* * *
У таго, хто хоча забраць у цябе маладосць, забяры жыццё!
* * *
Уся глыбінная псіхафіласофія “лекараў”ХХ стагоддзя шукае і тлумачыць дэструктыўнасць у тых, хто не любіць габрэяў, і ніколі гэту нелюбоў як вынік дэструктыўнай рысы цэлай нацыі.
* * *
Філасофія права Гегеля — усяго толькі ўласны саркафаг аўтара. І не навука здзьмухваць з яго пыл.
* * *
Філасофія Льва Шастова падобная да ананізму, які пры багацці ўласнай фантазіі, гнуткасці ўяўленняў і эмацыянальнай разнастайнасці ўспамінаў прыносіць непараўнальнае здавальненне і жывое семя, але ніколі не нараджае.
* * *
Фром распрануў душу чалавека - і, аголеная, яна засаромелася.
* * *
Фройд засведчыў ісціну, якая памірае разам з чалавекам. Ён забойца чалавецтва.
* * *
Хто доўга ўглядаецца ў зорнае неба, запаліць на ім сваю Батлеемскую зорку.
* * *
Хто ўсміхаецца смерці — усміхаецца чалавецтву.
* * *
Хто не ведае, чым вабілі Хрыста бадзягі, — той не хрысціянін; хто ведае і не бадзяга, — фарысей.
* * *
Цвярозасць — маці мяшчанства. Мастацтва і навуку нарадзілі п’яная блудніца з галодным аскетам.
* * *
Цень чалавецтва знікае там, дзе пачынаецца змрок багоў.
* * *
Цынізм — рэалізм без пачуццяў.
* * *
Цяжка размаўляць сам-насам: заўжды ведаеш, што табе скажуць, і ніколі — што адказаць.
* * *
Чалавечым Ніцшэ абмежаваў чалавецтва, адмежаваўшыся ад дзікуноў сам. Пасля гэтага ў цывілізацыі толькі адно намаганне — выбрацца з гэтае агароджы.
* * *
Чым больш нікчэмнае чалавецтва, тым на яго фоне больш выразным здаецца Гайдэгер.
* * *
Шапэнгаўэр шукаў абсурд філасофіі, астатнія – філасафічнасць абсурду.
* * *
Шлях Еўропе асвятліла вогнішча інквізіцыі.
* * *
Шукаючы святое, знайдзі яго і грэшным.
* * *
Шчырасць апладняе, хлус нараджае, праўда хавае.
* * *
Шчырасць ператварае грамадскае ў забабоны.
* * *
Шарль Марыс Талейран прадаваў тых, хто яго купляў, і як вынік гэтага — ніхто за ім не гандляваў Францыяй.
* * *
Як вынік шкадавання Дастаеўскім зняважаных і прыгнечаных - наданне апошнім уласцівасці думаць.
* * *
Малюся на Ніцшэ, але гэта не перашкаджае Богу бараніць і ратаваць мяне.
На працяглай жалобнай ноце,
З завываннем да болю ў вушах,
На слупах, на іржавым дроце
Вецер песню пяе ў адзіноце,
Наганяючы вільгаць і жах.
Так і хочацца дзесьці стуліцца,
Каб не чуць гэтай песні мэталь,
І да сэрца твайго прытуліцца,
І, сагрэўшыся, доўга маліцца
На агеньчыка цёплы крышталь.
Алёне Ц.
Мая каханая дзяўчынка!
Зламаная дзявочасці галінка...
Мая цудоўная дзяўчынка.
Запаленай жаноцкасці лучынка...
Мая жаданая дзяўчынка.
Зляцеўшая апошняя слязінка...
Мая дзівосная дзяўчынка.
Заўжды мая зялёная ялінка!
І.К.
Застаюся пакуль
каля вас
на тым возеры ў
промнях поўні,
дзе павольна плыве
чоўнам час
разам з голасам
птушкі позняй,
дзе пад музыку хваль дзіўны спеў
пачынаюць паганства духі,
а каруны ляцяць ценем з дрэў,
ахіляючы пекна душы,
дзе над светам лясной цішыні
дыяментавы россып зорак
заклікае ў сурму вышыні,
каб пабачыць ружовы золак.
Там на вогнішчы сэрцаў, натхненняў
засталося жыццё летуценняў...
Між сабою шапочуцца зоркі.
Срэбны месяц над дахам вісіць.
Вокны хаты глядзяць на пагоркі.
Ледзь начніца ў акенцы гарыць.
Я стаю, зварухнуцца баюся,
Твой спакой парушаць не хачу.
Сцяўшы зубы, скрозь слёзы смяюся,
За табою маркотна сачу.
Мілагучнасцю ў такт паланэзу
Мілы вобраз з акенца мігціць.
Ды духмяная зорачка бэзу
Недзе водарам лёгкім ляціць.
Среди тоски, среди печали,
Кустов сирени и весны
С тобою мы в первоначале,
Где нет ни в ком ничьей вины.
Где нет разлуки, нет свиданий,
Лишь эротична пустота,
Как сновидение, мечтанье
Из ниоткуда в никуда.
Да в голубой пустыне неба
Горит ближайшая звезда,
Неся томительную негу
В мои холодные уста.
И ты, разлюбленная мною,
Опустошенная до дна,
Своею длинною ногою
На грязи чертишь имена.
Читать дальше