Александр Осипенко - Паплавы

— Я вас перанясу, — прапанаваў ён. — Тут, ведаеце, каўдобін многа, ды і вада халодная.

— Не, не, я сама, — запратэставала Вера. Але ў яе голасе не адчувалася рашучасці.

— Ды чаго вы сароміцеся? Вось вазьміце мае боты...

— Вам цяжка будзе, — зноў запярэчыла Вера, але боты ўзяла.

Макар крыху прыгнуўся, каб дзяўчыне лягчэй было абхапіць яго за шыю.

- Сапраўды, я лепш бы сама, — марудзіла Вера.

— Хутчэй вы, а то холадна стаяць, — нецярпліва загадаў Макар.

Вера моцна абхапіла яго за шыю. Макар прыўзняўся, і Вера павісла ў паветры. Макар паволі пайшоў. Верыны рукі балюча сціскалі шыю, заміналі дыханню, ісці было цяжка, але Макар ужо нічога не адчуваў, апрача цёплага, казытлівага яе дыхання над сваім вухам.

На самай сярэдзіне было глыбакавата, Вера войкнула — яе падкурчаныя ногі крануліся вады. Макар ледзьве ўстаяў на нагах. Затое пайшоў шпарчэй.

На тым беразе Макар сеў на траву, старанна абкруціў анучы, нацягнуў боты.

— Вазьміце мой шалік, ён — шарсцяны, — Вера зняла з шыі шалік, падала Макару.

Ён адхіліў яе рукі.

— Ды вы змерзлі. Я прывычны. У арміі яшчэ і не так даводзілася.

Але яна прымусіла яго ўзяць шалік. Ён быў мяккі і цёплы, быццам захаваў яшчэ яе цяпло.

Віднела. Вецер разарваў хмары, і ў бяздонні неба замігацелі зоркі. Дождж зусім перастаў, але ўсё яшчэ з дрэў церушыўся дажджавы пыл. Яны ішлі поруч, трымаючыся за рукі. Макар асцярожна саграваў яе руку ў сваёй. Яны выбраліся на гару. Неба зусім праяснілася, і тады аднекуль з-за хмар в'ыглянуў на небе маладзік, крывенькі, як серп. Вакол яго мігцелі мільярды зорак, чыстых і светлых, нібы абмытых дажджом.

— А вунь і нашая зорка відаць, — паказаў Макар рукой у бок Закружжа.

— Так, зорка, і яна кліча працаваць, — адказала Вера.

Усё гэтак жа трымаючыся за рукі, яны ішлі, не зважаючы ўжо на дарогу, гразь і холад.