Віктар Марціновіч - Сцюдзёны вырай

Я пільна разглядаў яе, літаральна жор вачамі, бо трэба ж было ведаць, з кім дайшоў да найвышэйшай блізкасці, і Аста была прыгожай, вельмі прыгожай. Выпешчаны твар, нос, формы ды прапорцыі якога былі падобныя да тых па-гогалеўску агромністых гіпсавых макетаў, якія мы малявалі ў каледжы на занятках па анатоміі. Вочы, якія нябесны скульптар выканаў у строгай адпаведнасці з рымскім канонам, вочы, у якіх на самым донцы плёскалася распаляючая, спакуслівая смарагдавая шалёнасць. Вейкі, якія хочацца называць словам з лексікону Караткевіча: «веі», «яе веі» — ці гэта не музыка? Шыя, даўжыня якой утварала разам з абрысамі плячэй па-рэнесанснаму прыгожы геаметрычны трохкутнік, далей — напамін пра лагчыну, якая ў сваю чаргу нагадвае пра пагоркі грудзей, пра якія можна толькі здагадвацца, марыць і ўспамінаць, бо ўсё, што ніжэй за ямку ў цяністага падножжа шыі, было надзейна схаванае пад коўдрай, якой яна ахінула сваю духмяную скуру, коўдрай, якая яшчэ колькі дзён будзе ўтрымліваць яе пах… Я прасякаўся пяшчотай да яе, пяшчотай ды ўзрушанасцю — пасля таго ўжо, як усё, што магло гэтую пяшчоту замацаваць на ўзроўні рухаў, на ўзроўні танца ўзаемадзеянняў, ужо адбылося і скончылася, я хацеў чытаць ёй санеты Шэкспіра — тыя, у якіх распавядаецца пра ружы так, што гэта яшчэ не выглядае кітчам, але ж яна згасіла мой пафас, заўважыўшы, што «любіць шампанскае» пасля «гэтага». І адразу ж віхурай закарагодзіліся думкі пра гэтае «гэтае», пра тое, калі, напрыклад, яна пакаштавала шампанскае ўпершыню і хто быў аўтарам гэтай напаўвампірскай па сваёй патаемнай сутнасці ініцыяцыі: гэта была яшчэ не рэўнасць, але ўжо і не спакой.

Яна прагна глытала феерверкавае шапаценне (піў і я, паступова адчуваючы, як цела робіцца працятым гэтым шапаценнем, замест рук, ног, жывата, галавы паўстаюць зіхоткія іскаркі, і нічога не хацелася пытаць, але ж розум са здзіўленнем заўважаў, як легкадумна яна адмахвалася ад маіх лянівых роспытаў: ці яна з Вільні, а кім яна працуе, а дзе ў Вільні жыве, гэта не важна, і гэта не важна, а гэта наогул не пра тое, важна ж тут, што «I love you», — яна сказала гэта проста, паміж двума глыткамі шампані, і я не паспеў прачуць, бо за хвіліну да таго мы высвятлялі, хто я па задыяку — у адказ на маё пытанне, ці была яна калі ў шлюбе; хвілінай пасля мы апынуліся перад высновай, што лепшыя куфлі пад shampaign выпускае «Вайсрой ды Бош», іх можна набыць у «Форум Пэлэсе», і мне лепей зрабіць гэта да нашага наступнага распівання шампані, ха, ха, ха!

Я магу дапусціць, што яна сапраўды верыла ўласнаму «I love you», бо адносіла каханне да праблематыкі шампанскага пасля сексу і гэтым жа яго абмяжоўвала. Але ж я набыў яе «I love you» па намінале і — рамантычны ёлупень — пачаў прышыблена думаць пра нязграбнасць майго лёсу. Гэта ж трэба было захапіцца нейкай Настай, кінуць дом і краіну, вывучыць беларускую мову, перафарматаваць уласную свядомасць, уцямяшыць сабе ў галаву беларускасць, каб скончыць новай разгубленасцю, якая цяпер патрабуе — чаго? Вывучэння літоўскай? Апгрэйда яе ангельскай? Моцна мне дапаможа веданне Сяргеевых баек, палова з якіх абражае яе літоўскія нацыянальныя пачуцці? Цяпер перавучваць тыя ж байкі на літоўскі лад?

Я нагадваў сабе чароўнага прынца, які прайшоў праз цяжкія выпрабаванні, забіў качку, выцягнуў з яе яйка, з яйка дастаў іголку, праз агонь і дрыгву прыскакаў да каралеўны і вось, выратаваўшы яе, зразумеў, ну, не ведаю… Што каралеўна насамрэч — хлопчык. Ці што каралеўна сядзіць на печы ў хаце, з якой пачалася вандроўка. Вядома ж, гэтай гісторыі бракавала напружанасці, жудасці ды прыгажосці, загадкавасці ды патаемнага святла: Аста была спакойнай, упэўненай у сабе, сытай коткай, найвялікшай праблемай якой з’яўляўся посуд, з якога яна піла шампанскае ў ложку. Аднак тут усё было проста і дасціпна, а, галоўнае, можна было пачынаць адразу, на хадзе, без звышчалавечых высілкаў па выманні адной душы і ўкладанні ў цела душы іншай, прывязанай да страчаных каранёў.

Паразважаўшы, можна было знайсці пэўныя паралелі ды паўторы, якія збольшага пацвярджалі наяўнасць шаблону, па якім кляпаўся мой лёс: дзяўчына з імем Наста навучыла мяне беларускай мове, дзяўчына з імем Аста прасіла дапамагчы ёй з мовай ангельскай. Зваротнасць, узаемаадлюстраванасць сітуацыі была відавочнай. Мне дапамаглі знайсці родную мову, цяпер патрабавалася дапамагчы авалодаць той мовай, якая некалі з’яўлялася роднай для мяне. Але дзіўней за ўсё было тое, што ўсе мае тыктанічныя зрухі, усё гэтае раставанне леднікоў ды замена мамантаў Купалам, ператварыліся ў пыл менш, чым за дзве гадзіны. Ці гэта не мой недарэчны лёс?