Jodi Picoult - Jak z Obrazka

– Naprawdę za tobą tęskniłam. – Pragnęła, by odłożył dokumenty i wziął ją na piętro. Pragnęła, by przynajmniej ją pocałował.

– Muszę cię prosić o przysługę – powiedział Alex.

Cassie spojrzała na niego z radością, uświadomiła sobie bowiem, że Alex daje jej wybór. Przecież obiecał, że będą spali w oddzielnych sypialniach, jeśli tego zechce. Najwyraźniej czekał na znak, aluzję, pieszczotę.

– Wiem, że chcesz, żebym chodził na… sesje. Do psychiatry albo kogoś w tym rodzaju. Mam nadzieję, że nikomu o tym nie wspomnisz. No wiesz, chodzi mi o osoby w rodzaju Ophelii czy tego twojego przyjaciela gliniarza z Dakoty Południowej. – Alex spuścił wzrok. – To wszystko.

Jego słowa dotkliwie ją zabolały. Czy on naprawdę myśli, że mimo tego wszystkiego, co gotów był znieść, byle tylko do niego wróciła, mogłaby świadomie go zranić?

– Alex – szepnęła – nic o tym nikomu nie mówiłam. Teraz też nie powiem. – Pogładziła go po karku. – Ja też chcę cię prosić o przysługę. – Alex spojrzał na nią błyszczącymi oczyma. – Zastanawiałam się, czy nie moglibyśmy pójść do łóżka.

Wypuścił głośno powietrze, przytulając ją mocno.

– Już myślałem, że o to nie zapytasz.

Był zdenerwowany jak nastolatek. Krążąc nago przed lustrem w łazience, myślał o Cassie leżącej w pościeli kilka kroków dalej.

Zastanawiał się, czy jej ciało zmieniło się po narodzinach Connora, w co i czy w ogóle jest ubrana, i pomyślał, że powinien chyba owinąć ręcznik wokół bioder. Może Cassie najpierw będzie chciała porozmawiać. Do diabła, nie wiedział nawet, czy można to robić w tak krótki czas po porodzie.

Oparł się o umywalkę i nachylił ku lustru.

– Panuj nad sobą – nakazał sobie głośno. Zamknął oczy, myśląc o licznych scenach miłosnych, w których brał udział przez wszystkie te lata, o swoich dłoniach na piersiach pięknych kobiet i ustach błądzących po pokrytej pudrem skórze. Potrafił zachowywać się naturalnie w obecności operatorów, reżyserów, oświetleniowców i dźwiękowców, ale z własną żoną nie miał pod ręką ekipy i bał się, że coś zrobi źle. Prawda jest taka, że żadna kobieta nie potrafiła wzbudzić w nim takich doznań jak Cassie. Pieściła go bez ukrytych motywów, dawała mu całą siebie, kochała go po prostu za to, że był sobą.

Odetchnął głęboko i otworzył drzwi łazienki. Cassie siedziała na łóżku z pościelą naciągniętą do gołych ramion. Kołdra marszczyła się, poruszana palcami jej stóp.

– Och, więc jednak jesteś.

Alex z uśmiechem przysiadł na łóżku.

– Czym sobie na ciebie zasłużyłem?

Uśmiechnęła się do niego zadziornie.

– Miałeś niesamowite szczęście. – Wyciągnęła rękę, by go do siebie przytulić, i pościel odsłoniła jej piersi.

Alex rzucił spojrzenie na mleczną skórę i ciemne sutki, po czym przywarł do Cassie całym ciałem.

– Boże, cudownie znowu cię czuć – szepnął z ustami przy jej ustach. Wsunął palce w jej włosy i całował ją, mówiąc sobie, że nie może się śpieszyć, bo za wcześnie skończy. Cassie jednak zsunęła mu z bioder ręcznik i zanim zdążył się powstrzymać, z głośnym okrzykiem wszedł w nią.

Upokorzony oparł głowę o jej piersi.

– Przepraszam – powiedział. – Czuję się tak, jakbym znowu miał piętnaście lat.

Cassie gładziła go po włosach.

– Miło wiedzieć, że byłeś bardziej zdenerwowany niż ja. – Kiedy poruszyła bodrami, Alex ułożył ją na boku, żeby nie musiała znosić jego ciężaru.

Spoglądał na jej ciało, wciąż noszące ślady po ciąży, na wałeczki w talii i na brzuchu.

– Jestem gruba – oznajmiła Cassie.

– Jesteś piękna – odparł Alex. Przesunął palcami po rozstępach na udzie. – Czy… mogliśmy?

