Jodi Picoult - Bez mojej zgody

– Nie wiem – odpowiada Julia łagodnie. – Przepraszam. Po raz pierwszy, odkąd pracuję jako kurator procesowy, zdarzyło mi się, że nie potrafię doradzić sędziemu. Wiem, że takie zachowanie jest niedopuszczalne, ale proszę spojrzeć: po jednej stronie tego konfliktu mamy Briana i Sarę Fitzgeraldów, którzy podejmując decyzje dotyczące ich córek, zawsze kierowali się miłością do nich. Nie zmienia tego fakt, że w obecnej chwili te decyzje nie są już dobre dla obu dziewcząt.

Julia spogląda na Annę, która wyprostowała się na krześle i siedzi teraz z dumnie uniesioną głową.

– Z drugiej strony mamy Annę, która po trzynastu latach postanowiła stanąć w obronie swoich praw, chociaż decyzje, które podejmie, dla jej siostry mogą oznaczać śmierć. – Julia potrząsa głową. – Wyrok w tej sprawie musiałby być iście salomonowy, wysoki sądzie. Nie mówimy tutaj jednak o rozcięciu noworodka, ale o rozbiciu całej rodziny.

Czuję, że coś trąca mnie w ramię. Podnoszę rękę, żeby klepnąć psa w pysk, ale w tym momencie dociera do mnie, że to nie Sędzia, tylko Anna.

– Dobra – słyszę jej szept.

Sędzia DeSalvo zwalnia świadka.

– Co dobra? – pytam również szeptem.

– Dobra, złożę zeznanie.

Patrzę na nią z niedowierzaniem. Sędzia piszczy, raz po raz uderzając nosem w moje udo, ale nie wolno mi w tym momencie ryzykować i prosić o przerwę. Anna może zmienić zdanie w ułamku sekundy.

– Jesteś pewna? – pytam, ale Anna, zamiast odpowiedzieć, wstaje.

Cała sala zwraca wzrok na nią.

– Panie sędzio – Anna bierze głęboki oddech – chciałabym coś powiedzieć.

Opowiem wam o tym, jak pierwszy raz musiałam przygotować samodzielny wykład i wygłosić go przed całą klasą. Byłam wtedy w trzeciej klasie i miałam mówić o kangurach. To są naprawdę ciekawe zwierzaki. Nie chodzi tylko o to, że nie spotyka się ich nigdzie poza Australią, jakby były jakąś ewolucyjną mutacją; kangury mają oczy jeleni i parę bezużytecznych przednich łap, zupełnie jak tyranozaur, ale najbardziej interesująca jest oczywiście torba. Kangurek, kiedy się urodzi, jest malusieńki. Wciska się do maminej torby i mości się w środku, a nieświadoma niczego kangurzyca skacze sobie zadowolona po odludnym australijskim buszu. Sama torba też nie wygląda wcale tak, jak ją rysują w kreskówkach – jest różowa i pomarszczona jak wewnętrzna strona wargi, a do tego pełno w niej różnych ważnych macierzyńskich instalacji. Założę się, że nie wiedzieliście o tym, że kangurzyca może nosić w torbie więcej niż jedno młode. Czasami zdarza się tak, że rodzi się kolejne maleństwo, które siedzi sobie w ciepełku na dnie torby, oblepione śluzem, a jego starsza siostra wchodzi mu swoimi wielkimi stopami na głowę, sadowiąc się powyżej.

Widzicie zatem, że byłam dobrze przygotowana. Za chwilę miałam stanąć przed klasą, już Stephen Scarpinio ustawił na stole nauczycielki swój model lemura z papier mâché, kiedy nagle poczułam, że robi mi się niedobrze. Powiedziałam pani Cuthbert, że jeżeli teraz zacznę moją prezentację, to może być niewesoło.

– Anno – odpowiedziała nauczycielka – powiedz sobie, że czujesz się dobrze. Zobaczysz, że od razu ci ulży.

Więc kiedy Stephen skończył, posłusznie wstałam. Wzięłam głęboki oddech.

– Kangury – zaczęłam – to ssaki z rzędu torbaczy występujące wyłącznie w Australii.

A w następnej chwili trysnęło ze mnie jak z sikawki prosto na czwórkę biednych dzieci, które bardzo pechowo siedziały tego dnia w pierwszym rzędzie.

