Cizia Zykë - Sahara

– Dajesz spokój Włochom. Więcej się z nimi nie spotykasz.

Potakuje ruchem potłuczonej głowy i podnosi pieniądze.

– Jeśli cię jeszcze raz spotkam na pustyni albo dalej na południe, załatwię cię. Jasne?

Z trudnością wykrztusza, że zrozumiał. Następnie ubiera się i odchodzi.

Dwa dni później dowiedziałem się, że został aresztowany za jakieś inne świństwo. Mógłbym uruchomić swoje znajomości, ale tym razem nie kiwnę palcem.

Epizod ten rozbawił mnie, a moi ludzie zareagowali prawidłowo. To prości ludzie, o prostych rozrywkach. Zaczynają czuć się na pustyni swobodnie. Zdaję sobie z tego sprawę, wracając ze spaceru z Samuelem Grapowitzem.

Jos, Capone i Indianin szpanują właśnie, zgrywając twardziel! pustyni, przed pięcioma młodymi długowłosymi.

– I co, mały, chciałbyś przejechać się przez pustynię?

Przyjemnie widzieć kontrast między tymi młodziutkimi, choć w tym samym wieku co ja, turystami a moimi trzema pracownikami o szerokich barach i spalonej słońcem skórze, zachowującymi kamienną twarz, z petem przyklejonym do warg.

– Charlie, chłopcy chcieliby pojechać na ciężarówce, jak Arabowie.

Afrykańscy pasażerowie schodzą się od czasu naszego przyjazdu do Adraru i usadawiają na naczepach. Rozlokowaniem ich zajmują się Kara i Wallid. Wiedzą, że nigdy nie odmawiam i że w moich konwojach przejazd jest za darmo. Zawsze wieziemy około pięćdziesięciu osób, dla których ciężarówka to jedyny środek lokomocji.

Turyści sprawiają najwięcej kłopotu. Zawsze chętnie spotykałem ludzi lubiących podróże, ale od paru lat widuję w Afryce tylko szmaciarzy. Szanuję tych, którzy jadą szukać przygody, ale ci są inni. Skąpi, smutni, przechodzą koło prawdziwych przyjemności nie dostrzegając ich, starając się za wszelką cenę trochę zaoszczędzić. Ci, których woziłem swoimi konwojami, stosują tę samą taktykę.

– Dla pozorów pomachają trochę szczotką, po czym znikają na czas przejazdu. Nigdy w niczym nie pomogą i sprawiają tylko kłopoty. Po każdym konwoju obiecuję sobie, że więcej ich nie zabiorę, ale teraz znowu wspomnienie Miguela, hidalgo z trąbką, każe mi zmienić postanowienie.

Przedstawiciel tamtych pięciu podchodzi do mnie i oświadcza, że mam piękny konwój, po czym pyta, dokąd jadę.

– Wsiadajcie wszyscy na którąś naczepę i żebym nie widział was na dole, zanim nie będziecie potrzebni, to znaczy, kiedy się was zawoła do roboty.

– Dziękuję. Ale jeśli będziemy pracować, to dasz nam zniżkę za Przejazd, co?

Na tym konwoju zarobię czterysta tysięcy dolarów, a ten mi tu zawraca dupę targowaniem się o pięć przejazdów po trzysta franków.

– To jest za darmo, frajerze. Jazda, włazić na górę!

Tego samego wieczoru postanawiam, że dosyć tego. Rabah najwyraźniej nie zamierza się ruszyć. Upozoruję wyjazd i ukryję się w Reggane. Ajudżil zawiadomi mnie, kiedy ten kurewski celnik wreszcie wychyli nosa ze swojej dziury.

Wołam Josa i przekazuję mu polecenie wyjazdu. Składanie sprzętu przeciąga się. Przyśpieszam robotę głośnym wrzaskiem. W niecałe piętnaście minut później wyjeżdżamy. Kara i Ahmed siadają ze mną. Pozostali pomocnicy jadą na naczepie. Pędzę wyboistym szlakiem do Reggane. W lusterku widzę za sobą sznur świateł. Dojeżdżamy bez kłopotów w niecałe cztery godziny, w środku nocy, zatrzymawszy się parę razy po drodze, żeby uzupełnić zapas suchego drewna.

Pierwszego dnia kazałem całkowicie wyładować małego mana. Chcę złożyć na nim towary przewidziane dla Ajudżila. Odwiedzam facetów z obrony cywilnej, którzy dają zezwolenie na przejazd Tanezruftu. Znamy się dobrze od dawna. Na zewnątrz moi ludzie pocą się w upale, przenosząc graty zamówione przez Ajudżila. Nie licząc silnika do ciężarówki, który swoje waży, jest tu kilka silników do samochodów osobowych i mnóstwo części metalowych, opon i innych świństw. W sumie daje to dobrych dziesięć ton do przeniesienia z jednej ciężarówki na drugą.

