John Connolly - Księga rzeczy utraconych

Dawno, dawno temu żyło dwoje dzieci: chłopiec i dziewczynka. Ich ojciec umarł, a matka ponownie wyszła za mąż, lecz ojczym był złym człowiekiem. Nienawidził dzieci i nie mógł znieść ich obecności w domu. Nienawidził ich jeszcze bardziej, gdy zbiory okazały się kiepskie i nastał wielki głód, bo spożywały cenne jedzenie, które ojczym wolał zachować dla siebie. Żałował każdego kęsa, który musiał im dać, a kiedy głód zajrzał im w oczy, zaczął sugerować żonie, że mogliby zjeść dzieci i uratować się od śmierci, bo przecież zawsze może ich urodzić więcej, gdy nadejdą lepsze czasy. Żonę ogarnęło przerażenie. Bała się, co mąż może zrobić pod jej nieobecność. Uświadomiła sobie jednak, że nie może dłużej sama ich karmić, więc zabrała dzieci głęboko w las i tam je porzuciła, by same o siebie zadbały.

Dzieci były przerażone i pierwszej nocy płakały tak długo, aż zasnęły. Po pewnym czasie jednak nauczyły się rozumieć las. Dziewczynka była mądrzejsza i silniejsza od brata. To ona nauczyła się chwytać małe zwierzęta i ptaki i wykradać jaja z gniazd. Chłopiec wolał spacerować po lesie i śnić na jawie, czekając, aż siostra zapewni im jedzenie. Tęsknił za matką i bardzo pragnął do niej wrócić. W niektóre dni płakał od świtu do zmierzchu. Chciał wrócić do dawnego życia i nie czynił żadnego wysiłku, by rozpocząć nowe.

Pewnego dnia siostra zawołała go, ale on nie odpowiedział. Poszła go szukać, zostawiając za sobą ślad z kwiatowych płatków, by odnaleźć drogę powrotną do niewielkich zapasów jedzenia. Kiedy dotarła na skraj niewielkiej polany, zobaczyła niezwykły domek. Jego ściany zrobiono z czekolady i piernika. Dach pokrywały dachówki z toffi, a szyby w oknach zrobiono z cukru, ściany wyłożone były migdałami, pianką i kandyzowanymi owocami. Dom był jedną wielką słodyczą i przyjemnością. Kiedy zobaczyła brata, wyjmował orzechy ze ścian, a usta miał brązowe od czekolady.

– Nie przejmuj się, nikogo nie ma w domu – powiedział. – Spróbuj. Pycha.

Podał jej kawałek czekolady, którego ona jednak nie wzięła. Owładnięty cudownym smakiem domu chłopiec aż przymknął oczy z rozkoszy. Siostra próbowała otworzyć drzwi, lecz były zamknięte na klucz. Zajrzała do środka przez okno, lecz zasłony były zaciągnięte. Nie chciała nic jeść, bo z jakiegoś powodu dom budził w niej niepokój. Nie mogła się jednak oprzeć zapachowi czekolady i uszczknęła kawałek. Smakował jeszcze lepiej, niż sobie wyobrażała, i żołądek zaczął domagać się więcej. Dołączyła więc do brata i razem jedli i jedli, aż z przejedzenia w końcu zapadli w głęboki sen.

Kiedy się obudzili, nie leżeli już na trawie pod drzewami. Znajdowali się w domu, uwięzieni w klatce wiszącej pod sufitem. Jakaś kobieta dorzucała polana do ognia. Była stara i śmierdziała. Na podłodze u jej stóp leżał stos kości – szczątki dzieci, które wpadły w jej ręce.

– Świeże mięsko! – szepnęła do siebie. – Świeże mięsko do pieca Staruchy!

Chłopiec zaczął płakać, lecz siostra zaraz go uciszyła. Kobieta podeszła i spojrzała na nich przez pręty klatki. Jej twarz pokrywały czarne brodawki, a zęby były zniszczone i wyszczerbione jak stare nagrobki.

– Które z was będzie pierwsze? – zapytała.

Chłopiec próbował ukryć twarz, jakby dzięki temu mógł uniknąć zainteresowania staruchy. Jego siostra była odważniejsza.

– Weź mnie – powiedziała. – Jestem pulchniejsza od brata i lepiej się upiekę. Kiedy będziesz jadła mnie, możesz go trochę podtuczyć, żebyś miała więcej mięsa.

Starucha zacmokała z radości.

– Mądra dziewczynka! – wykrzyknęła. – Ale nie tak mądra, by nie trafić na talerz Staruchy.

Otworzyła klatkę i sięgnęła do środka. Chwyciła dziewczynkę za szyję i wyciągnęła. Potem zamknęła klatkę i zaciągnęła dziewczynkę do pieca. Nie był jeszcze gorący, ale ogień już mocno buzował.

