Jodi Picoult - Jak z Obrazka

– Connor lubi być w kołysce – odparła wolno, czepiając się tego, co stało się dla niej znajome.

– Connor kocha swoją mamę – odparł Alex. Spojrzał na Cassie; w jego oczach malowało się błaganie, którego nie ujął w słowa: Chcę, żeby wszyscy widzieli go z tobą. Poczekał, aż Cassie się zgodzi, po czym głośno westchnął. Wiedział, że stąpa po śliskim gruncie, ale Cassie na pewno potrafi zrozumieć, jak ważne jest pierwsze wrażenie tłumu.

Pozbierał torby i przewiesił je sobie przez ramię. Przed wyjściem przystanął.

– Dziękuję – powiedział cicho.

– Za co?

– Za to, co za chwilę dla mnie zrobisz. Za to, że wróciłaś.

Wyraz jego oczu sprawił, że Cassie odłożyła obawy na bok.

Wzięła Alexa za rękę i nabrała powietrza głęboko w płuca.

Przed oczyma pływały jej rzędy czarnych plamek, ale mimo błysków fleszy i szumu przewijanych taśm z uśmiechem przyklejonym do twarzy wpatrywała się w Alexa, jakby od nowa się w nim zakochała.

– Zdaję sobie sprawę, że zniknięcie mojej żony wywołało mnóstwo plotek i domysłów – mówił Alex swobodnie, obejmując Cassie w talii. – Jak widzicie, jest cała i zdrowa, co wyklucza jedną niesmaczną historię na mój temat. Co więcej, widzicie też, że była zajęta. Nasz syn Connor urodził się osiemnastego sierpnia.

Dziennikarz z „Enquirera” pomachał długopisem.

– Czy to pański syn?

Alex zacisnął szczęki.

– Nie będę się zniżał do odpowiedzi na takie pytania.

– W takim razie dlaczego pańska żona uciekła? – zapytała korespondentka „Variety”.

– Ona nie uciekła, ja ją odesłałem. Chcieliśmy, żeby dziecko urodziło się w spokoju, tak by cały świat nie zaglądał nam przez ramię. – Głos Alexa niebezpiecznie się obniżył. – Wy, dziennikarze, czaicie się jak hieny i produkujecie nieprzyjemne plotki, które w końcu przysłaniają prawdę. Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad ludźmi, których życie rujnujecie? Czy myślicie o wyrządzanych przez siebie szkodach, kiedy doprowadzacie do rozłączania się rodzin, bo to jedyny sposób na zapewnienie sobie prywatności? Moja kariera sprawia, że jestem człowiekiem publicznym. Wy nie musicie dokładać swojej cegiełki. – Alex zrobił krok w kierunku milczących dziennikarzy. – Zanim powołacie się na pierwszą poprawkę, pomyślcie o nas, którzy powołujemy się na piątą.

Odwrócił się ku Cassie; zdążyła już otrząsnąć się z szoku, w jaki wprawił ją jego zacięty ton, i uśmiechem dodała mu pewności. Objęła go w pasie, gdy szli do wyjścia przy akompaniamencie odległego szumu kamer.

Dawno już zniknęli dziennikarzom z oczu, ale oni wciąż tłoczyli się zbici w gromadkę, oszołomieni i przetrawiający surowe słowa Alexa. Zamiast rozbijać aparaty albo wyciągać kasety z kamer, Alex Rivers zdołał zawstydzić ich w sposób subtelny i głęboki. Nie ulegało wątpliwości, że w żaden sposób nie skrzywdził żony, podobnie jak nie ulegało wątpliwości, że żona wciąż za nim szaleje. Istniał na to dowód: śliczny chłopczyk, który po Aleksie Riversie odziedziczył srebrne oczy.

Dziennikarka NBC gestem przywołała operatora, znalazłszy sobie cichy kącik do wygłoszenia komentarza. Wyjęła z kieszeni kosmetyczkę, poprawiła włosy, po czym do wysłannika UPI, który wciąż gorliwie notował, powiedziała:

– Niech mnie szlag. Znowu zrobił z siebie bohatera. Sto milionów ludzi w nas zobaczy wstrętnych, wpychających nosy w nie swoje sprawy dziennikarzy, podczas gdy Alex Rivers i jego najbliżsi wyjdą na bohaterów, którzy dokładają wszelkich starań, by wieść normalne, zwykłe życie.

Pokręciła głową, niejaką ulgę znajdując w tym, że dzisiaj każda sieć telewizyjna będzie musiała przełknąć upokorzenie, po czym spojrzała w obiektyw, dając znać operatorowi, że jest gotowa. Wyprostowała ramiona.