Do końca roku szkolnego przezywali mnie „kangurzyga”. Co jakiś czas któryś z moich rówieśników leciał dokądś z rodzicami samolotem; po jego powrocie zawsze znajdowałam w szafce papierową torebkę przypiętą do mojej kurtki na misiu w taki sposób, żeby wyglądała jak torba u kangura. Wszyscy w całej szkole wytykali mnie palcami. Skończyło się dopiero wtedy, kiedy podczas zawodów na sali gimnastycznej Darren Hong przypadkowo ściągnął spódnicę Orianie Bertheim.

Opowiadam wam o tym po to, żeby było jasne, dlaczego mam ogólną awersję do wygłaszania publicznych przemówień.

Trzeba jednak przyznać, że tutaj, na krześle dla świadka, dopiero jest się czym przejmować. To nie są po prostu nerwy, tak jak uważa Campbell; nie martwi mnie też to, że mogę się zaciąć. Chodzi o to, że boję się powiedzieć za dużo.

Rozglądam się po sali sądowej i widzę mamę za stołem dla obrońcy, widzę tatę, który uśmiecha się do mnie leciuteńko. I nagle tracę wiarę w to, że w ogóle może mi się udać. Przysiadam z powrotem na brzeżku krzesła. Już jestem gotowa przeprosić wszystkich, że zawróciłam im głowę, i uciec stąd jak najdalej, kiedy nagle rzuca mi się w oczy okropny wyraz twarzy Campbella. Mój adwokat jest cały spocony, a źrenice ma wielkości ćwierćdolarówek.

– Anno – pyta – może chcesz napić się wody?

„A ty nie chcesz?” – ciśnie mi się na usta, kiedy na niego patrzę.

Wiem, czego bym chciała. Wrócić do domu. Uciec stąd gdzieś daleko, gdzie nikt by mnie nie znał, i podać się za przybraną córkę potentata rynku pasty do zębów albo za popgwiazdę rodem z Japonii.

Campbell zwraca się do sędziego:

– Czy mogę naradzić się z moją klientką?

– Bardzo proszę – odpowiada sędzia DeSalvo.

Campbell podchodzi więc do płotka ogradzającego krzesło dla świadka i nachyla się do mnie tak nisko, że nikt poza mną nie może go usłyszeć.

– Kiedy byłem mały, kolegowałem się z chłopakiem, który nazywał się Joseph Balz – szepcze. – Wyobraź sobie, co by było, gdyby doktor Neaux wyszła za niego.

No balls . „Nie masz jaj?”. Campbell cofa się, zanim jeszcze przestanę się uśmiechać. Może jednak wytrzymam tutaj kilka minut.

Pies Campbella nie może usiedzieć spokojnie; sądząc po jego wyglądzie, to jemu przydałaby się szklanka wody. Nie tylko ja to widzę.

– Panie Alexander – mówi sędzia DeSalvo – proszę uspokoić swojego psa.

– Nie wariuj, Sędzia!

– Co proszę?

Campbell czerwienieje jak burak.

– Mówiłem do psa, wysoki sądzie, zgodnie z pańskim poleceniem.

Po tych słowach zwraca się do mnie:

– Powiedz nam, Anno, dlaczego postanowiłaś wnieść pozew do sądu?

Kłamstwo, jak zapewne wiecie, ma własny charakterystyczny smak. Jest gorzkie, staje ością w gardle, a przede wszystkim smakuje niewłaściwie – tak jakby włożyło się do ust nadziewaną czekoladkę, która miała być z toffi, ale okazało się, że jest ze skórką cytrynową.

– Prosiła mnie o to… – wykrztuszam z siebie pierwsze słowa – - kamyki, które sprowadzą lawinę.

– Kto cię prosił i o co?

– Mama – odpowiadam, wbijając wzrok w czubki butów Campbella. – O nerkę dla Kate. – Spoglądam w dół, na moją koszulkę, wyciągam z niej nitkę. Myślę o prawdzie, która zaraz się wysnuje z tej plątaniny faktów.

Mniej więcej dwa miesiące temu u Kate stwierdzono niewydolność nerek. Zaczęła się łatwo męczyć, chudła w oczach, zatrzymywała mocz, wymiotowała często i obficie. Przyczyny dopatrywano się w najrozmaitszych rzeczach: w nieprawidłowościach genetycznych, w ubocznym działaniu czynnika pobudzającego kolonizację granulocytów i makrofagów, czyli krótko mówiąc, w zastrzykach z hormonem wzrostu, które Kate dostawała, żeby pobudzić produkcję szpiku kostnego, jak również w urazach po przebytych do tej pory kuracjach. Zaczęto jej robić dializy, żeby oczyścić organizm z toksyn uganiających się po całym krwiobiegu. A potem dializa przestała działać.