Lauren Weisberger - Diabeł Ubiera Się U Prady

Pudry, które stanowiły chyba połowę wszystkich rzeczy, i miały poprawiać/akcentować/uwydatniać/maskować powieki, koloryt skóry i policzków, występowały w zestawie barw bardziej złożonym i subtelnym niż na malarskiej palecie: niektóre miały brązować, inne rozświetlać, a jeszcze inne tonować, poprawiać kształt albo rozjaśniać. Miałam możliwość wyboru, czy dodać swojej twarzy zdrowego rumieńca za pomocą różu w płynie, w kamieniu, w pudrze albo dzięki kombinacji powyższych. Największe wrażenie robiły podkłady: zupełnie jakby ktoś zdołał pobrać próbkę prawdziwej skóry z mojej twarzy i na zamówienie zmieszać dla mnie pół kwarty czy dwie odpowiedniej substancji. Bez względu na to, czy miały „dodawać blasku”, czy „pokrywać nierówności” każda najmniejsza buteleczka pasowała do koloru mojej skóry lepiej niż, cóż, moja własna skóra. W nieco mniejszą, dobraną stylem walizeczkę zapakowane były przybory: waciki, płatki kosmetyczne, waciki na patyczkach, gąbki, rozmaite pędzle do makijażu w liczbie około dwudziestu, nawilżane chusteczki, dwa rodzaje płynu do demakijażu oczu (nawilżający i beztłuszczowy) i ni mniej, ni więcej, tylko dwanaście – DWANAŚCIE – rodzajów kremów nawilżających (do twarzy, do ciała, głęboko odżywczy, z filtrem SPF 15, z połyskiem, brązujący, perfumowany, bez – zapachowy, hipoalergiczny, z kwasami owocowymi, antybakteryjny i – na wypadek, gdyby dopadło mnie to paskudne październikowe paryskie słońce – z aloesem).

Do bocznej kieszeni mniejszej walizeczki wetknięto kartki rozmiaru dwadzieścia jeden centymetrów na trzydzieści pięć centymetrów, na których wydrukowane zostały kontury twarzy, powiększone do wielkości kartek. Na każdej pysznił się imponujący makijaż: Allison nałożyła na papierowe twarze prawdziwy podkład, który dołączyła do zestawu. Jedna z twarzy została opatrzona tajemniczym podpisem „Spokojny wieczorowy szyk”, ale poniżej umieszczono wypisane grubym czarnym markerem ostrzeżenie: NIE NA OFICJALNE OKAZJE!! ZA SKROMNY!! Ta nieoficjalna twarz pod cieniutką warstwą brązującego pudru pokryta była lekkim matowym podkładem, nieco ożywiona różem w płynie albo w kremie, miała bardzo seksowne, podmalowane ciemnym eyelinerem i cieniem powieki, zaakcentowane czarnymi jak smoła, wytuszowanymi rzęsami oraz usta sprawiające wrażenie przelotnie pociągniętych mocno połyskującym błyszczykiem. Kiedy wymamrotałam pod nosem, że odtworzenie czegoś takiego przeze mnie jest całkowicie niemożliwe, Allison spojrzała na mnie z irytacją.

– Cóż, mam nadzieję, że nie będziesz do tego zmuszona – oznajmiła tonem tak napiętym, że przestraszyłam się, czy nie załamie się pod ciężarem mojej ignorancji.

– Nie? Więc po co mi ponad dwadzieścia „twarzy” z podpowiedziami, jak używać wszystkich tych rzeczy?

Tak miażdżące spojrzenie mogłoby należeć do Mirandy.

– Andrea. Bądź poważna. To tylko na nagłe wypadki, w razie gdyby Miranda kazała ci dokądś iść w ostatniej chwili albo gdyby twój fryzjer czy wizażysta nie mogli przyjść. A, to mi przypomniało, że muszę ci pokazać, co ci spakowałam do włosów.

Gdy Allison demonstrowała mi, jak używać czterech różnych rodzajów okrągłych szczotek do prostowania włosów przy suszeniu, próbowałam uchwycić sens tego, co właśnie powiedziała. Ja też będę miała osobę, która zajmie się włosami i makijażem? Nie załatwiłam nikogo, żeby się mną zajmował, kiedy rezerwowałam całą obsługę dla Mirandy, więc kto to zrobił? Musiałam zapytać.

– Paryskie biuro – odparła Allison z westchnieniem. – Reprezentujesz Runwaya, rozumiesz, a Miranda jest na to bardzo uwrażliwiona. Będziesz brała udział w niektórych najbardziej szykownych imprezach na świecie u boku Mirandy Priestly. Chyba nie sądzisz, że potrafiłabyś uzyskać właściwy efekt bez fachowej pomocy, prawda?

