркі. Даўно табе вінен не быў.

Яцак. У доўг — смалы б табе гарачай у глотку! Думаеш, не памятаю кірмаш? Ты што ж гэта мне прадаў?

Несцерка. А тое і прадаў, што ты купіў — на тое і кірмаш. Ды не сярдуй — грошы тыя я ж зноў да цябе ў карчму прынёс. Вядома — грошы. Сёння ў мяне, назаўтра ізноў у цябе. А багацце тваё — галоўнае, неразменнае — пры табе ж засталося (хлопае Яцака па жываце).

Яцак (б’е Несцерку ручніком). Ах ты, прайдзісвет! Зубаскал галодны! Без грошай не лезь у карчму!

Несцерка. Ды як тут не зойдзеш, калі яна якраз ля дарогі стаіць!

Яцак. Я цябе! (Б’е ручніком.) Сабака, валацуга.

Несцерка. Цішэй, цішэй, а то растрасеш багацце сваё, неразменнае.

Кудрачок звяртае ўвагу на шум і пазнае Несцерку, падбягае.

Кудрачок. Несцерка? Ты? (Адпіхвае Яцака.) Ды супакойся! Вось не чакаў сустрэць — адкуль?

Несцерка. Ды ўсё адтуль — мімаходам. Га — дык гэта ж Кудрачок! I сапраўды, у карчме не прападзеш! Ты ж мяне галодным не пакінеш.

Яны абдымаюцца і ідуць да стала.

Яцак. Каб ты хадзіў мімаходам да самае магілы!

Несцерка (прыпыняецца і звяртаецца да Кудрачка). Ты не ведаеш, Кудрачок, чаго карчмары такія злосныя?

Кудрачок. Не магу ўцяміць.

Несцерка. Бо ім на тым свеце надта дрэнна даводзіцца.

Кудрачок. Чаму ж гэта?

Несцерка. З іх пузам больш як па адным у кацёл не ўлазяць — вось і кіпяць у адзіноце, няма з кім і словам перакінуцца.

Смяюцца і ідуць за стол, садзяцца.

Яцак. У астрог бы ўсіх валацуг, я табе пакажу той свет — сам у пекле будзеш.

Несцерка. Ну, дзякуй, гусінае пяро! Дай табе Бог чарніла і паперы! Расказвай, як жывяце, можаце.

Кудрачок. Ат, што мы… Ты з дарогі — усе навіны пры табе.

Несцерка. Мае дарогі канца не відаць — колькі яе таптаць, адзін Бог ведае. А навіны — куды ні пайдзі — усюды людзі. Адны нараджаюцца, другія ўлюбляюцца, трэція на пагост збіраюцца. Усе пад сонейкам таўкуцца, а яно свеціць усім аднолькава.

Кудрачок. Эх, брат, не аднолькава… А ты, я бачу, не змяніўся, усё весялішся…

Несцерка. А бедаку толькі і застаецца на гэтым свеце, што з гора павесяліцца. А ты што галаву схіліў? Памятаеш, як выхітраліся на кірмашах?