– Trochę za późno na to pytanie, nie sądzisz? – Cassie się roześmiała.

Alex pokręcił głową.

– Nie, chodziło mi o… czy zrobiłem ci krzywdę?

Cassie spojrzała mu w oczy i Alex pojął, że przez taki dobór słów pytanie zyskało głębsze znaczenie, niż to było jego zamiarem.

– Nie – szepnęła. – I nigdy nie zrobisz.

Poczuła, jak Alex porusza się przy jej boku, i wyciągnęła ku niemu ręce, on jednak delikatnie przytrzymał je nad jej głową.

– Nie – powiedział. – Pozwól mnie to zrobić.

Tym razem kochał się z nią powoli, a ona czuła, jak skóra jej płonie. Kiedy wszedł w nią, Cassie przelotnie ujrzała zarys swojego życia. Nie było domu, Oscarów, Connora. Nie było starych tajemnic i zadawnionego bólu. Byli tylko Cassie i Alex. Przypomniała sobie, że Alex Rivers obudził w niej doznania, z których istnienia wcześniej nie zdawała sobie sprawy, że zawsze będzie go kochała. To była najważniejsza, najbardziej podstawowa prawda i Cassie nie mogła pojąć, że przez tyle miesięcy nie poświęciła jej ani jednej myśli.

O Hollywood jedno można powiedzieć: zawsze było kapryśne i z tego też powodu po kilku zaledwie dniach Alex Rivers znowu stał się najgorętszym towarem w mieście. Jego romans z Cassie, żywcem wyjęty z bajki o Kopciuszku, dojrzał – teraz Alex był gwiazdorem filmowym wyznającym wartości rodzinne, człowiekiem gotowym poświęcić sukcesy zawodowe i przerwać produkcję filmu, jeśli zabierały mu czas, który pragnął poświęcić żonie. Nieoczekiwanie z pozycji pariasa z własnej winy marnującego sobie życie wzniósł się na szczyt. Każdy Amerykanin mógł w jego sytuacji odnaleźć znajome elementy, bo w tym sławnym aktorze widział człowieka, który chce być zwyczajnym facetem.

Dom i biuro Alexa tonęły w prezentach dla Connora: wielbiciele przysyłali rękawice baseballowe i maleńkie bluzy, zarząd wytwórni podarował srebrne łyżeczki i zastawę stołową dla dzieci od Tiffany’ego oraz dołączył list z zapewnieniem, że przez cały czas był po stronie aktora. Scenariusze napływały tuzinami, Herb Silver dzwonił cztery razy dziennie z propozycjami głównych ról i reżyserii. Alex zabierał prezenty dla dziecka (lubił patrzeć, jak Cassie je otwiera) i kartkował scenariusze, ale zamierzał poczekać z podpisaniem kolejnego kontraktu. Na razie miał do załatwienia ważniejsze sprawy.

– Uśmiechnął się – powiedział pewnego ranka Alex, podnosząc Connora jak puchar.

Cassie, która szła do jadalni, spojrzała na niego radośnie.

– Poczekaj, możemy to powtórzyć. Cassie napiła się kawy.

– Może nauczysz go turlać się po podłodze, zanim wrócę. Alex ułożył synka w zgięciu ramienia i szeroko się uśmiechnął.

– Może i tak.

Zaczynał myśleć, że Cassie miała rację. Chciał zatrudnić nianię, tak w końcu robiła większość par w ich sytuacji, ale ona stanowczo odmówiła.

– Nie zgodzę się, żeby jakaś obca osoba spędzała z Connorem więcej czasu niż ja – oznajmiła. – Koniec dyskusji.

Ustaliła z Archibaldem Custerem, że weźmie roczny urlop. Nie miała serca do wyjazdu w teren, gdzie Connor zaprzątałby jej myśli, a poza tym i tak już ktoś inny prowadził jej zajęcia. Alex przepowiadał, że Cassie po tygodniu zrobi wszystko, byle wyjść z domu.

– Poczekaj, a przekonasz się – odparła. – Będę wiedziała więcej o okolicznych parkach niż wszyscy nasi sąsiedzi razem wzięci.

Jak dotąd miała rację. Większość dnia spędzała na podłodze pokoju dziecinnego z Connorem, robiąc do niego miny, pokazując mu język i czytając bajki. W gruncie rzeczy jedyny problem polegał na tym, że obserwując tych dwoje, Alex nie miał ochoty ich zostawiać. Zaczął przynosić scenariusze do domu i czytał je w pokoju dziecinnym w towarzystwie żony i synka.