– Nie zmieszczę się – powiedziała dziewczynka. – Piec jest za mały.

– Bzdura – odparła Starucha. – Wkładałam tam większe dzieci od ciebie i świetnie się piekły.

Dziewczynka spojrzała na nią z powątpiewaniem.

– Ja mam długie nogi i ręce i dużo na nich tłuszczu. Nie, nie uda mi się wcisnąć do tego pieca. A jeśli mnie tam wepchniesz, nie uda ci się wyciągnąć mnie z powrotem.

Kobieta chwyciła dziewczynkę za ramiona i mocno potrząsnęła.

– Myliłam się co do ciebie – powiedziała. – Głupia z ciebie dziewucha. Pokażę ci, jak duży jest ten piec.

Wspięła się na palce i wsunęła do pieca głowę i ramiona.

– Widzisz? – spytała, a jej głos odbił się echem od ścian pieca. – Jest tu dość miejsca dla mnie, nie mówiąc już o małej dziewczynce.

Kiedy kobieta stała odwrócona tyłem, dziewczynka szybko podbiegła, wepchnęła ją do pieca i zatrzasnęła drzwi. Kobieta kopała, próbując je otworzyć, ale dziewczynka była szybka – zasunęła zasuwę (bo Starucha nie chciała, żeby dziecko się wymknęło po rozpoczęciu pieczenia) i zostawiła ją uwięzioną w środku. Potem dorzuciła polan do ognia i Starucha zaczęła się powoli piec, wrzeszcząc i jęcząc przez cały czas. Groziła dziewczynce najgorszymi torturami. W piecu było tak gorąco, że zaczął się topić tłuszcz Staruchy. Wydawał smród tak okropny, że dziewczynce zrobiło się niedobrze. Kobieta nadal jednak walczyła, mimo że skóra zaczęła odchodzić jej od ciała, a ciało od kości. W końcu umarła. Dziewczynka wyciągnęła wówczas polana z ognia i rozrzuciła je w całej chacie. Wyprowadziła brata za rękę, gdy domek zaczął się topić, aż pozostał z niego tylko komin. Nigdy już tam nie wrócili.

W miesiącach, które nadeszły, dziewczynka czuła się w lesie coraz szczęśliwsza. Zbudowała szałas, a po pewnym czasie szałas zamienił się w dom. Nauczyła się dbać o swoje potrzeby i kiedy mijały dni, coraz mniej myślała o dawnym życiu. Jednak jej brat nie był szczęśliwy i stale pragnął wrócić do matki. Kiedy minął rok i jeden dzień, porzucił siostrę i wrócił do starego domu. Matka i ojczym wyprowadzili się i nikt nie umiał powiedzieć mu dokąd. Wrócił więc do lasu, ale nie do siostry, bo był o nią zazdrosny i nie znosił jej. Znalazł ścieżkę, zadbaną, z wyciętymi korzeniami i cierniami. Rosnące wzdłuż niej krzewy obsypane były soczystymi jagodami. Ruszył przed siebie, posilając się po drodze jagodami, i nie zauważył, że z każdym jego krokiem ścieżka za nim znika.

Po pewnym czasie dotarł do polany, na której stał piękny domek obrośnięty bluszczem. Przy drzwiach rosły kwiaty, a z komina wzbijała się w niebo strużka dymu. Poczuł zapach pieczonego chleba i zobaczył stygnący na parapecie placek. W drzwiach stanęła kobieta, radosna i wesoła, jak niegdyś jego matka. Pomachała do niego i zaprosiła do środka.

– Wejdź, wejdź – powiedziała. – Jesteś zmęczony, a jagody nie zaspokoją głodu rosnącego chłopca. Na ogniu piecze się mięso i znajdzie się przytulny kącik, żebyś odpoczął. Zostań, jak długo zechcesz, bo nie mam dzieci, a od tak dawna pragnę mieć syna.

Chłopiec wyrzucił jagody, a wijąca się za nim ścieżka zniknęła na zawsze. Wszedł za kobietą do domu, gdzie nad ogniem wisiał wielki kocioł z gotującą się wodą, a na pieńku rzeźnika leżał ostry nóż.

Nikt go więcej nie widział.

Kiedy Leśniczy kończył swoją historię, zmieniło się światło. Spojrzał w niebo, jakby w nadziei, że uda mu się jeszcze na chwilę powstrzymać zapadający zmrok, i zatrzymał się nagle. David podążył za jego spojrzeniem. Nad ich głowami, tuż nad koronami drzew, zobaczył krążący czarny kształt i wydawało mu się, że słyszy ciche krakanie.