Янка Брыль - Ад сяўбы да жніва

Комін, вуголле, ваганеткі — усё засталося далёка на захадзе. Навокал іржышча, домікі бабак. Над намі — ціхі, азораны акіян. Я міжвольна — ад думак пра тую дзяўчынку — падцягваю стомленыя ногі і, паклаўшы на сагнутыя калені рукі, апускаю на ix галаву. A дзяўчынка стаіць у вачах як жывая, як тут. Столькі болю i столькі надзеі ў яе не па ўзросту сталых вачах. I я чытаю ў ix, як i тады, адно бязмоўнае пытанне: «Ці праўда гэта, што ты — мой найлепшы друг?..»

«Ты мой найлепшы друг!..» Гэтак казаў нам немец Карл, стары рабочы. Разам з ім мы, Мікола i я, разладоўвалі акумулятары без рукавіц i разам з ім апарылі кіслатою рукі. Абураны, Карл крычаў на ўвесь цэх, паказваючы рукі інжынеру. Яны былі знізу мазольныя, зверху — худыя, як рукі нашых бацькоў. А «гер інжэнір», верны слуга сваіх гаспадароў, усміхаўся. «Та-ак, — сказаў ён, — цяпер табе можна, бадай, i рукавіцы выдаць…» I горш за ўсё, што разам з інжынерам смяяліся тады i тры іншыя немцы, падлеткі, якім на гэты раз пашанцавала не апарьщь рук. Не смяяліся толькі Мікола i я. Пасля Мікола нават пачаў — больш жэстамі, чым нямецкаю мовай, — тлумачыць юнакам, што ўсё гэта зусім не смешна. А Карл — бязвусы, маўклівы стары ў сініх штоніках, палатаных да апошняй магчымасці, з лустачкай хлеба ў кішэні таксама палатанай курткі,— Карл падышоў да Міколы, падаў яму руку, сказаў: «Ты — мой найлепшы друг!»

У Карла мы i спыталіся потым, чаго так дзіўна глядзіць на нас каторы дзень малая Эрыка. Азірнуўшыся навокал, стары ледзь не шэптам пачаў: «Вам я скажу. Бацька яе, рабочы Віллі Кляйн, быў камуніст. Цэлая група камуністаў была на гэтым заводзе. Пасля ix забралі ў канцлагер, нешта перад вайной. У гэтым коміне быў замураваны архіў. Дзяўчынка ведае, што вы з Pacii, i яна… Але ціха! Давайце працаваць», — закончыў ён i зноў узяўся за лапату. Мы азірнуліся. Нікога не было, нават фашысцкага ценю, — чаго ён спалохаўся? Карл зразумеў наша здзіўленне, выпрастаўся ад вуголля i, успёршыся на цяжкую лапату, з добрай усмешкай сказаў: «Вораг чуе». Такія плакаты віселі навокал, i так ix вытлумачыў па-свойму чалавек, што ў нас убачыў сяброў…

— Шкада малое, — азваўся раптам Мікола задумана, ціха.

— Вядома, — сказаў я адразу, нібы пра Эрыку не толькі ўспамінаў, a гаварыў уголас. А потым, схамянуўшыся, спытаў: — Karo шкада?

— Kaгo ж?.. Вярнулася недзе з хлебам, хадзіла па лесе i кукавала. А можа, i плакала… Эх!..

Хвіліну мы маўчым.

I побач з чорнымі вачыма Эрыкі ўстаюць перада мной заплаканыя вочы Ядзі. Замучанае польскае дзіця, з кавалкам хлеба, украдзеным у гаспадара, ходзіць, можа, па лесе, углядаецца ў цемру i ціха кукуе. Цяпер ужо няма для нас сумнення ў тым, што гэта яшчэ ўсё Нямеччына. I дзяўчынку прывезлі сюды, як прывозяць усіх, у няволю. I яна недзе плача, бо родныя людзі, якіх яна не бачыла даўно, па якіх так збалела душа, ашукалі яе. Хацелася так многа ім сказаць, пра многае спытацца, а яны пайшлі… А можа, не ўдалося ёй украсці хлеба: заўважылі — ці скупая, крыклівая фрау, ці сам пануры, з вялікай, як чайнік, люлькай «гросбаўэр» — прускі кулак. I дзе яна цяпер, што думае, які цяжар нясе на сэрцы?..

— Мне здалося адразу, — сказаў я Міколе, — што ты не пра гэту…

— Усё як усё, — перапыніў мяне Калодка, — а хлеба, хлопцы, больш за ўсё шкада. А то нажэрліся мы гэтай бручкі, як каровы, i ўсё роўна што i не еў чалавек. Як той казаў — абедаў, а жывот не ведаў. А хлеб — усё ж такі хлеб. Каб прынесла…

— Жы-вё-лі-на, — павольна, ціха, але выразна прасіпеў Мікола.

— Ты пра каго? — здзівіўся Калодка.

— Пра цябе.

— Дык гэта я для цябе — жывёліна?

— Ты.

— Дык ты за гэта, кал i хочаш… ты…

Калодка ўстаў.

Наступіла трывожная паўза.

Мікола маўчыць.

I мне здаецца, што нехта нябачны выцягнуў з гранаты кальцо, вялікі палец той самай рукі паволі адпускае скабу, пасля чаго адстукае некалькі самых даўжэйшых секунд — i наступіць развязка…

Калодка гэта зразумеў.

— Хлопчыкі…— ціха сказаў ён. — Ды хлопчыкі, што вы?.. Дык я ж да самага Брэста цярпеціму! Што вы?.. Я проста жартаваў. Я разумею ўсё. У мяне ж ёсць таксама дачушка. Алеся…

У паўцемры, хоць блізка стаім, я невыразна бачу Міколаў твар. Ды ён жа, гэты твар, так добра мне вядомы. З-пад заўсёды прыхмураных чорных брывей цяпер глядзяць на Калодку Міколавы вочы, напэўна, ужо з іскрынкамі добрага смеху.

— Ну, вось бачыш, — гаворыць Мікола.

I я падхопліваю яго пачуццё.

— Ды што ты, Сцёпа, — кажу я, — няўжо ты падумаў: «пакінуць»?! Ты толькі гэтак не ный. I так ногі не служаць, а ты яшчэ павіс на ix…