Clive Cussler - Podwodny Zabójca

– Teoretycznie jest to całkowicie możliwe.

– Co zamierza pan teraz robić? – zapytał Paul.

– Zobaczę, co uda nam się złowić przez następne kilka dni. Potem zabiorę te okazy do Montrealu i zbadamy geny. Spróbuję dopasować je do tego, co mam w komputerze. Ustalimy, kto to zaprojektował.

– Można to zrobić?

– O, tak. Program genetyczny jest jak podpis. Powiadomiłem doktora Barkera o tym, co znalazłem. Frederick to guru w tych sprawach.

– Ocenia go pan bardzo wysoko – zauważył Paul.

– Mówiłem już, jest genialny. Żałuję tylko, że zajął się działalnością komercyjną.

– Skoro mówimy o działalności komercyjnej, słyszeliśmy, że niedaleko jest przetwórnia ryb. Może ma coś wspólnego z tym, co się tu dzieje?

– W jakim sensie?

– Może zanieczyszcza środowisko. W skażonych wodach czasem znajduje się dwugłowe żaby.

– Interesujące, choć nieprawdopodobne. Zdarzają się zdeformowane ryby, ale ten potwór nie pojawił się przypadkowo. Zaproponuję coś państwu. Możemy tam popłynąć, stanąć w nocy na kotwicy w pobliżu przetwórni i rano spróbować coś złapać w sieć. Jak długo zamierzają państwo tutaj zostać?

– Dopóki pan z nami wytrzyma – odrzekł Paul. – Nie chcemy sprawiać kłopotu.

– O tym nie ma mowy. – Throckmorton z powrotem włożył łososia do chłodziarki. – Kiedy zobaczycie państwo swoją kajutę, możecie stracić ochotę na dłuższy pobyt tutaj.

W kajucie z trudem mieściła się piętrowa koja. Gdy Paul spróbował położyć się na dolnym posłaniu, nogi wystawały mu poza jego krawędź. Gamay wspięła się na górę.

– Myślałam o tym, co powiedział nam Throckmorton. Przypuśćmy, że jesteś doktorem Barkerem i pracujesz dla Oceanusa. Chciałbyś, żeby sprawdzono materiał genetyczny, który mógłby wykazać, kto stworzył bioryby?

– Nie. Wiemy z własnego doświadczenia, że Oceanus potrafi być bezwzględny, jeśli ktoś węszy wokół niego.

– Jaki z tego wniosek?

– Możemy zaproponować Throckmortonowi, żeby na noc zarzucił kotwicę gdzie indziej.

– Ale nie zrobimy tego, prawda?

– Wybrałem się tutaj dlatego, że nie mogłem być z Kurtem i Joem.

– Nie musisz mi tego przypominać.

– Throckmorton jest w porządku, ale nie byłem przygotowany na to, że zostanę jego niańką.

– Uważasz, że może zrobić się gorąco?

Paul skinął głową.

– No to losujmy – powiedział.

Gamay wygrzebała kanadyjskiego dolara. Paul podrzucił go w powietrze, złapał i położył na zagipsowanej dłoni.

– Reszka. Przegrałem. Wybieraj, którą chcesz wartę.

– Możesz wziąć dwie pierwsze godziny. Zaczniesz czuwać, kiedy tylko załoga pójdzie spać.

– W porządku. – Paul zlazł z koi. – I tak bym nie zasnął na tym łożu tortur. – Wyciągnął do góry złamaną rękę. – Mogę użyć gipsu jako broni.

Gamay uśmiechnęła się.

– Nie ma potrzeby. – Pogrzebała w swoim worku marynarskim i wyjęła kaburę z pistoletem kaliber 22. – Zabrałam to na wypadek, gdybym chciała poćwiczyć strzelanie do celu.

Paul uśmiechnął się. Jej ojciec uczył ją od dziecka strzelania do rzutków i była doskonałym snajperem. Chwycił broń zagipsowaną ręką i podtrzymał ją drugą dłonią.

Gamay popatrzyła na niego krytycznie.

– Chyba powinniśmy czuwać razem.

Statek zarzucił kotwicę około mili od brzegu. Na skalistym wzgórzu nad wodą widać było dachy budynków i wieżę telekomunikacyjną Oceanusa. Troutowie zjedli kolację w małej mesie z Throckmortonem, jego studentami i częścią załogi. Naukowiec opowiadał o swoich badaniach, Paul i Gamay o pracy w NUMA. Czas szybko mijał. Około jedenastej wszyscy się rozeszli.

