Янка Брыль - Ад сяўбы да жніва

— Мня… мня… нга-нга нга!

Ваўчаняты нічога не разумелі, але замахалі хвастамі».

Відаць, таму, што мяне перавезлі з гора да ў вёску пяцігадовым хлопчыкам i пазнаваць прыроду я пачаў з некаторым спазненнем, паасобныя малюнкі яе адбіліся ў памяці з асаблівай сілай.

Рэчы для звыклага вока надзвычай простыя: рамонкі на чыгуначным адхоне, васількі, калоссе, а над усім гэтым белыя кубкі ізалятараў на слупах, што бягуць насустрач нашаму таварняку з рассунутымі дзвярыма… Яшчэ прасцей: чатыры курыцы, выпушчаныя з падпечка на хату. То сястра, то кума, то суседка — хго ні прыходзіў да нас, каб сустрэцца з маёй маці, што вось i вярнулася пасля столькіх гадоў,— кожная што-небудзь прыносіла. Так яны i з'явіліся ў нашай хаце, чатыры курыцы, да якіх я прыг ляд аўся, для зручнасці прылёгшы на падлозе. Стракатая, белая, чорная, жоўтая… I ўсе з чырвонымі грабянцамі! А як яны стукаюць дзюбамі ў падлогу! A калі сонца засвеціць з акна, — якія ж яны ненаглядный ў сонцы!..

Потым былі галубы, аднаго з якіх, сірату, я выкарміў сам. Быў сабака, з якім я дружыў дзесяць год i пахаваў якога ўрачыста ўзрушаны. Былі каровы, якіх мы, праўда, білі попускам кіямі, але i напасвалі, нібы перапрашаючы за тыя здзекі, з асаблівай стараннасцю. Быў конь, з якім так добра было i маўчаць, i пагутарыць за плугам або ў лесе. Значна пазней, калі ён вынес цябе, партызана, з-пад куль, хацелася прытуліцца шчакой да ягонай цвёрдай шчакі, заглянуць у глыбокае, сіняе, ціхае вока…

Гэта ўсё было — кожнае захапленне ў свой час, гэта i сёння жыве, як дома, у найбольш утульным куточку душы.

З асаблівай прыемнасцю прачытаў я днямі простыя, мудрыя i такія вясёлыя словы Астапа Вішні:

«Ездзілі на паляванне. Гэта — не ўпершыню i не апошні раз. Нічога!

I як радасна, што я нічога не забіў!

I як радасна, што я яшчэ паеду (абавязкова!), каб што-небудзь забіць!

I як радасна будзе, што я нічога не заб'ю».

Гэты дзённікавы запіс азначаны датай: 23 студзеня 1952 года.

На паўтара года пазней i я меў шчасце пазнаёміцца з гэтым цудоўным сынам любай Украіны, быць у яго кабінеце, здзіўляцца процьме карцін i малюнкаў, падараваных яму сябрамі, па-блазенску, глыбока ў душы пабойвацца яго сабакі, што лез, мармычучы, да рук, каб палажыць i мне на далоні цяжкую, шакаладнага колеру, галаву. Як супрацоўнік «Маладосці» дзён некалькі перад гэтым я папрасіў Вішню даць нашаму часопісу якую-небудзь гумарэску. A ў прызначаны тэрмін атрымаў з яго рук зусім не сатырычную, а проста сонечную замалёўку. I так здзівіўся гэтаму, i так расчуліўся, калі ён, як спачатку здавалася, сатырычна калючы стары ў парусінавым кіцелі, сівы, ссутулены, па-бацысоўску абняў мяне на развітанне.

Тады яму ішоў ужо сёмы дзесятак. A колькі ж па-дзіцячы пяшчотнага, чыстага было ў яго душы, добра знаёмай з бурамі i болем. Цяпер, калі ўжо i да мяне прыйшлі гады найбольш адказнай сталасці, i я з ціхай радасцю чую яго пасмяротны i несмяротны голас. I думаю, што вельмі добра таму, хто не растраціў пачуццяў, так шчодра адпушчаных нам пры ўступленні ў жыццё. I ў голасе Вішні мне чуецца нешта ад Чэхава, тое, чым падтрымаў ён нас у самым дарагім.

Таму i з'явілася гэта адступленне.

Ну, а да чаго тут сабачка, у якога на лбе — ад знака дурасці, белы бугор? Да чаго тут i тое: «Мня… мня… нга-нга-нга»?

Ды да таго, что ў неабдымным свеце, які я люблю, на які я прагна i нястомна гляджу вось ужо больш за сорак гадоў,— у гым невымоўна прыгожым свеце гэты, так небывала пераказаны шчанячы брэх звініць для мяне напамінкам пра тыя восеньскія вечары, калі я чыстай душою падлетка ўспрыняў яшчэ адно радаснае адкрыццё: у гэтым свеце ёсць цудоўны, родны чалавек, што ўмее так многа бачыць i так весела любіць!..

Неўзабаве пасля гэтага ён прывёў мне сваю непараўнальную Каштанку з яе трывогай, што гаснадар можа знайсці i з'есці схаваную за шафай курыную лапку. Ён паказаў мне свайго Івана Іванавіча, цыркавога гусака, што так i не дажыў да вясны, не пахадзіў па сонейку, па траўцы. Нібы казачны маг-чараўнік, ён ціхенька прывёў мяне ў тую канюшню, дзе возчык Іона дзеліць няўцешную тугу з худой, таксама ўшчэнт падбітай памочніцай…

Цяжка ўстрымацца i не выпісаць яшчэ адзін абзац, які, як i ўсё чэхаўскае, не сцёрся i не сатрэцца ад бойкага абароту.

«Так вось, брат кабылачка… Няма Кузьмы Іоныча… Не захацеў з намі жыць… Узяў i памёр дарэмна. Цяперака, скажам, у цябе жарабятка, i ты гэтаму жарабятку родная маці… I раптам, скажам, гэта самае жарабятка памерла… Хіба ж не шкада?»

«Взял и помер зря…» У перакладзе гэта не гучыць так поўна i абаяльна. Гэтаму «зря» — проста няма цаны!