– Dzisiaj wieczorem na lotnisku LAX sławny Alex Rivers odsłonił tajemnicę zniknięcia swojej żony kilka miesięcy temu. Mimo obiegających media plotek, które fatalnie wpłynęły na jego karierę w Hollywood, Rivers nie zdradził miejsca pobytu żony, choć najwyraźniej przez cały czas dobrze je znał. Cassandra Barrett Rivers wróciła dzisiaj wieczorem do Los Angeles razem z mężem i ich nowo narodzonym synkiem. – Dziennikarka zrobiła znaczącą przerwę. – Smutne to, że w dzisiejszych czasach gwiazdor w rodzaju Alexa Riversa musi stać się bohaterem fałszywego skandalu po to tylko, by zapewnić swojej rodzinie prywatność – powiedziała, siebie samą rozgrzeszając z winy. – Można tylko mieć nadzieję, że jeśli mały Connor Rivers zdecyduje się pójść w ślady swego znakomitego ojca, sytuacja ulegnie zmianie. Mówiła Marisa Thompson, NBC News.

Cassie stała przed lustrem w łazience, przesuwając palcami po blacie z zielonego marmuru i złotych kranach. Mimo woli zastanawiała się, jaki w tym sens. To, co przedtem wydawało się luksusem, teraz okazywało się zwykłą przesadą.

Wróciła do sypialni i włączyła głos na przenośnym monitorze, który został podłączony do pokoju Connora. Cassie była zdumiona: w ciągu godzin spędzonych przez Alexa w Pine Ridge jeden z pokoi gościnnych zdążono wyłożyć tapetą w tłuste owieczki i krówki, parapety i framugi pomalować na błękitno, a w oknach zawiesić firanki w chmurki. Connor spał w białej jak śnieg kołysce.

Nasłuchiwała równego oddechu swego dziecka. Nie powinna się dziwić, Alex zawsze zdolny był do organizowania rzeczy niemożliwych.

W domu panowała cisza, służba wróciła do siebie na noc. Pracowników było mniej, a ci, których znała, jak John i sekretarz Alexa, traktowali ją z chłodną uprzejmością, bo tego wymagała jej pozycja, ale bez cienia serdeczności. Cassie wciąż czekała, aż pokojówka powie: „Cieszę się, że pani wróciła”, albo kucharz położy jej dłoń na ramieniu i oznajmi, że mu jej brakowało, ale na próżno. Pojęła, że jeśli chce ich wszystkich do siebie przekonać, najpierw musi zaprzyjaźnić się na nowo z Alexem.

Znalazła go w gabinecie na parterze, siedział we wspaniałym skórzanym fotelu i przeglądał dokumenty finansowe. Na biurku stały trzy Oscary, które zdobył podczas jej pobytu w Pine Ridge. Weszła do pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Alex uniósł głowę.

– Zasnął?

– Miejmy nadzieję, że na kilka godzin.

Wzięła w ręce Oscara, gładząc jego proste plecy i splecione ręce. Statuetka była cięższa, niż się spodziewała.

– Taka byłam z ciebie dumna – powiedziała cicho. – Pragnęłam być przy tobie.

– Ja też chciałem, żebyś tu była.

Długą chwilę patrzyli sobie w oczy, potem Alex wyjął jej z rąk statuetkę i postawił ją na biurku. Pociągnął Cassie ku sobie. Ogarnięta nagłym zdenerwowaniem, wskazała papiery.

– Ile jesteś wart? – zapytała żartobliwie.

Alex odwrócił wzrok.

– O wiele mniej niż w dniu, gdy wyjechałaś. Pewnie zauważyłaś, że ograniczyłem liczbę personelu, powinienem ci też powiedzieć, że dom w Malibu od kilku miesięcy wystawiony jest na sprzedaż. Wiesz… produkcja „Makbeta” przyniosła wielkie straty.

Po raz kolejny Cassie poczuła skurcz żołądka na myśl o bólu, który sprawiło Alexowi jej zniknięcie. Uśmiechając się z wysiłkiem, ujęła jego twarz w dłonie.

– Dobra nowina jest taka, że nauczyłam się mnóstwo o korzonkach i jagodach. Nie umrzemy z głodu.

Twarz Alexa się rozjaśniła.

– Jeszcze nie stoimy na krawędzi bankructwa, ale sprawisz mi wielką przyjemność, jeśli będziesz szukać korzonków w BelAir.

Cassie zarzuciła mu ręce na szyję i przycisnęła twarz do jego serca.