Troutowie wrócili do swojej kajuty i zaczekali, aż na statku zapadnie cisza. Potem wymknęli się na pokład i zajęli pozycję przy burcie od strony lądu. Noc była chłodna. Mieli grube swetry, kurtki i koce zabrane ze swoich koi. Spokojne morze falowało leniwie. Paul siedział oparty plecami o nadbudówkę statku, Gamay leżała obok niego na pokładzie.

Pierwsze dwie godziny szybko minęły. Gamay objęła wachtę, a Paul wyciągnął się na pokładzie. Zdawało mu się, że dopiero zasnął, gdy Gamay potrząsnęła go za ramię. Obudził się natychmiast.

– Co jest?

– Obserwuję tamtą ciemną smugę na wodzie. Myślałam, że to wodorosty, ale zbliża się.

Paul przetarł oczy i spojrzał w kierunku, który wskazywała palcem. Przez chwilę widział tylko granatowoczarne morze. Potem dostrzegł ciemniejszy kształt, który zdawał się płynąć w ich kierunku. Dochodził stamtąd szmer głosów.

– Pierwszy raz słyszę, żeby morskie zielsko gadało. Proponuję przestrzelić im dziób.

Podczołgali się naprzód i Gamay przyjęła leżącą pozycję strzelecką z łokciami opartymi o pokład i pistoletem w obu dłoniach. Paul wycelował przed siebie latarkę. Na znak żony włączył ją. Mocny snop światła padł na śniade twarze czterech mężczyzn. Byli ubrani na czarno i siedzieli w dwóch kajakach. Drewniane wiosła zamarły w połowie mchu. Migdałowe oczy zamrugały zaskoczone światłem.

Padł strzał.

Pierwszy pocisk roztrzaskał wiosło mężczyzny siedzącego z przodu w jednym z kajaków. Po następnym strzale rozleciało się na kawałki wiosło w drugim kajaku. Mężczyźni siedzący na rufie kajaków zaczęli szaleńczo wiosłować wstecz, ich towarzysze pomagali im rękami. Zawrócili i skierowali się z powrotem w stronę lądu. Jednak Gamay nie zamierzała ich tak łatwo puścić. Kajaki były już na granicy światła, gdy przestrzeliła dwa pozostałe wiosła.

– Dobre strzały – pochwalił Paul.

– Przez jakiś czas powinniśmy mieć spokój.

Pistolet nie był głośny, ale w nocnej ciszy musiał brzmieć jak działo. Doktor Throckmorton wybiegł na pokład wraz z kilkoma ludźmi.

– Ach, to państwo… – powiedział, kiedy zobaczył Troutów. – Usłyszeliśmy hałas. Mój Boże – dodał na widok broni w ręku Gamay.

– Ćwiczyłam strzelanie do celu.

Z wody dobiegły głosy. Jeden z członków załogi podszedł do relingu i zaczął nasłuchiwać.

– Chyba ktoś potrzebuje pomocy. Spuśćmy szalupę za burtę.

– Na pańskim miejscu nie robiłbym tego – poradził mu Paul łagodnym tonem, ale z wyraźnym ostrzeżeniem w głosie. – Tamci ludzie poradzą sobie.

Throckmorton zawahał się, potem zwrócił do załoganta:

– Wszystko w porządku. Chcę przez chwilę porozmawiać z państwem Trout.

Gdy zostali sami, zapytał:

– Moglibyście mi łaskawie wyjaśnić, moi drodzy, co się właściwie dzieje?

Gamay spojrzała na męża.

– Przyniosę kawę. To może być długa noc. – Po kilku minutach wróciła z trzema parującymi kubkami. – Znalazłam whisky i dolałam odrobinę. Chyba dobrze nam to zrobi.

Troutowie opowiedzieli o swoich podejrzeniach wobec Oceanusa, uzasadniając je informacjami z różnych źródeł.

– To poważne zarzuty – odrzekł Throckmorton. – Macie niezbity dowód, że istnieje taki przerażający plan?

– Uważam, że dowód leży w pańskiej chłodziarce – odparła Gamay. – Ma pan jeszcze jakieś pytania?

– Tak – odpowiedział po chwili Throckmorton. – Ma pani jeszcze whisky?

Gamay przezornie przyniosła butelkę w kieszeni. Dolała mu alkoholu do kawy.

– To, co Frederick robił w tej firmie, nigdy mi się nie podobało – wyznał. – Ale spodziewałem się, że z czasem pasja naukowa weźmie w nim górę nad chęcią zysku.

– Muszę pana o coś zapytać – powiedziała Gamay. – Czy byłoby możliwe wyniszczenie naturalnej populacji ryb i zastąpienie jej tymi Frankenfishami ?