Jodi Picoult - Jak z Obrazka

Cassie drżącą ręką odwróciła stronicę. Zamknęła oczy, nie była jednak w stanie usunąć z myśli gniewu, który wczoraj wieczorem ogarnął Alexa.

Nick LaRue w żaden sposób nie sprowokował bójki, Cassie wiedziała o tym równie dobrze, jak dobrze znała Alexa. Pomyślała, że w takiej sytuacji każdy inny nawymyślałby, wygłosił cichą pogróżkę, Alex natomiast posunął się za daleko. Coś w jego wnętrzu potrafiło najmniejszą iskierkę zmienić w wielki, wszechogarniający płomień. Cassie także nie zrobiła nic złego: Alex powiedział tak wieczorem i powtórzył rano. Może miało to związek z presją związaną z Oscarami, może z faktem, że przerwał zdjęcia do „Makbeta”.

Spojrzała na gazetę – była otwarta na dziale filmowym. Przebiegła wzrokiem po reklamach „Tabu” z fotosami takimi samymi jak na billboardzie, który widziała w wieczór, gdy znalazł ją Will. Przeczytała, że ośrodek kultury w Westwood organizuje jednodniowy przegląd filmów z Alexem Riversem, by uczcić jego nominacje do Oscarów.

Cassie z uśmiechem przesunęła palcem po programie. Przegląd zaczynał się o dziewiątej rano i obejmował trzy filmy Alexa: „Antoniusza i Kleopatrę”, nakręconą niedługo po ich ślubie adaptację sztuki Szekspira, dzięki której udowodnił wielkość swego kunsztu aktorskiego, debiutancki antywestern „Desperado” oraz „Historię jego życia”, dramat familijny, trzykrotnie nominowany do tegorocznych Oscarów.

Cassie spojrzała na zegarek. Miała dwie godziny na dojazd do Westwood. Wyskoczyła z łóżka, wzięła szybki prysznic, po czym wciągnęła dżinsy i bluzę, którą wczoraj nosił Alex. Johna znalazła w kuchni z panią Alvarez; zapytała, czy mógłby ją podwieźć. Wychodząc z domu, wpadli na Alexa.

– Dokąd się wybierasz? – zapytał zdyszany. Po karku spływał mu pot.

– Do zobaczenia o trzeciej – odparła Cassie, posyłając mu szeroki uśmiech. Wyminęła go, nim zdążył o więcej zapytać.

Usiadła na tylnym siedzeniu range rovera, podniecona niczym nastolatka. Zamknęła oczy i ukryła twarz w za długich rękawach bluzy Alexa, wdychając jego zapach, mieszankę aromatu Malibu i drzewa sandałowego.

Ośrodek kultury w Westwood był zwykłą świetlicą dla seniorów, którzy w przeważającej części stanowili widownię porannego przeglądu filmów Alexa Riversa. Ukryta za anonimowością autsajdera, Cassie szła przez tłum starszych kobiet w holu wyłożonym czarnobiałym linoleum.

– Jest jak Gary Cooper – powiedziała któraś. – Na ekranie potrafi zrobić wszystko.

Cassie uśmiechnęła się, uświadamiając sobie, że doświadcza rzeczy niedostępnej wszystkim tu obecnym. Miała ochotę rozłożyć szeroko ręce i krzyknąć: „Jestem żoną Alexa Riversa. Mieszkam z nim. Jadam z nim śniadania. Dla mnie jest człowiekiem z krwi i kości”.

Kiedy drzwi do sali kinowej się otworzyły, Cassie stanęła z boku, by policzyć, ilu wielbicieli w Westwood ma Alex. Wyobrażała sobie, że kiedy mu opowie o starszej pani z fryzurą w kształcie babeczki, która wielki portret Alexa z jego autografem postawiła na siedzeniu obok, i o staruszku krzyczącym do kasjerki: „Alex jaki?”, oboje będą się z tego śmiali.

Usiadła w tylnym rzędzie, skąd mogła obserwować reakcje widowni. Przegląd otwierał antywestern „Desperado”, któremu całe Hollywood przepowiadało sromotną klęskę. Cassie nie znała Alexa, kiedy kręcił ten film, zresztą nie on grał w nim główną rolę, tylko Ava Milan. Jej bohaterka jako dziecko została porwana przez grupę buntowniczych Indian; wychowała się w wędrownym plemieniu, znalazła w nim męża i przyzwoite życie. Alex grał jej brata: na jego oczach wymordowano całą rodzinę i wyrastał, przysięgając zemstę. W kulminacyjnej scenie Alex odnajduje siostrę w obozie Indian i ogarnięty szałem zaczyna strzelać na oślep. Zabija prawie wszystkich, w tym męża Avy. Ava wygłasza wstrząsający monolog, w którym mówi bratu, że odebrał jej życie lepsze niż to, na jakie w latach dziewięćdziesiątych dziewiętnastego wieku może liczyć biała kobieta, i podcina sobie gardło.

