Clive Cussler - Podwodny Zabójca

Kapitan wyszedł na spotkanie Amerykanom.

– Witamy na pokładzie “Thora”.

– Dzień dobry. Jestem Kurt Austin z Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych – powiedział siwowłosy mężczyzna. – A to mój partner, Joe Zavala. – Potrząsnął dłonią kapitana i Beckera. Duńskiemu urzędnikowi napłynęły łzy do oczu od miażdżącego uścisku. Zavala zgniótł mu resztę kości, które oszczędził Austin.

– Szybko się zjawiliście – zauważył kapitan.

– Mamy kilka minut spóźnienia – odrzekł Austin. – Logistyka trochę nawaliła.

– Nie ma sprawy. Dzięki Bogu, że jesteście! – odezwał się Becker, masując rękę. Zerknął na helikopter. – A gdzie ekipa ratownicza?

Austin i Zavala z rozbawieniem wymienili spojrzenia.

– Stoi przed panem – odpowiedział Austin.

Zdumienie Beckera nie miało granic. Odwrócił się gwałtownie do kapitana.

– Jakim cudem, ci dwaj… dżentelmeni mogą uratować kapitana Petersena i jego ludzi?!

Kapitan Larsen również zastanawiał się nad tym, ale lepiej panował nad sobą.

– Proponuję, żeby ich pan zapytał – odparł, wyraźnie zażenowany wybuchem Beckera.

Becker utkwił wściekłe spojrzenie w Austinie, a potem w Zavali.

– No więc?

Nie mógł wiedzieć, że dwaj mężczyźni, którzy wysiedli z helikoptera, wystarczą za cały statek ratowników. Austin urodził się w Seattle i wychował na wybrzeżu i morzu – nic dziwnego, skoro jego ojciec był właścicielem firmy ratownictwa morskiego. Ukończył zarządzanie systemami na Uniwersytecie Waszyngtońskim i podczas studiów uczył się w wysoko cenionej szkole nurków w Seattle. Wyspecjalizował się tam w kilku dziedzinach. Wykorzystywał swoją wiedzę na platformach wiertniczych na Morzu Północnym, przez pewien czas pracował u ojca, potem trafił do wywiadu podwodnego CIA. Po zakończeniu zimnej wojny został zwerbowany przez Sandeckera do kierowania Zespołem Specjalnym NUMA.

Zavala był synem Meksykanów, którzy przeprawili się przez Rio Grande i osiedlili w Santa Fe. W NUMA opowiadano o nim legendy. Potrafił naprawić, zmodyfikować i odrestaurować każdy silnik. Spędził tysiące godzin za sterami helikopterów, małych odrzutowców i turbośmigłowców. Jego przydział do zespołu Austina zaowocował udanym partnerstwem. Wiele ich akcji pozostawało tajemnicą NUMA. Niefrasobliwa atmosfera koleżeństwa w obliczu zagrożenia maskowała żelazną determinację i kompetencję tych ludzi. Niewielu mogło z nimi rywalizować.

Austin spokojnie patrzył na Beckera przenikliwymi, niebieskozielonymi oczami w kolorze podwodnej rafy koralowej. Rozumiał sytuację Duńczyka i uśmiechnął się ugodowo.

– Przepraszam za moją nonszalancję. Powinienem był od razu wyjaśnić, że pojazd ratowniczy jest w drodze.

– Powinien tu być za godzinę – dodał Zavala.

– Przez ten czas możemy dużo zrobić – zapewnił Austin. Odwrócił się do kapitana. – Potrzebna mi pomoc do wyładowania sprzętu z helikoptera. Może pan przydzielić do tego kilku silnych facetów?

– Tak, oczywiście. – Kapitan był zadowolony, że wreszcie może coś zrobić. Sprawnie wydał pierwszemu oficerowi rozkazy zorganizowania pracy.

Pod kierownictwem Austina załoga wyniosła z ładowni śmigłowca wielką, drewnianą skrzynię i ustawiła na pokładzie. Austin podważył wieko łomem i zajrzał do środka. Po szybkiej inspekcji oświadczył:

– Chyba wszystko w porządku. Jaka jest obecna sytuacja?

Kapitan Larsen wskazał boję oznaczającą miejsce zatonięcia krążownika i opowiedział, jak doszło do kolizji. Austin i Zavala słuchali uważnie.

– To bez sensu – zauważył Austin. – Z pańskich słów wynika, że mieli mnóstwo miejsca na morzu.

– “Andrea Doria” i “Stockholm” też – przypomniał Zavala, mając na myśli katastrofę morską w pobliżu Nantucket.

