Андрей Федоренко - Цверазілаўка

Пазвоньваючы ключамі, Сашок прайшоўся з канца ў канец невялікага калідора, паўцёмнага ад слабых лямпачак. Там, дзе мужчынскія камеры, ціха, мужыкі парадак знаюць, давяць сабе масу спакойна. А ў бабскім канцы вечны бардак; гарланяць, блін, нібы іх рэжудь тут, ды яшчэ камфорт кожнай зрабі: то яна вады хоча, то ў прыбіральню, то ей блага і доктар трэба…

Зрэшты, Сашок даўно прывык да гэтых гукаў, як прывыкае, напрыклад, аператар кацельні да шуму прыбораў. I рэакцыя была адпаведная: «шумяць прыборы» – значыць, работа йдзе, усё ў норме.

Зазірнуў у медпакой, ветліва павітаўся. «Фельчар» – Барысавіч – сухенькі кручок у белым халаце, сядзіць на кушэтцы, чытае газету; здзіўлена падняў вочы паверх акуляраў, нібы першы раз Сашка бачыць. Лячыцца ўжо трэба, дзед, ад склерозу, а не лафу тут ганяць… Хоць што: цёпла, ціха, не натрудзішся, сядзі чытай газету, ці ў сцяну глядзі, як у тэлевізар.

З прыбіральні данёсся шум вады, якую набіралі ў парожняе вядро. Іванаўна распачынае ўборку. Вось хто малайчына, ніколі не ные, не скардзіцца, «кліентаў» не абзывае, усе для яе хлопчыкі, дзевачкі… А «хлопчыкі» з «дзевачкамі» такія трапляюцца, што на карачках паўзці не могуць.

– Многа алкашы наблявалі, Іванаўна? – спытаў Сашок, з’яўляючыся ў дзвярах.

– Пачала толькі, – адказала глухаватая Іванаўна, голымі рукамі выкруціла анучу ў вядры, пачапіла на швабру. – Эх, хлопцы-хлопчыкі, не сядзіцца вам дома…

Сашок успомніў пра «кліентку» ў чацвёртай камеры і толькі хацеў ісці паглядзець, як грукнулі ўваходныя дзверы «прыёмнай». Ён паспяшаўся туды.

Пасярод «прыёмнай» стаяў высокі, хударлявы амапавец. Вочы вузкія, тонкія вусікі, твар скуласты, але не цёмны, як у чучмекаў, а светлы. Берэт ссунуты на патыліцу, дубінка на баку, шнураваныя, з гразёю на падэшвах высокія боцікі… У руцэ – ладны цэлафанавы пакет.

– А дзе старшой? – спытаў амапавец, азіраючыся па баках, і Сашок адразу, толькі па голасе (вопыт як-ніяк) здагадаўся, што ён на падпітку.

– Там… – Сашок матлянуў галавою.

– А старшына? Здаровы такі.

– Там…

– Дык ты, значыць, за старшога? – пасміхнуўся амапавец. – Давай знаёміцца. Цімур! – перакінуў ў левую руку пакет, моцна, учэпіста сціснуў Сашковую далонь.

– Саша. Дык, калі маёр трэба, можна пазваць, тут блізка, Іванаўна збегае.

– Не трэба, – Цімур апусціўся на лаву для «кліентаў», з непрывычкі, не ведаючы каверзы гэтай лавы, кульнуўся назад, аж боцікі ўзляцелі. Засмяяўся, сеў вертыкальна, на край: – Сістэма!

–А, гэта вы п’яную дзеўку прывозілі? – здагадаўся раптам Сашок.

– Мы самыя. На мітынгу ўзялі… А я вось скончыў змену, думаю, дай зайду, спытаю, як яна, тым больш я жыву недалёка, вытразвон ваш па дарозе.

– На мітынгу п’яная? – не паверыў Сашок. Не можа быць, я чуў, іх жа там свае не пускаюць…

– Што не можа быць, што не пускаюць? – адразу наструніўся Цімур. Але тутжа і памякчэў: – Ды ім там бясплатна наліваюць, мне не верыш, дык тэлевізар паглядзі, газету пачытай. Адкуль жа беспарадкі? – цвярозыя ўсе дома ціха сядзяць…

– Пачакай! – перабіў Сашок, прыслухоўваючыся.

Паказалася Іванаўна з мокрай анучаю ў руцэ:

– Просяцца там, у дзверы б’юць, гаротнікі…

– Зараз я камусьці папрашуся.

Сашок загадзя выцягнуў з похваў дубінку, няспешна падаўся ў канец калідора, да крайняй камеры, адкуль даносіўся шум. Цімур пайшоў за ім.

Нехта лупіў кулакамі ў дзверы і п’яна крычаў:

– Выпусціце, сукі, я ва ўсім прызнаюся! Падпішу, што чалавека забіў, толькі выпусціце!

Сашок пстрыкнуў уключальнікам, хутка адамкнуў і рэзка расчыніў дзверы. На яго ледзь не ўпаў голы мужчына, у адных трусах і шкарпэтках. Па інерцыі мужчына яшчэ трымаў узнятыя над галавою кулакі. Сашок размахнуўся і шлёгнуў яго дубінкаю па жываце, не ўдарыў, а менавіта вось так, з адцяжкаю, шлёгнуў.

– Па нырках не біце! – крыкнуў мужчына, скурчыўшыся, закрываючы рукамі чамусьці не ныркі, а галаву. – Я з бальніцы нядаўна выпісаўся!..

– Гэта за сук, – Сашок ступіў у паўцёмную камеру. – Ну, хто яшчэ савецкай уласцю не давольны? – гучна спытаў, паляпваючы дубінкаю аб далонь.

– Папіць можна? – папрасіў сіплы голас з кутняга ложка.

– Можа, яшчэ пахмяліцца паднесці? Пераб’ешся, хутка выпускаць пачнём.

– Хутка – калі?

– Што, першы раз тут?

– Першы…

– Не бойся, выпусцім. Як толькі гімн раніцаю адыграе.

– Скажыце, – не ўнімаўся той жа голас, – а на работу… паведаміце?

– Мяне цікавяць «бабкі», а не вашая работа. Вось адыграе раніцаю гімн – усе на тэлефон, званіце каму хочаце: сябрам, жонкам, любоўніцам, б…м – хай прыязджаюць, плацяць штраф, і ўсе свабодны.