Mario Llosa: Pantaleon i wizytanki

Ale chociaż to musi być bardzo emocjonujące, że Siły Lądowe powierzyły mu tę misję w wywiadzie, Chichi, i chociaż może mu to bardzo pomóc w jego karierze, to, mówię ci, jeśli o mnie chodzi, wcale nie jestem zadowolona. Bo po pierwsze prawie go nie widuję. Ty wiesz, jaki on jest maniak z tą swoją sumiennością. W pracy wszystko, co mu każą zrobić, tak bierze sobie do serca, że nie śpi, nie je, nie żyje, dopóki tego nie wykona, ale w Chiclayo miał przynajmniej swoje godziny i wiedziałam, kiedy wychodzi ł przychodzi. A tutaj cały czas jest poza domem i nigdy nie wiadomo, o której godzinie wróci i padniesz trupem, w jakim stanie. Mówię ci, nie mogę się przyzwyczaić do niego w cywilnym ubraniu, w wiatrówce, w dżinsach i dżokejce, bo tak zachwiało mu się ubierać, i wydaje mi się, że zmieniłam męża, i nie tylko dlatego (ojej, tu już się wstydzę, Chichi, tego to na pewno ci nie powiem). I gdyby on pracował tylko w dzień, to ja proszę bardzo i nic mi więcej do szczęścia nie trzeba. Ale on w nocy też musi wychodzić i czasami na bardzo długo, a trzy razy już wrócił kompletnie pijany, trzeba było mu pomagać w rozbieraniu się i na drugi dzień jego mamusia musiała mu robić okłady i-parzyć ziółka. Tak, Chichi, już widzę, jaką robisz zdziwioną minę, i chociaż możesz w to nie wierzyć, ten Panta abstynent, który jeśli pi?, to tylko lekarstwa, kiedy miał hemoroidy, zataczał się i język mu się plątał. Teraz to śmiać mi się chce, bo przypominani sobie, jakie to było komiczne, jak padał na twarz, potykał się o różne rzeczy i jak jęczał, ale raz to wpadłam w taką złość, że miałam chęć jemu też obciąć to, co wiesz (ale chyba nie, żebym później męczyła się sama, haha). On mi przysięga i przysięga, że musi wychodzić w nocy w tej swojej misji, że musi szukać takich typków, którzy całe życie siedzą tylko w barach, że tam dla 'zmylenia się spotykają i może to prawda (tak to pokazują na filmach szpiegowskich, no nie?), ale słuchaj, czy ty przyjmowałabyś to spokojnie, gdyby twój mąż siedział po całych nocach w barach? No więc nie, moja droga, musiałabym być nie wiem jak głupia, żeby uwierzyć, że w barach są tylko mężczyźni. Tam muszą być kobiety, które się jego czepiają i przymizdrzają, i Bóg wie co jeszcze. Parę razy zrobiłam mu taką awanturę, że przyrzekł mi nigdy więcej nie wychodzić w nocy, chyba że tylko wtedy, kiedy będzie to sprawa życia i śmierci. Z lupą przeszukałam mu wszystkie kieszenie, koszule i bieliznę, bo, mówię ci, jeśli znajdę najmniejszy ślad, że był z kobietami, to biedny Panta. Przynajmniej dobrze, że pomaga mi w tym jego mamuśka, bo jest przerażona tymi nocnymi wypadami i pijaństwami swojego synalka, którego zawsze uważała za świętego, a teraz okazuje się, że nie taki on znów święty (ojej, Chichi, padniesz trupem, jak ci powiem).

