Андрэй Пакроўскі: Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза

На наступны год паўтарылася тое самае, і я вырашыў патэлефанаваць Дзеду Марозу асабіста, бо пошце нашай ужо не давяраю, але на мой званок адказала нейкая баба, Баба Мароз, з барадой і чырвоным носам. Я зразумеў, што гэта яна, толькі пачуўшы ў слухаўцы ейны голас, такі ён быў барадаты і насаты. Яна расказала, што Дзед Мароз болей не верыць у дзяцей, што ў яго апатыя, дэпрэсія, млявасць і абыякавасць да жыцця, што ён забухаў з пінгвінамі і ўсё такое, таму з падарункамі апошнія некалькі гадоў выходзіць нейкая лажа.

Я паклаў слухаўку, падпаліў елку і выкінуў яе ў фортку на смеццявоз, што праязджаў пад вокнамі, выйшаў на вуліцу, хацеў сесці ў маршрутку, але кіроўца сказаў, што з роварам, тым больш сісястым, нельга. Што за жыццё, падумаў я, што за фукін жыццё... Дзед Мароз, Дзед Мароз, усё, хопіць, я болей не веру ў цябе, сказаў я нейкаму п'янаму шарлатану ў чырвоным банным халаце і барадзе з ваты, які спаў пад пад'ездам у дваццаціградусны мароз, падклаўшы пад галаву поўны мех ровараў з сіськамі.

Я раскажу вам гiсторыю. значыцца так, жыў-быў хлопчык, яго звалi антонам, але насамрэч ён быў андрэем. што за хуйня, запытаеце вы. спакойна, не хвалюйцеся, зараз усё патлумачу. проста ягоныя бацькi вельмi хацелi антона, але ў iх нарадзiўся андрэй. нiчога, сказаў тата. нармальна, перажывем, пагадзiлася мама. ну i што, што андрэй, нiхто ж пра гэта не ведае, мы проста будзем выхоўваць яго як антона. i яны пачалi выхоўваць андрэя як антона, накуплялi яму розных энцыклапедый па гiсторыi, геаграфii i рэлiгiязнаўстве з вялiкай колькасцю iлюстрацый, пачалi вадзiць у тэатры, оперы i балеты. вазiлi сына ў еўропу, у Парыж, паказвалi луўр, кармiлi багетам і круасанамi. карацей, займалiся як маглi ягонай эстэтычнай адукацыяй. але антон быў усё ж такi андрэем. гэтая ўся хуята, музеi, выставы i тэатры, вечарыны паэзii і іншы кал яго зусiм не цiкавiлi, яму больш падабаліся ровары, футбол, бiццё суседскіх вокнаў, пiздзiлкі з аднакласнiкамi, нюханне клею па будоўлях, пiццё пiва з кулькоў па лесапаркавых комплексах i начных вакзалах, паленне “саюза” i iншай срані на лесвiчнай пляцоўцы разам з дзядзем андрэем, суседам з 65-ай. урэшце бацькi здалiся. ладна, сказаў тата, ладна, сказала мама, з нашага сына не выйшаў антон, бо ён самы сапраўдны андрэй, але ўсё ж такi ён наш сын, мы яго любiм, тут ужо нiчога не зробiш, добра яшчэ, што андрэй, а не нейкi там сяргей, сяргей – гэта ўвогуле гаўно рэдкае.

Жыў-быў хлопец, яго звалi антонам, але на самой справе ён быў андрэем i паводзiў сябе ён як андрэй апошнi. днямi прападаў у двары, катаўся на раздзяўбаным ровары, прывязваў бляшанкi да хвастоў котак, ганяў у футбол з сябрамi, бiў суседскiя вокны, адкалупваў значкi ад розных там опеляў і мерседэсаў. дамоў вяртаўся п'яны i толькi пад вечар, увесь пабiты, брудны, у парваным адзенні, ад яго звычайна несла алкаголем, тытунем i жаночай парфумай. на шыi былi засосы, а каўнер перапэцканы памадай. сынку, казала мама, сынку, казаў тата, так жыць нельга, гэта неяк не па-антонаўску, мы цябе кормiм i поiм, купляем энцыклапедыi, возiм у еўропу, Парыж, частуем багетамi з круасанамi, а ты так сябе паводзiш, зусiм не паважаеш сваiх бацькоў, ну ці не ахуеў ты? сраў я, сраў я на вас, адказваў звычайна андрэй, зачыняў бацькоў у прыбiральнi, а сам ішоў глядзець тэлевiзар, навiны спорту i серыялы пра бандытаў.

і вось аднойчы

БАЦЬКI

АДРЭЗАЛІ

АНДРЭЮ

РУКІ

Кубкі. Частка першая. Мава

Кожную раніцу мама біла кубак кавы, але аднойчы кава не вытрымала і запытала яе:

– Чаму ты б'еш толькі мае кубкі, а твае стаяць усе цалюткія на паліцы?

Мама нічога не адказала, нават не закрычала “ААА! Гаварашчая кава!”, бо ў яе быў дрэнны настрой. Яна ўзяла ды выпіла каву і забрала сабе ўсе ейныя кубкі.

Кубкі. Частка другая. Гарбатата

У гарбатага таты быў кубак гарбаты. І жонка гарбатая, і сын. Нават калі ён гарбеў над джэзваю і варыў сабе каву, у яго ўсё адно атрымлівалася гарбата. У яго ўвогуле ўсё атрымлівалася неяк гарбата, не па-людску, бо ён быў грабар гарбаты.

Кубкі. Частка трэцяя. Якубак

У Якуба не было кубка, а ў калекцыі кубікаў бракавала экзэмпляраў з літарамі К, Б, У і А, ён ніколі не быў на Кубе, але затое кожнае лета ездзіў да бабулі на Кубань. Яму бракавала сяброў. Ён марыў, каб на дзесяцігоддзе яму падаравалі сабаку, але атрымаў рыбку. І кубак з надпісам “Якубак”.

“Але ж я не кубак!” – ускрыкнуў Якуб і выкінуў кубак у акно. Вось чаму ў Якуба не было кубкаў.