Винцесь Мудров: Зiмовыя сны (на белорусском языке)

Паляжаўшы на левым баку, Яўхiм лёг на сьпiну, у ходзiках тым часам штосьцi стрэльнула й Агата, пакiнуўшы сапцi, прыспана запыталася:

- Чаго ты?

Яўхiм, як заўсёды, прамаўчаў, а жонка з вохканьнем вылезла з-пад коўдры i, прыкрыўшы даланёй зяхлiвы рот, няроўнай хадой пайшла на кухню.

- Забiў, вiдаць, некага на вайне - вось i сьняцца нябожчыкi. Зайшоў бы калi ў царкву, сьвечку паставiў... Яно б i адлягло ад сэрца... - за сьценкаю пачулiся ўздыхi i непрыемны - як да ночы - бразгат лыжкi аб конаўку. Жонка дала яму папiць нейкай саладжавай вады, перахрысьцiлася на цёмны кут i спрытна падбiлася пад коўдру.

- Мо не паедзеш? А то зноўку сэрца схопiць, - прамовiла Агата, а Яўхiм, нiчога не сказаўшы, закiнуў рукi за патылiцу й пакутлiва ўздыхнуў.

Баран Мiкiта больш ня бухаў у сьценку, жонка прыцiхла й не сапла ля вуха навокал стала цiха, i толькi ходзiкi мерна тахкалi ўпоравень зь бiцьцём неспакойнага сэрца.

"А можа сапраўды ня ехаць?" - падумаў Яўхiм, але тут жа згадаў пра ўнука ды пра наладаваную салам валiзу, другiм разам уздыхнуў i, выдыхаючы паветра, варухнуў губамi: - Трэба ехаць.

У ходзiках зноў штосьцi стрэльнула, кiвач затахкаў часьцей, а разам з кiвачом гэтак жа iмпэтна забiлася сэрца. Неўзабаве тахканьне запаволiлася, i Яўхiм зь лёгкiм спалохам падумаў - што будзе, як гадзiньнiк спынiцца? Думка гэтая не давала спакою. Старому прымроiлася, што Агата забылася падцягнуць гiру й тая вось-вось кранецца падлогi. Кульнуўшыся колькi разоў са сьпiны на бок i наадварот, ён урэшце пералез цераз жонку i ў адказ на сiплы воклiч: Куды ты? - незадаволена буркнуў: - На вядро.

Гiра, вядома ж, вiсела дзе трэба. Падцягнуўшы яе на пару зьвёнаў, стары бязгучна вылаяўся, пайшоў, абмацваючы цямноцьце, у сенi i там, натыкнуўшыся на валiзу з салам, iзноў мацюкнуўся - гэтым разам голасна i брыдка.

Да ложку вяртаўся на дыбачках, дакладней, на шасьцёх ацалелых пальцах. У сенцах панаваў холад, i пяткi ўраз скачанелi. Залезшы пад коўдру, ён прытулiўся чэравам да жончынага азадка, i Агата, якой, вiдаць, абрыдла ягоная бессань, рашуча адсунулася на край пасьцелi.

- Зноў цiсьнеш свае сцанiкi!

Падштанiкi былi, як заўсёды, мокрыя. Яўхiм адвярнуўся да сьценкi, падсунуў да жонкi акалелыя пяткi, з крыўдаю ў голасе прамовiў:

- Сьпi ты, халера!

- Засьнеш тут... Пяты раз будзiць... - абурана прашаптала Агата, потым прамармытала яшчэ нешта, але зусiм няўцямна i праз пару хвiлiн iзноў заснула, засопшы як i раней - салодка i аднастайна.

На фiнскай вайне, якая сьнiлася па начах, Яўхiм, можна сказаць, нi разу i ня стрэльнуў. Пра тое, чым давялося займацца ў складзе дзеючай армii, стары нiколi нiчога не казаў, а калi хто й пачынаў роспыты, нiякавеў i, адвёўшы ўбок вочы, прамаўляў:

- Ды так... ваявалi...

Нiчога не казаў ён i жонцы Агаце. Ды тая, зрэшты, ня надта й цiкавiлася ягонымi подзьвiгамi. Жонка па-свойму тлумачыла такое маўчаньне i кожнага разу пасьмейвалася, калi ён чапляў напярэдаднi дня Перамогi жоўтыя медалькi. А аднойчы, калi да iх прыйшла маладая настаўнiца, каб запрасiць вэтэрана фiнскай вайны на школьную вечарыну, грымнула чыгунамi i жартам заўважыла:

- Знайшлi героя... Сядзеў у балоце, абасраўшыся, пакуль не абмерз увесь.

Што й казаць: крыўдныя былi словы. Але Яўхiм i брывом не павёў. У душы нават падзячыў Агату, бо настаўнiца неўзабаве разьвiталася й зьбегла з хаты. Выступаць перад школьнiкамi ён зусiм ня ўмеў, ды i пра што мог расказаць? Як цягаў адубелых нябожчыкаў? Бо менавiта гэтым i давялося займацца на вайне зь белафiнамi.

Праўда, была адна падзея на векапомнай фiнскай вайне, пра якую ён зрэдзьчасу апавядаў: цi то зяцю, калi прыяжджаў у горад, цi то суседу Андросаву, кульнуўшы зь iм па чарцы. Гэта была нават не падзея, а так - дробны эпiзод. Аднак Яўхiм казаў пра тое з хваляваньнем у голасе, а на добрым падпiтку дык i са сьлязою на вачах. I апавядаў ён пра сустрэчу з камандармам Сямёнам Канстантынавiчам Цiмашэнкам.

- Выйшаў з машыны... высокi такi... у кажуху - i побач ардынарац...

Глухаваты Андросаў слухаў аповед, не да месца кiваў галавой, а ўпiхнуўшы ў рот жменю кiслай капусты, таропка, нiбыта той заяц, варушыў скiвiцамi.

Пiлi звычайна ў суседавай хаце й кожнага разу, пачуўшы Яўхiмавы байкi, на кухнi ўсхлiпвала старая Андросiха. У старой на фiнскай ваяваў родны брат, якому пасьля першага бою ампутавалi абедзьве нагi, i хаця брат застаўся жывым i дагэтуль смуродзiў сьвет недзе на Ўрале, суседка бедавала па iм як па нябожчыку.

- Казаў... выкiнулi, бедненькiх, на лёд... Мароз сорак градусаў, а яны ў бацiначках. Так i памерзьлi ўсе.

Плаксiвы бабскi голас псаваў настрой. Яўхiм хiтаў галавой, тушыў у кансэрвовай бляшанцы недакурак i панура цягнуўся за бутэлькай.