Александр Савицкий - Белы гарлачык (на белорусском языке)

Васiлiна адштурхнула iх.

- Адчапiцеся вы! Брыдка!

Штуршок быў не так што i моцны, але Вiцька не чакаў яго i павалiўся пад ялiнку.

Васiлiна кiнулася бегчы. Крыўда, як сухая скарынка, асела ў горле, яна штурхала Васiлiну ў плечы, прымушала бегчы не спыняючыся. Але ў гэтай крыўдзе была дваiстасць: крыўдавала не на тое, што Вiцька цалаваў яе, а на абразлiвыя словы, што сарвалiся з яго губ i за якiмi быў нехта чужы i страшэнны, крыўдавала на сябе, на сваю слепату. Як жа гэта яна раней не заўважала, што за жартамi, за ласкавымi словамi Вiцькi хаваецца зусiм iншы чалавек, якi можа i жартаваць, i гаварыць ласкавыя словы, i гаварыць гэтак нядобра!..

Сцежка, па якой бегла Васiлiна, скончылася раптоўна; за лазнякамi пачынаўся чысты зялёны мурог; стужкаю ляжала Дзвiна, выдавала зусiм не блакiтнай, а крышку зеленаватай, пад колер лiсця; на паваротку рака была шырокая, у буйным зiхатлiвым рабацiннi, што клiнам рассякала Дзвiну - адзiн канец гэтага рабацiння - вастрэйшы - упiраўся ў роўны мурог, а другi iшоў да крутога супрацьлеглага берагу. Сляпучае сонца пыхнула ў твар. Васiлiна азiрнулася. Густыя, дымна-шэрыя лазнякi захiнулi ўзвал, дзе раслi ялiнкi i дзе застаўся Вiцька. Ён не бег за ёю, але яна шпарка, не аглядаючыся болей, пабегла ў бок горада...

Васiлiна нiчога не сказала Адэлi пра тое, што адбылося з ёю на Дзвiне, нават не прызналася, што ездзiла на маёўку. Але думкi пра тое штохвiлiнна круцiлiся ў галаве, жылi ў душы, i Васiлiна не магла адагнаць iх, i часта заўважала, што не асаблiва пакрыўджана iх прысутнасцю: думкi тыя трывожылi, калi-нiкалi абуджалi непамыснасць, але з iмi не было самотнай адзiноты. Прыгадвалася сiняе неба, маладыя ялiнкi, прагныя Вiцькавы пацалункi; трывожная гарачыня адразу бiла ў шчокi, Васiлiна ўсмiхалася i шукала апраўдання паводзiнам Вiцькi. Калi яна, здаралася, ужо зусiм наважвалася ўсё дараваць яму, у памяцi ўсплывалi словы абразы. Дараваць такое?.. Дзеля чаго?!

Цяжка было памiрыцца i з гэтымi думкамi, i з успамiнамi: яны ўсё часцей выклiкалi боль, перашкаджалi жыць i працаваць. Брыгадзiр у панядзелак двойчы пасварыўся на Васiлiну за дрэнна зробленую тынкоўку. Адэля спагадлiва маўчала, пра нешта здагадваючыся, вiдаць, але нi пра што не распытвала, толькi зрабiлася надта клапатлiвая.

У аўторак Адэля ўсё-ткi не вытрымала, заўважыла жартам, што Васiлiна ноччу гаворыць праз сон.

Васiлiна насцярожылася:

- А што я такое гаварыла?

- Вiценька нейкi, вiдаць, снiцца. Усё тое ж: Вiцька! Вiцька! Прызнайся, хто такi? Я iх навылёт бачу. I Вiцькаў, i Мiцькаў - усiх. Параю, калi што якое!

Васiлiна ўздыхнула, нiчога не адказала.

- Толькi прашу цябе: не бяры блiзка да сэрца. Нiчога, - спагадлiва параiла Адэля. - Не паддавайся слабасцi. Нiколi! Разумееш?

Лёгка ёй раiць! Раiць увогуле лёгка, кожны здатны, калi яно цябе не тычыцца!..

У сераду - хоць дзень i не дужа спякотны быў - Васiлiна стамiлася незвычайна. Думкi пра Вiцьку, пра тое, што адбылося тады на Дзвiне, не давалi спакою, i працы навалiлася - хоць ты каго прасi на дапамогу. Дом праз два днi павiнна была прымаць камiсiя, i прараб з брыгадзiрам лёталi як апантаныя: тое - прыбяры, гэтае - падраўнуй... Дасталося, адным словам. У дадатак да ўсяго чарга ў сталоўцы, амаль гадзiна ляснула, пакуль адстаяла ды паела.

Вярталася ў iнтэрнат, схiлiўшы галаву, адчуваючы ў руках i плячах цяжасць i нейкi тлум быў галаве. Хацелася спаць. Але адпачыць, вядома, не адразу давядзецца: яе чарга прыбiраць пакой. Трэба памыць падлогу, а потым пайсцi на Дзвiну, прынесцi вады. А мо не хадзiць? Не, трэба: рачная вада на тое, каб далiваць шклянку, дзе стаiць белы гарлачык, што дастаў тады Вiцька на рацэ, ён ляжаў у сумачцы, i Васiлiна прынесла яго дамоў. Гарлачык, праўда, ужо цвiў слаба, пялёсткi пакрысе засыхалi. Але сэрца не хацела пагадзiцца з гэтым, у iм жыло абуджанае чаканне нечага вялiкага, харошага. Васiлiна штодня мяняла ваду, хоць i ведала, што гэта не жывiць кветку. Няхай! Але на дзень якi болей пастаiць!..

Увайшла ў пакой - дзверы былi незамкнёныя - i спынiлася, уражаная: шклянка з гарлачыкам знiкла. На тумбачцы, там, дзе яна стаяла ранiцаю i дзе стаяла ўсе гэтыя днi, палымнела агняна-чырвоная ваза з трыма вялiзнымi белымi гарлачыкамi.

Глуха затахкала сэрца.

Рыпнулi дзверы. Васiлiна хутка павярнулася. Адэля?

- Ты чаго стаiш? Пераапранайся! - загадала Адэля. Яна была вельмi ўзбуджана. - Зараз жа ён вернецца. Сказаў, што праз гадзiну...

- Хто?

- О-о-ох, хiтрая! - Адэля пагразiла пальцам Васiлiне. - Яна не ведае. Вiцька твой прыходзiў!

- Што яму тут спатрэбiлася?

- А я ведаю? Пасядзеў, кнiжку пагартаў.