Ян Збажына - Пыл саркафагаў

Як верш Бадлера,
як прытча Хрыста,
мігценнем белым
на вішнях фата.

Вясна ў свой прыцін
рассыпала квет,
ласкавасць ісціць
на ўвесь боскі свет.

Цнатлівых вішняў
кранаю касу
і бога Вішну
няспынна малю:

Шмат’яўны Творца!
Хай вечна тчэ
аральнасць Сонца
жыццём па фаце!

Дрэмле вецер на лістоце.
Перабрэх сабак чуваць.
Ноч стамілася, на плоце
Разляглася коткай спаць.

Ды саломаю спавіты
З гарбыля старой страхі
Месяц сканню самавіта
Карануе небасхіл.

Дрэмлюць сузор’і, спавітыя небам, шэрым і цёплым,
як вочы твае.
Маннаю зорак бяздоннай прасторы шлях аксамітны
бязгучна плыве.
Думкі, жаданні, пачуцці і мроі разам губляюцца
велічным сном.
Толькі каханне, як хваля марская, пеніцца срэбным сваім
хараством.
Вечна жывое на пульсе імгненняў поўніць бясконцасць
і сее святло.
Дух і сусвет аб’ядноўвае верай, зернем жывым адраджае
жыццё.

І

Падае снег. Накрыцца б ім,
Ды нельга. Пад коўдраю спіш дзірвана.
І толькі сненне праз белае сненне
З Лебедзем поруч да Ліры плыве ў
Зорным вэлюме Млечнага Тла.

ІІ

Ты ў Геркулесе, я пад Сонцам.
Між намі тысячы гадоў святла.
Мы сустракаемся ў сненні, і семя
Ліецца Млечным Тлом.

ІІІ

Басанож на Млечным Тле
Згадай маю гасціннасць.
... міжзорны пыл.

Поўня чыстая, поўня светлая,
Паратунак знямоглай душы,
Ахіні маё сэрца ветліва
Ў прамяністую ноч імшы.

Я заплачу, і слёзы пырскамі
Разляцяцца на небакрай,
Стануць поўнямі залацістымі —
Ты на пацеркі іх збірай!

Чрез белые влагалища
гробов
мы возвратимся
в плоть земную
и вечность
прорубив крестом
поверхность
вновь начнёт иную
из праха
воскрешенную любовь
и глина превратится в дом
для чьих-то но
не наших пантомим
для траекторий
чувств и судеб
для взлёта и паденья
душ
что на весах
отмерят судьи
без жалости
уже не нам а им
на миг застывшим
в медный туш
когда-нибудь и мне
в свой горизонт
как фараонам
лечь настанет
и звёздная река
на прядь
Харона
жизни нить потянет
Любимая
взгляни на Орион
звездою там
и мне пылать
лишь Эрос вожделений
над Землёй
не исчисляет
днями время
а в памяти хранит
комет
по элипсам
несущим бремя
рождённым под
неведомой чадрой
спиралевидных
звёзд планет

Тваіх ног сексуальная готыка,
што пад ветразем шоўку плыве,
так бязмежна хвалюе мяне!
Тваіх ног сексуальная готыка...

І насупраць мараваў жыве
эратычнага мора экзотыка —
тваіх ног сексуальная готыка,
што пад ветразем шоўку плыве.

Крыж ля дарогі.
Сонца высока.
Стомлены ногі,
Хата далёка.

Сяду за крыжам —
Засень касая.
Сон прыйдзе рыжы,
Доннасць нямая.

Спіцца салодка,
Свет як магіла.
Час плача ў лотак,
Дзень доўгі гіне.

Адыходзіць лета, адыходзіць.
Клінга жаўруковая плыве.
І ніколі сэрца не загоіць
жоўтая расінка на траве.

Што каханне? Замуціць крыніцу?
Пасіі згараюць, як агмень.
Забярэцца восень на званіцу,
меднікаў раскідае струмень.

Не гукайце стомленага лета,
Крок яго губляе далячынь.
І сланечнік — сонечнае рэха —
кліча ўсіх пакінутых жанчын.

Кветкі вянуць. Вянуць кветкі.
Вецер ломіць пуставецце,
гоніць пыл і сее смецце
на ачахлыя палеткі.

Неба дзень на мармур хмарыць,
і пад лесу спеў фанфарны
ліст руды ляціць і марна
аб наступным леце марыць.

А на вуліцы дождж,
І надвор’е
не спрыяе ў каханне
гуляць.
Расцягнуўшыся ўздоўж
на падвор’і,
люстраваў бруднай
лужыны пляц.
А пад вокнамі госць
нечаканы
безнадзейна чакаў
дабрыні...
Будзе ў непагадзь хтосьць
некаханы
ў адзіноце шукаць
цеплыні.
Не шкадуйце яго,
не шкадуйце:
без кахання на свеце
ён жыў.
Не ратуйце яго,
не ратуйце
ад дажджу, што мацней
заімжыў.