Krytycy oszaleli. Westerny nie były w modzie – w przeciwieństwie do tematu rdzennych Amerykanów, „Desperado” zaś – pierwszym filmem, w którym przedstawiono ich jako zróżnicowane indywidualności, a nie pozbawionych twarzy wrogów. Dwudziestoczteroletni Alex Rivers zostawił innych młodych aktorów daleko za sobą, a postać Abrahama Burrowsa stała się pierwszą w długim szeregu granych przez niego skomplikowanych, niejednoznacznych bohaterów.

Cassie zsunęła się nisko w fotelu, patrząc na czołówkę wyświetlaną na tle pokrytej czerwonym piaskiem zachodniej równiny. ALEX RIVERS. Poczuła mrowienie w dłoniach. Kiedy pojawił się na ekranie, wstrzymała oddech. Wyglądał tak młodo, oczy miał jaśniejsze niż teraz. Stanął na rozstawionych stopach, z dłońmi zwiniętymi w pięści, i wydał okrzyk, od którego zatrzęsły się okryte czerwonymi kotarami ściany. To nie było nawet słowo, tylko sylaba, która wyraźnie zaznaczyła jego obecność.

Uderzyło ją, jak bardzo w ciągu tych kilku dni zmieniło się jej postrzeganie Alexa. Kiedy przyszedł po nią na posterunek, widziała go takiego jak na ekranie: nadnaturalnie wysokiego i niedostępnego. Teraz myślała inaczej. Cassie uśmiechnęła się. Musiałaby się sporo namęczyć, by przekonać kogokolwiek na tej sali, że Alex Rivers jest takim samym człowiekiem jak wszyscy.

Will czekał na dostawę mebli. Do tej pory materac był dla niego jadalnią, sypialnią i kompletem wypoczynkowym. Meble kupił w pierwszym napotkanym sklepie, małym i z przyzwoitymi cenami, w którym zgodzono się na zapłatę w miesięcznych ratach.

Wóz zatrzymał się przed domem dokładnie o dziesiątej, tak jak obiecali. Dwaj potężni mężczyźni ustawili sprzęty pod drzwiami i zapytali:

– Gdzie to wnieść?

W salonie Will kopnięciem usunął pudła z drogi. Odłączył swój nowiutki telewizor z odtwarzaczem wideo i czekał, aż tragarze wniosą tekową szafkę pod zestaw rozrywkowy, którą kupił tylko ze względu na nazwę. Brzmiało to trochę tak, jakby w domu trwała impreza, nawet kiedy jesteś sam.

Odtwarzacz był nabytkiem spontanicznym. Will nie rozumiał, jak można mieszkać w światowej stolicy kina i nie mieć odtwarzacza. Nie potrafił nastawić zegara, a prędzej szlag go trafi, nim zacznie kartkować instrukcję obsługi, więc od dwudziestu czterech godzin migała na nim dwunasta zero zero. Był piątek, dzień wolny od służby, i po wyjściu tragarzy Will zamierzał zrobić następujące rzeczy w następującym porządku: zjeść płatki przy nowym stole w kuchni, położyć się na brzuchu na nowym łóżku, rozciągnąć się na sofie i poskakać po kanałach telewizora, a potem obejrzeć film.

Minęło południe, kiedy poszedł do sklepu, żeby jakiś wypożyczyć. Nie szukał niczego konkretnego. Dwóch pierwszych tytułów, o jakie zapytał, nie było, wreszcie prowadzący wypożyczalnię Koreańczyk podał mu zniszczone czerwone pudełko.

– Niech pan to weźmie. Spodoba się panu.

„Desperado”. Will musiał się roześmiać. Film pochodził z początku lat osiemdziesiątych i jedną z głównych ról grał Alex Rivers.

– Cholera – powiedział, wyciągając z kieszeni pięć dolarów. – Biorę.

Jeśli Rivers był tak młody, jak wynikało z dat na pudełku, przypuszczalnie nie grał zbyt dobrze, a po wydarzeniach ostatniego wieczoru Will miał ochotę się z niego pośmiać.

Kupił torebkę popcornu i wrócił do domu. Usiadł na nowej sofie i pilotem włączył film, przewijając ostrzeżenia i zapowiedzi. Kiedy na ekranie pojawił się Alex Rivers i wydał okrzyk podobny do okrzyku wojennego Siuksów, Will rzucił w niego garścią prażonej kukurydzy.