– Nie, oczywiście, że nie. Zdecydowanie lepiej, żebym miała w tym zakresie profesjonalną pomoc. Dziękuję.

Gdy Allison zwolniła mnie po kolejnych dwóch godzinach (kiedy uznała, że gdyby któreś z czternastu zaplanowanych dla mnie na ten tydzień spotkań z fryzjerem i wizażysta nie wypaliło, nie narażę naszej szefowej na upokorzenie, rozsmarowując tusz na ustach albo goląc głowę po bokach i strosząc włosy na środku na irokeza). Gdy skończyłyśmy, myślałam, że wreszcie znajdę chwilę, żeby popędzić na dół do Jadalni i złapać jakąś wzbogaconą, kaloryczną zupę, ale Allison chwyciła telefon Emily – dawniej swój – i wybrała numer Stef z dziana dodatków.

– Cześć, skończyłam z nią i mam ją pod ręką. Chcesz przyjść?

– Zaczekaj! Muszę zjeść lunch, zanim wróci Miranda! Allison przewróciła oczami dokładnie jak Emily. Zaczęłam się zastanawiać, czy może to konkretne miejsce jakoś prowokuje tak mistrzowską demonstrację irytacji.

– Świetnie. Nie, nie, mówiłam do Andrei – powiedziała do telefonu, unosząc brwi – niespodzianka! – dokładnie jak Emily. – Wygląda na to, że jest głodna. Wiem. Tak, wiem. Powiedziałam jej to, ale wygląda, że upiera się przy… jedzeniu.

Wyszłam z biura, chwyciłam dużą miseczkę kremu z brokułów z serem cheddar i wróciłam w ciągu trzech minut, tylko po to, by zastać Mirandę siedzącą przy własnym biurku, trzymającą słuchawkę w pewnej odległości od twarzy, jakby oblazły ją pijawki.

– Telefon dzwoni, Andrea, ale kiedy odbieram… ponieważ ty najwyraźniej nie jesteś tym zainteresowana… nikt się nie zgłasza. Czy możesz mi wyjaśnić ten fenomen? – zapytała.

Oczywiście mogłam to wyjaśnić, ale nie jej. Przy tych rzadkich okazjach, gdy Miranda znalazła się w biurze sama, niekiedy odbierała telefon. Naturalnie dzwoniący byli tak zaszokowani, słysząc jej głos, że szybko się rozłączali. Nikt tak naprawdę nie był przygotowany na rozmowę z nią, gdy telefonował, ponieważ prawdopodobieństwo natychmiastowego połączenia było równe zeru. Dostałam ze dwadzieścia maili od redaktorów i asystentów, którzy informowali mnie – jakbym nie wiedziała – że Miranda znów odbiera telefony. „Dziewczyny, gdzie jesteście???”. Jedno po drugim głosiły alarmistyczne pisma. „Ona odbiera własny telefon!!!!”.

Wymamrotałam coś, że ja też odbieram czasem głuche telefony, ale Miranda straciła już zainteresowanie tematem. Wpatrywała się nie we mnie, ale w moją miseczkę zupy. Kilka kropli kremowego, zielonego płynu powoli spływało z brzegu. Jej spojrzenie zmieniło się w pełne obrzydzenia, gdy zdała sobie sprawę, że nie tylko trzymałam w ręku coś jadalnego, ale najwyraźniej planowałam to skonsumować.

– Natychmiast się tego pozbądź! – warknęła z odległości czterech i pół metra. – Już sam zapach wystarcza, żeby zrobiło mi się niedobrze.

Wrzuciłam stanowiącą punkt obrazy zupę do kosza na śmieci i melancholijnie wpatrywałam się w stracone pożywienie, gdy jej głos przywołał mnie do rzeczywistości.

– Jestem gotowa na przeglądy! – skrzeknęła, teraz gdy jedzenie, które wykryła w Runwayu, zostało usunięte, sadowiąc się na krześle nieco swobodniej. – A kiedy z tym skończymy, zwołaj zebranie redakcyjne.

Każde jej słowo wywoływało kolejny przypływ adrenaliny; ponieważ nigdy nie miałam pewności, czego dokładnie zażąda, nigdy nie byłam też pewna, czy zdołam się z tym uporać. Planowanie przeglądów i cotygodniowych zebrań należało do obowiązków Emily, musiałam więc pognać do jej biurka i sprawdzić w jej terminarzu. W linii przy godzinie trzeciej napisała: Sesja Sedona, przegląd, Lucia/Helen. Wystukałam wewnętrzny do Lucii i odezwałam się, gdy tylko odebrała.