Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

У русавалосай ён любіць пяшчоту.

Потым быў шчаслівы дзень, калі яны разам гулялі па горадзе пасля таго, як Нюта здала апошні іспыт зімовай сесіі. Яны хапалі халоднае неўскае паветра паміж пацалункамі і гатовыя былі ўзляцець так высока, што купал Ісакія выглядаў бы як маленькая круглая батарэйка ад гадзінніка. Потым ён з'ехаў на зімовыя вакацыі да бацькоў, але штовечар званіў у Піцер, каб проста яе пачуць. Ён зразумеў, што любіць Нюцін голас, які за гэтыя гады стаў мацнейшым, аброс вельмі жаноцкімі абертонамі, але пры гэтым быў свежым і юным. Пачуць яго было ўсё адно, што адчуць дотык дзявочай рукі. Прынамсі, гэтак яно было для яго, юнага і палкага, — што зробіш, дваццаць адзін год. У часе апошняга «сазвону» яна сказала: заходзь, як прыедзеш. І гэта прагучала з недвухсэнсоўным намёкам. Хлопец выехаў з Мінска на два дні раней, чым трэба.

Грынкевіч памятаў, як проста з цягніка, з Віцебскага вакзала раніцай паехаў на Петраградку. Была, здаецца, субота, выходны. Нюта адчыніла і зірнула на яго з лёгкім здзіўленнем. Яна была ў старэнькім фланэлевым халаціку, босая і стрыжаная а-ля гарсон. Сказала, што захацела раптоўных пераменаў, таму вось так нечакана і змяніла фрызуру.

— Будзеш гарбату? — запыталася яна па-гаспадарску.

— Пазней, — адказаў ён і пацалаваў мяккі вожык дзявочых валасоў на яе стрыжанай патыліцы.

У той дзень ён усвядоміў для сябе розніцу паміж сэксам і блізкасцю. З Нютай была менавіта блізкасць, азораная нейкай шчымлівай пяшчотай, шчырай гатовасцю прыняць іншага, забыць як страшны сон тое, што было два гады таму. Такая блізкасць, калі чалавек робіцца табе амаль што род­ным, ні ў якім разе не жарсць, хоць менавіта ў фізічным сэнсе ён потым ніколі ў жыцці не перажываў нічога падобнага па накале адчуванняў. Уся яго мужчынская біяграфія пасля таго дня была спробай закрэсліць той дзень і тую ноч, калі яны практычна не выбіраліся з ложка. Яны маглі гадзіну ці дзве проста ляжаць, счапіўшыся рукамі і нагамі, як два дрэвы галлём. Неяк сярод ночы ён выйшаў на кухню пакурыць, калі дзяўчына, здаецца, спала. Але праз пару хвілінаў яна прыйшла да яго, хутаючыся ў коўдру, і прытулілася тварам да яго пляча.

— Мне робіцца цябе замала, я не хачу прапусціць ніводнай кроплі гэтай ночы, — казала

Нюта потым, калі ён ужо ў ложку адбымаў яе. — Ведаеш, я так хацела, каб ты вярнуўся, што нават прыдумала сабе магічны рытуал. Я штодня ставіла касету з «Крайслерыянай» і бясконца слухала апошнюю, восьмую п'есу. Тую, якую ты граў. І так доўжылася амаль два месяцы, пакуль я не сустрэла цябе ў трамваі. Прычым я зранку таго дня ўжо ведала, што нешта такое адбудзецца абавязкова.

Раніцай яны прачнуліся ад таго, што ў дзвярным замку павярнуўся ключ. Не паспелі яны ачомацца, як ужо ўбачылі на парозе пакоя Антона Рупеля ўласнай персонай. Ён адразу пачаў выгаворваць дачцэ за тое, што ўчора яна не прыйшла на дзень народзінаў брата, што ён не мог да яе дазваніцца, пачаў пераймацца, а дачка вось чым займаецца. Відаць, і тэлефон адключыла. Нюта маўчала ў адказ, толькі хвілінаў праз пяць яна нарэшце папрасіла ў бацькі, каб той выйшаў на кухню. Бацька паслухаўся і на развітанне кінуў позірк на Нюцінага кавалера. Той позірк быў як агеньчык запальнічкі, паднесенай да бікфордава шнура.

— Будзе лепей, калі ты ўсё ж пойдзеш... — няўпэўнена шапнула Нюта хлопцу, калі яны спешна апрануліся. — Ён зануда, і я не ведаю, як доўга ён будзе чытаць мне мараль. Але мне ўжо ёсць васямнаццаць, і пайшоў бы ён.

Узімку ён любіць пухленькіх.

На наступны дзень Нюта звалілася з тэмпературай, — відаць, злавіла грып. Дазволіла прынесці сабе лекаў і малінавага сочыва, прывезенага ад мамы з Мінска, але далей чым на парог пакуль не пусціла, бо яшчэ змагалася з ліхаманкай. Затое праз пару дзён у вучэльню да Грынкевіча завітаў Антон Рупель. Запытаўся, калі той мецьме воль­ную гадзіну для сур'ёзнай размовы. Грынкевіч якраз меў фортку паміж заняткамі, і яны пайшлі ў найбліжэйшую кавярню.

Рупель зайшоў здалёк, распытваў, ці падабаецца хлопцу абраная прафесія, што ён мае рабіць далей. Грынкевіч адказваў шчыра, не баючыся падвохаў. Верагодней за ўсё для яго — паступіць на харавое ў кансерваторыю, а потым, калі пашэнціць, перавесціся на оперна-сімфанічнае. Ці, калі не пашэнціць, — атрымліваць пасля харавога другую адукацыю. А пакуль ёсць храмы, дзе патрэбныя рэгенты, ёсць студэнты-лайдакі, якіх трэба падцягваць па сальфеджыа, ёсць процьма рознай іншай працы, ну хай сабе наладка фартэпіяна...