Becker wymamrotał coś o przestępcach z SOS, ale Austin zignorował go.

– Skąd pewność, że kapitan i jego ludzie jeszcze żyją? – zapytał.

– Badaliśmy populację wielorybów niedaleko stąd, kiedy dostaliśmy wezwanie o pomoc – odrzekł Larsen. – Wyrzuciliśmy za burtę hydrofon i wyłapaliśmy sygnał SOS, wystukiwany przez kogoś o kadłub alfabetem Morse’a. Ustaliliśmy, że chodzi o trzynastu mężczyzn, łącznie z kapitanem Petersenem, uwięzionych w dziobowej kwaterze załogi. Kończy im się powietrze i są we wczesnym stadium hipotermii.

– Kiedy ostatnio się odzywali?

– Około dwóch godzin temu. Wiadomość była ta sama, tylko stukali dużo słabiej. Pod koniec powtarzali w kółko jedno słowo.

– Jakie?

– Rozpacz.

Zapanowało ponure milczenie. Przerwał je Austin.

– Dostaliście jakiś sprzęt?

– Farerska straż przybrzeżna zawiadomiła bazę NATO na wyspie Streymoy. Skontaktowali się z natowską siecią ratownictwa okrętów podwodnych natychmiast po zatonięciu krążownika. Tamte statki, które pan widzi, są głównie z krajów skandynawskich. Działamy jako tymczasowy koordynator. Niedługo powinien przypłynąć szwedzki statek z pojazdem ratowniczym, ale w tej sytuacji nic nie pomoże. Podobnie jak inni. Jest przeznaczony do wydostawania ludzi z okrętów podwodnych przez włazy ewakuacyjne. Udało nam się zlokalizować krążownik na głębokości sześćdziesięciu metrów, ale to wszystko. Nie mamy możliwości technicznych, żeby zrobić coś więcej. Jesteśmy tylko obserwatorami tej tragedii.

– Niekoniecznie – odparł Austin.

– Więc myśli pan, że moglibyście pomóc? – zapytał Becker z błaganiem w oczach.

– Być może – odpowiedział Austin. – Będziemy wiedzieli więcej, kiedy zobaczymy, z czym mamy do czynienia.

Becker przeprosił za swój wcześniejszy wybuch.

– Wybaczcie, że się uniosłem. Jesteśmy wdzięczni za waszą propozycję pomocy. Mam wyjątkowy dług wobec kapitana Petersena. Po staranowaniu nas, kiedy nie było wątpliwości, że krążownik zatonie w ciągu kilku minut, kapitan zapewnił mi miejsce w szalupie. Gdy się dowiedział, że inni są jeszcze na dole, pobiegł im pomóc i najwidoczniej znalazł się w pułapce, kiedy okręt poszedł na dno.

– Odważny człowiek – stwierdził Austin. – Tym bardziej trzeba uratować jego i załogę. Znacie pozycję okrętu na dnie?

– Tak, oczywiście. Proszę ze mną – odrzekł kapitan. Zaprowadził ich do pomieszczenia wyposażonego w monitory komputerowe do badań na odległość. – To jest obraz sonarowy “Leifa Erikssona” o wysokiej rozdzielczości – powiedział, wskazując duży ekran. – Jak widać, okręt spoczywa pod lekkim kątem na pochyłości. Kwatery załogi są tutaj, poniżej mesy, niedaleko dziobu. Najwyraźniej zrobiła się tam kieszeń powietrzna. – Zakreślił kursorem część kadłuba. – To cud, że jeszcze żyją.

– Pewnie woleliby, żeby się nigdy nie zdarzył – odezwał się ponuro Becker.

– Niech pan nam opowie o tym przedziale okrętu.

– Jest dość duży, z kojami dla dwudziestu czterech marynarzy. Wchodzi się tam przez mesę. Jest też właz awaryjny.

– Będą nam potrzebne szczegóły konstrukcyjne, zwłaszcza rozmieszczenie rur, przewodów i wsporników.

Kapitan przekazał dokumentację.

– Departament marynarki przefaksował nam ten materiał w nadziei na akcję ratowniczą. Myślę, że znajdziecie tu wszystko, co was interesuje. Jeśli nie, możemy to szybko uzupełnić.

Austin i Zavala przestudiowali schematyczny plan okrętu, potem wrócili do obrazu sonarowego.

– Chyba czas, żebym poszedł popływać – powiedział w końcu Austin.

– Dobrze, że zabrałeś kostium – odrzekł Zavala.

– Nowy model Michelina. Powodzenie u dziewczyn gwarantowane.