Лидия Адамович - Кветкi самотнай князёўны (на белорусском языке)

- Ай, золатка маё! - заўсмiхалася Соф'я. - Памятаеш, як мы з табою пасябравалi? Стаiш ты ля ваенторга, а Янка падбягае, на рукi цябе бярэ, кружыць. Усе пазiраюць на вас, зайздросцяць... А потым вы ў аўтобус селi, ты яму галаву на плячо схiлiла дый за шыю абняла, а бабы шэпчуць: "Як у койцы!" А вы цалавацца, а бабы ад злосцi: "Кiнь ты яе ў пельку! Цалуюцца, а тады кусацца будуць!" Злыя людзi, Iрэначка, вось i сурочылi вас...

- Не трэба пра гэта! - адсунулася ад яе Iрэна.

- Ну як жа ж не трэба, калi ён, гад, учора гэтак жа з Рэняй ля ваенторга цалаваўся!

- Цётка Соф'я! - Iрэна роспачна ўскочыла з месца i схапiлася за цыгарэту, чыркнула запалкай i зацягнулася на поўны ўдых.

- Ён жа ж, Iрэначка, ёй кожны дзень кветкi купляе, як i табе раней купляў!

- Хопiць! - Iрэна выпусцiла ў твар Соф'i сiвы клубок дыму, зацягнулася зноў, але, папярхнуўшыся, закашлялася i закрычала на яе: - Ведзьма! Што ты мне нервы псуеш зранку?

- Iрэначка! - лагодным голасам прамовiла Соф'я, паклала ёй руку на плячо i пагладзiла. - Ты лепш закадры старога... Вось адна лярва маладая твайго бацьку закадрыла, дык ён ёй падаркi кожны дзень носiць... Каб i ты старога мела, то i табе б тое ж было...

Соф'я прытулiла да сябе Iрэну i паспрабавала пацалаваць, але тая вырвалася i пабегла да дзвярэй.

- Прыходзь, Iрэначка, золатка маё, яшчэ! - ласкава ўсмiхнулася Соф'я, твар яе пасвятлеў, з вачэй спала мроя. Яна жвавенька паднялася з месца i, па-маладзецку крэкнуўшы, пацягнулася. - Кроў у жылы вяртаецца...

Iрэна паспрабавала адчынiць дзверы, але не змагла. Соф'я падышла да яе, павярнула ў замку ключ, расчынiла дзверы i на развiтанне шапнула:

- Ты толькi на пiянiна сваiм не трынкай - рана не загоiцца! Рана ад злога чалавека, Iрэначка, зусiм не загойваецца. Век свайго Янку помнiць будзеш!

Iрэна размахнулася i стукнула Соф'ю па твары сумкай. Тая толькi ўсмiхнулася ў адказ - твар у яе памаладзеў, складкi пад вачыма разгладзiлiся, вусны чырванелi, як мак.

- Заходзь у госцi, Iрэначка! - маладым, сакавiтым голасам кiнула яна ўслед дзяўчыне.

Ранiцай Мiкола прачнуўся ў чужым пакоi. Спахапiўшыся, пачаў азiрацца навокал: цi не ў медвыцвярэзнiку? Ён ехаў ад бацькi з канiкулаў выпiўшы i заснуў у трамваi... Не, ён быў у самым звычайным iнтэрнатаўскiм пакойчыку. Насупраць стаяў другi ложак, засланы ружовай капай. Над iм вiселi партрэты артыстаў, выразаныя з часопiсаў. Ля акна стаяла белагаловая, з кароткай стрыжкай дзяўчына i разглядала яго пашпарт, якi дастала з кiшэнi нагавiц. Усё ягонае адзенне вiсела на спiнцы крэсла.

- Эй, што ты па кiшэнях лазiш? - ускочыў Мiкола i выхапiў у яе пашпарт.

- А ў цябе фiгура - клас! - гарэзлiва адказала дзяўчына. - Ну што, Гайда Мiкола бацькавiч? Ты мне падыходзiш па ўзросту. Мне таксама дваццаць пяць...

- А ты мне - не! - агрызнуўся той i пачаў нацягваць нагавiцы.

Дзяўчына падышла да яго, абняла за шыю, прытулiлася вуснамi да грудзей.

- Ты быў у мяне першы, - прашаптала яна. - I другога нiколi болей не будзе...

- Адчапiся! - адхiлiўся Мiкола i надзеў кашулю. - Адкуль ты такая ўзялася? Ненармальная...

- Зараз прынясу бульбачку, фаршырованую мясам, - засмяялася дзяўчына, пальчыкi аблiжаш! I не прыкiдвайся дурнем - гэта табе не пасуе! Я помню ўсё, усе твае словы ноччу...

I, какетлiва павёўшы брывамi, пабегла з пакойчыка. Вярнулася праз хвiлiну, хуценька паставiла жароўню на тумбачку, выцягнула дзве талерачкi i пачала раскладваць бульбу, яна так смачна пахла, мела залацiсты колер, а з яе выглядвалi скарыначкi запечанага мяса... Дзяўчына спрытна расклала вiдэльцы, нарэзала хлеб. Паставiла на стол пляшку гарэлкi. Легкадумны кароценькi халацiк, са знарок расшпiленымi ўнiзе двума гузiкамi, агаляў прыгожыя поўныя ногi.

- Проша пана! - усмiхнулася дзяўчына, паказваючы рукою на стол. - Проша частавацца!

Мiкола паслухаўся. Перад гэтым зiрнуў у акно - мясцовасць была незнаёмая.

- Можа, растлумачыш мне, дзе я? - з iронiяй сказаў дзяўчыне.

- Хто каму павiнен тлумачыць? - здзiвiлася тая. - Ты ж учора гаварыў, што ўсё жыццё мяне шукаў. У маiм трамваi да канца змены катаўся, рамансы на гiтары спяваў...

- Дзе гiтара? - спалохаўся Мiкола i, знайшоўшы позiркам яе ля сцяны, супакоiўся. Успомнiў - было такое. Але каб iсцi да яе ў iнтэрнат?!

- Сама мяне сюды прыцягнула?

- Ах ты, нягоднiк! - раззлавалася яна. - Ды сам жа ўслед плёўся! Можа, цяпер будзеш адмаўляцца, што мяне згвалцiў? У мяне сведкi ёсць! Зараз пайду ў палiклiнiку судмедэкспертызы, калi ты станеш адмаўляцца, што казаў мне ўчора пра каханне, пра вяселле...

- Ты, трамвайшчыца няшчасная! Смаркачы вытры, малалетка!