I do tego przez tę przeklętą misję musi spotykać się z takimi ludźmi, że ciarki przechodzą. Wyobraź sobie, że kiedyś po południu poszłam do kina z taką sąsiadką, z którą sią zaprzyjaźniłam, Alicją, żoną pracownika w Banco Amazónico, bardzo sympatyczną loretanką, która nam pomogła przy urządzaniu się. Poszłyśmy do kina „Exceląior” zobaczyć film z Rockiem Hudsonem (trzymaj mnie, bo mdleję) i potem poszłyśmy sobie ma spacerek odetchnąć świeżym powietrzem i kiedy przechodziłyśmy obok baru, który nazywa się „Camu Camu”, patrzę, a tu Panta przy stoliku w kąciku, i to z jaką parką! Atak serca, Chichi, babsztył, stara dziwa tak wypacykowana, że już nic więcej się tam nie mieściło, nawet na uszach, z takimi cycami i takim zadkiem, że na krześle się nie mieściła, a facet – ludzik tak niziutki, że stopy nie sięgały mu podłogi, a do tego wszystkiego o wyglądzie takiego podrywacza, że aż się wierzyć nie chciało. I Panta między nimi, rozmawiał sobie w najlepsze, jakby byli przyjaciółmi od dziecka. Powiedziałam Alicji patrz mój mąż, a ona wtedy, zdenerwowana, złapała mnie za ramię, chodź, Pocha, chodźmy stąd, nie możesz podejść. Więc poszłyśmy dalej. No i jak myślisz, co to była za parka? Babsztył to kobieta o najgorszej reputacji w całym Iquitos, wróg publiczny numer jeden wszystkich szanujących się domów, nazywają ją Ciuciumama i prowadzi dom tych na ka, który stoi przy drodze do Nanay, a liliputek jest jej kochankiem, pęknąć można ze śmiechu, jak sobie wyobrażę, jak ona robi te rzeczy z tym cudakiem, no ale pomyśl, co za zdeprawowane babsko, on jeszcze gorzej. Jak ci się wydaje? Później powiedziałam to twojemu szwagierkowi, żeby zobaczyć jaką zrobi minę, i oczywiście tak go zatkało, że zaczął się jąkać. Ale nie śmiał zaprzeczyć, przyznał, że ten duecik to męty. I że musiał, dla swojej pracy, odszukać ich i żebym nigdy, jak go z nimi zobaczę, nie podchodziła, a jeszcze bardziej jego matka. Powiedziałam mu twoja sprawa, z kim się zadajesz, ale jak tylko się dowiem, że wlazłeś do domu tego babsztyla w Nanay, to twoje małżeństwo w niebezpieczeństwie, Panta. No, więc nie, moja droga, wyobraź sobie, jakie tutaj zaczną mieć o nas opinie, jeśli Panta zacznie włóczyć się na oczach wszystkich z tymi ludźmi. Irniyni jego koleżką jest Chińczyk, ja myślałam, że wszyscy Chińczycy są drobni i delikatni, ale ten to Frankenstein. Chociaż Alicji wydaje się przystojny, ale loretanki mają skrzywiony gust, siostrzyczko. Przyłapałem go z nim w dniu, kiedy poszłam do Akwarium w Moronacocha zobaczyć egzotyczne ryby (piękne, mówię ci, ale zachciało mi się dotknąć węgorza i tak mnie od ogona prąd kopnął, że o mało nie upadłam na podłogę), a pani Leonor też go przydybała w knajpce z Chińczykiem, a Alicja nakryła ich, jak spacerowali po Placu Broni, i od niej dowiedziałam się, że Chińczyk ma opinię wielkiego przestępcy. Ze jest sutenerem, nabieraczem i próżniakiem: no to widzisz, jakie znajomości ma twój szwagierek. Rzuciłam inu to prosto w twarz, a pani Leonor więcej niż ja, bo ją więcej ode mnie to złe towarzystwo jej synalka wpędza w chorobę, zwłaszcza teraz, kiedy wierzy; że wisi nad nami koniec świata. Panta przyrzekł jej, że nie będzie się pokazywał na ulicach ani z babsztylem, ani z liliputem, ani z Chińczykiem, ale będzie musiał jednak spotykać isię z nimi po kryjomu, bo okazuje się, że to część jego pracy. Już nie wiem, czym się skończy ta jego misja, a z powodu takich znajomości to możesz teraz, Chichi, zrozumieć, dlaczego mam cały czas napięte nerwy i cała się trzęsę.

Chociaż tak naprawdę to nie powinnam się tak denerwować, jeśli chodzi o rogi i niewierność, bo, czy mam ci to opowiedzieć, siostrzyczko, nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo Panta się zmienił, jeśli chodzi o te sprawy intymne. Pamiętasz, jaki on zawsze był porządniutki, od czasu gdy się pobraliśmy, aż ty się wyśmiewałaś i mówiłaś mi jestem pewna, że ty z nim więcej pościsz, Pocha. A więc już nigdy nie będziesz mogła wyśmiewać się z twojego szwagierka, jeśli o to chodzi, ty niewyparzona gębo, bo jak tylko stanął w Iquitos, to wstąpiła w niego bestia. Coś strasznego, Chichi, czasami boję się i myślę, czy to nie jest jakaś choroba, bo wyobraź sobie, że przedtem chciało mu się robić te rzeczy raz na dziesięć albo piętnaście dni (co za wstyd ci o tym mówić, Chichi), a teraz ten bandyta chce co dwa, co trzy dni i muszę go powstrzymywać, bo to też żadna przyjemność, no nie, przy takich upałach i wilgoci, od której wszystko staje się lepkie. Zresztą wydaje mi się, że mogłoby mu to zaszkodzić, bo słyszałam, że to się rzuca na mózg, przecież wszyscy mówili, że mąż Pulpity Carrasco dostał kuku na muniu, bo za często robił z nią te rzeczy. Panta mówi, że to z powodu klimatu, że jakiś generał już go ostrzegał tam w Limie, że w puszczy mężczyźni zamieniają się w dynamit. Mówię ci, śmiać mi się chce, jak widzę twojego szwagierka tak rozpalonego, czasami chce mu się robić te rzeczy w dzień, po obiedzie, że niby trzeba sobie pospać, ale oczywiście nie pozwalam mu, a czasami to z tym wariactwem budzi mnie o świcie. Wyobraź sobie, że zeszłej nocy nakryłam go, jak łapał czas na stoperze, podczas gdy robiliśmy te rzeczy, i powiedziałam mu to, a on strasznie się zmieszał. Później wyznał mi, że musiał się dowiedzieć, ile te rzeczy trwają między normalną parą: może on zaczyna być wyuzdany? Kto mu uwierzy, że do swojej pracy potrzebuje badać takie świństwa. Mówię mu, nie poznaję cię Panta, byłeś zawsze tato grzeczniutki, mam wrażenie, że przyprawiam ci rogi z innym Panta. No to, moja droga, starczy tego dobrego, żeby dziewicy opowiadać takie świństwa, i przysięgam ci, że znać cię nie będę chciała, jeśli strzeli ci do głowy pogadać sobie o tym z kimś, a przede wszystkim z tymi idiotkami Santana.