Винцесь Мудров: Зiмовыя сны (на белорусском языке)

Убiўшыся ў кабiнку, Баптыст працёр анучкаю запацелую шыбу, кiнуў анучку ў "бардачок" i толькi тады нацiснуў понаж газу. Па вясковай вулiцы праехалiся лецьмя, уздымаючы ўгору пульхнаты сьняжок, што выпаў з ночы, а павярнуўшы на азярышчанскi бальшак, паехалi павольней. За шыбаю праплыла хата старой Карпачыхi, закiнуты калодзеж з асьверам, прыцярушаныя сьнегам яблынi i калгасная сталоўка, на ганку якой стаяла паварыха Пятроўна i, мяркуючы па ўсiм, завiхалася зь непадатным замком.

Натужлiвае выцьцё матора нарадзiла ў сэрцы неспакой. Яўхiм павярнуў голаў, прыцiснуўся шчакой да бакавой шыбы, спрабуючы ўгледзець родную хату, але нiчога не ўгледзеў апроч узьнятай коламi завiрухi i, уздыхнуўшы, перавёў позiрк на дарогу.

Машына тым часам агорала пад'ём, пайшла жвавей; у скронь ударыў струмок халоднага паветра i ён, гэты струмок, выпетрыў з галавы тужлiвыя думкi. Галава зьлёгку закружылася, сэрца забiлася часьцей, а ля гатаўскай павароткi, калi з-пад колаў выскачыў ашалелы заяц, забiлася так iмпэтна, што давялося пацерцi схаладнелыя грудзi гарачай даланёю. Васька пасыгналiў увасьлед вушастаму дуронiку, а Яўхiм, удыхнуўшы паветра, ашчадна кашлянуў у жменю i, зь невядомай прычыны, падняў ды зноўку паставiў ля ног сваю цяжкую валiзу.

Дарога ад Бычкоў да Азярышча на дзiва аднастайная: кусты, слупы, рэдкiя масты праз ручаiны i на ўсiм прасьцягу толькi адна вёска, ды i тая на тры хаты. Адразу за гатаўскай павароткай дарога забiрае ўлева, бяжыць уздоўж Гатаўскага возера i змучаныя бясконцым мiльгаценьнем кустоў вочы апаноўвае сьнежная роўнядзь. Упоперак белага цалiку вiецца працярэбленая рыбакамi сьцяжына. Вочы чапляюцца за яе, потым губляюць, веi паволi зьлiпаюцца; у замарачным гудзе малакавозкi Яўхiму чуецца конскае пырханьне i машына, тузануўшыся раз астатнi, спыняецца. Ён адчыняе дзьверцы, апускае нагу на прыступку - хвiлю стаiць незварушна, а потым скача на сьнег i прастуе па цалiку, мерачыся ўзьбiцца на сьцяжыну.

Ззаду цяжка сапе Рыжык... Ён азiраецца, махае рукой старшыне Дабiжу. Старшына канчаткова выбiўся з сiл: стаiць, ухапiўшыся за дугу i, панурыўшы голаў, пускае густую сьлiну.

Яшчэ зранку тут была наежджаная танкеткамi дарога, а пасьля завiрухi ад дарогi не засталося й сьледу i яны не маглi даць рады прабiцца на другi бок возера.

Ён яшчэ раз азiрнуўся i пачуў як на супрацьлеглым беразе штосьцi бабахнула й навакольле напоўнiлася злавесным сьвiстам. Хваля пругкага паветра ўдарыла ў сьпiну i, падаючы, ён убачыў шэры слуп вады, якi ўзьняўся на тым мейсцы, дзе стаяў Дабiжа. Сьнег пад iм набрыняў вадой; ён паспрабаваў устаць i новы выбух узьняў яго ў паветра, убiў тварам у сьнег. Грудзiна ўмэнт узмакрэла - спачатку ад гарачага поту, а потым ад сьцюдзёнай вады i калi апаў сьнежны пыл, вушы напоўнiлiся шалёным конскiм ржаньнем. Небарака Рыжык чабохтаўся пасярод вялiкай палонкi, а потым, уськiнуўшы ўгору абрубак нагi, зьнiк зь вiдавоку i толькi адна аглобля засталася тырчэць у калыхлiвым шарашу, паволi хiтаючыся ў бокi.

- Рыжык! - хацеў крыкнуць Яўхiм, але ня змог удыхнуць паветра i, ратуючыся ад удушша, стукнуўся галавой у шыбу.

Сэрца шалёна калацiлася; ён хапнуў ротам паветра i з сардэчным клёкатам у горле аддзьмуўся.

Малакавозка гула паныла i аднастайна. Васiль запытальна кiўнуў, маўляў заснуў, цi што? - i Яўхiм, нiчога не сказаўшы, расшпiлiў вiльготнымi пальцамi верхнiя гузiкi кашулi. Потым ён яшчэ раз глыбока ўздыхнуў i, выдыхаючы паветра, бязгучна прамармытаў: - Рыжык.

З-за павароткi выплыў жоўты паказальнiк з надпiсам "Балбекi" ды чорныя стрэхi хат. Да Азярышча заставалася дванаццаць кiлямэтраў.

Хаця час i прысьпешваў, але да вакзала ён не паехаў, - вылез ля канторы кiнапракату - вырашыў, па старой звычцы, зазiрнуць на базар. Прычакаўшы, пакуль Васiль адвяжа бляшаныя скрынi, ён разьвiтаўся з вадзiлам, выцягнуў з кiшэнi пачак "Памiру", у якiм была адна-адзiная цыгарка, прыпалiў яе на каляным ветры i пайшоў, рассоўваючы як той марак на сушы, адседжаныя ногi.

Наведваньне базару было Яўхiмавай жарсьцю. Калi дазваляў час, ён гадзiнамi сноўдаўся мiж базарных радоў, слухаў людзкую гамэрню, дзiвiўся на даўжэзны нос каўказца - каўказец узiмку i ўлетку прадаваў на азярышчанскiм базары гвазьдзiкi, - i яму манулася таксама стаць пад паветку, расклаўшы перад сабой сякi-такi вясковы тавар. Аднаго разу ён ня вытрываў - даведаўся, колькi просяць за слоiк мёду базарныя цёткi, стаў поруч i прадаў за тры рублi шклянку крупчастага лiпцу, якi вёз унуку. Пра той выпадак Яўхiм апавядаў потым кожнаму стрэчнаму й кожнага разу сканчваў аповед нязьменнай фразай: "Дык гэта ж мёд, а не брыдота, якую там прадаюць..."