Франтишек Уместовский - Не мужыцкi розум (на белорусском языке)

- Ну! - скамандаваў Юзiк i скокнуў далей.

Шмiд за iм. Але тут Юзiк неяк зачапiў яго, ён ступiў на сук, спатыкнуўся i бух у балота, аж вада брызнула ва ўсе бакi ды гул пайшоў па лесе.

- Iш, чорт! - вылаяўся Шмiд. - Дай руку, Юзiк, памагi ўстаць.

- Цыц! паночку, бо ўцячэ!

Шмiд замоўк, але караскаецца ў балоце, сiлячыся падняцца.

- Ляжыце, паночку, цiха, бо ўцячэ, - шапнуў iзноў Юзiк ды рукой прыцiснуў Шмiда к зямлi, каб не варушыўся. - Як запяе, тады падыму.

Прыцiх Шмiд, ляжыць цiхусенька, чакаючы, пакуль глушэц запяе iзноў. Але песня прыстала. Глушэц, не iначай, пачуў людзей i замоўк. Прайшла хвiлiна, другая, - пяць, дзесяць хвiлiн... песнi няма. Шмiду цi надаела бадзяцца ў балоце, цi можа прыстаў ляжаць на гэткай пярыне, толькi iзноў пачаў варушыцца. Юзiк угледзеў гэта, маўчыць, ды што той парухаецца, ён глыбей яго сваёй лапай у балота ўцiсне. Мацаваўся, мацаваўся Шмiд, - куды ж там, няма ратунку. Рука Юзiка, быццам стопудовы камень, лягла на iм. Але не кажа нiчога: баiцца спужаць глушца. У канцы не вытрымаў.

- Юзiчак, залаценькi, пусцi! - пачаў ён прасiць. А той сваё:

- Не важцеся, паночку, далiбог, уцячэ! - ды цiсне Шмiда ў балота. Тут ужо той зазлаваў:

- Юзiк, пусцi, кепска будзе! Што, не пусцiш?! - гаркануў ён на ўвесь беразняк. - Не пусцiш, гад?!.

- Ай, панок! - залямантаваў Юзiк, падымаючы Шмiда. - Вось i ўцёк, i ўцёк... глядзiце!

Шмiд дурнымi вачыма глянуў туды, куды паказваў Юзiк. Глушэц, зняўшыся з ялiны, распусцiў скрыдлы, махнуў i прапаў у туманах балота.

Увесь у гразi i мокрым вярнуўся Шмiд да будкi з пустымi рукамi.

- Ну, што, не пашэнцiла? - запытаўся я ў яго.

- Нет, чорт! Хiтрая пцiца не падпусцiла! - адказаў ён сярдзiта.

- Не жарт, якая хiтрая: яна не мужыцкi розум мае, - пацвердзiў Юзiк.

Мой госць сярдзiта глянуў на яго i адвярнуўся. А Юзiк так i залiваўся цiхiм смехам, затыкаючы шапкаю губы.

1908 г.