Około piątej po południu, kiedy temperatura zaczyna spadać, załadunek mana zostaje zakończony. Wszyscy rzucają się na picie, a potem sjesta. Pozwalam im trochę pospać, po czym każę ustawić ciężarówki w koło, i nakazuję, by odtąd było tak na każdym postoju. Manewrowanie zajmuje trzy kwadranse. Ryk silników i westchnienia pneumatycznych hamulców urozmaicają nieco zakończenie dnia. Wozy jeżdżą w kółko i przecinają sobie drogę, a ja, siedząc na murku, napawam się tym ruchomym przedstawieniem.

Wyruszamy o północy. Jacky siadł za kierownicą mana. Kara jedzie z nami. Wracamy w kierunku Adraru, ale po dwudziestu kilometrach zjeżdżamy ze szlaku, wybierając węższą drogę. Dziesięć kilometrów dalej Kara wrzeszczy:

– Piasek! Piasek!

Tuż przed nami w poprzek szlaku leży szeroka ławica miałkiego piasku. Potężny i sterowny mań, który jest jednym z najlżejszych pojazdów konwoju, przejeżdża bez trudności. Jeszcze pięć kilometrów i jesteśmy w umówionym miejscu. Jacky wyłącza silnik. Noc jest jasna, granatowa. Czekamy dwie godziny, zanim w oddali daje się słyszeć zbliżający się odgłos silnika. Jeszcze dziesięć minut i Jacky trąca mnie łokciem.

– Tam.

Po prawej zapaliły się dwa reflektory, które natychmiast gasną. Powtarza się to trzy razy, to Ajudżil. Jacky ustawia wóz w tamtym kierunku i odpowiada. Ajudżil przyjechał z kilkunastoma pracownikami, mają sześć peugeotów 404 z plandekami. Jego ludzie natychmiast biorą się za przeładunek. Kara zapala swoje małe ognisko i szykuje herbatę, po czym idzie pomóc pozostałym. Jacky, Ajudżil i ja palimy cepsi i skręty przy ogniu. Przywiozłem też ze sobą butelkę starego koniaku, za którym przepada Ajudżil. Pracownicy zsuwają silniki z ciężarówki na samochody po metalowej płycie. Podobnie jak my, instynktownie mówią szeptem. Tak naprawdę nie ma takiej potrzeby, choć na pustyni najdrobniejszy dźwięk niesie daleko, ale ten przemytniczy nastrój każe nam zniżyć głos.

Wszystko jest załatwione po trzech godzinach. Ajudżil płaci mi resztę tego, co mi był winien. Potwierdza mi też, że przyśle kogoś z wiadomością, kiedy tylko Rabah wyjedzie. Peugeoty znikają w ciemnościach.

Reggane, drugi dzień. Bezczynne oczekiwanie to żadna przyjemność. Akurat jest czas na małe ćwiczenia dla moich ludzi. Relaks, zgoda. Ale rozprzężenie – w żadnym wypadku.

Jak zwykle słońce stoi wysoko i grzeje mocno, idealna pogoda na plażowe zabawy. Zarządzam, żeby Kara załadował na mana łopaty i dodatkowe podkłady, po czym załadowuję wszystkich na ciężarówkę. Trzymają się jak potrafią, kiedy pełnym gazem jadę po wybojach. Kiedy dojeżdżam do piaszczystej ławicy, znalezionej w nocy, dodaję gazu i skręcam w prawo.

Koła zagrzebują się natychmiast. Zmieniam bieg. Szybkość spada. Dochodzę do jedynki. W ciężarówce pierwszy bieg nie jest tak mocny jak w samochodzie osobowym. Na ogół wrzucenie jedynki to początek grzęźnięeia w piachu, toteż najczęściej bardziej opłaca się jak najdłużej wlec się na dwójce, bo zachowuje się wtedy jakąś szansę mozolnego przejechania przez miękki odcinek. Czas potrzebny na zmianę biegu Jest w ciężarówce zbyt długi, biorąc pod uwagę, z jak małą szybkością jedzie się przez miałki piasek, nie sposób nie zatrzymać się na chwilę, na czas wysprzęglenia i wrzucenia niższego biegu. Ta chwila psuje wszystko. Pozbawia wóz resztek rozpędu, jaki jeszcze miał, i nie można już ruszyć z miejsca. Dodaję jeszcze gazu, żeby dobrze zagrzebać tylny most w piachu, i wyskakuję z kabiny.