Fiodor Dostojewski - Idiota

Здесь есть возможность читать онлайн «Fiodor Dostojewski - Idiota» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Жанр: Русская классическая проза, на польском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Idiota: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Idiota»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Idiota — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Idiota», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Fiodor Dostojewski

IDIOTA

Powieść w czterech częściach

CZĘŚĆ PIERWSZA

I

W końcu listopada, w odwilż, około dziewiątej rano, pociąg petersbursko-warszawskiej kolei żelaznej całą parą podjeżdżał do Petersburga. Było tak wilgotno i mglisto, że ledwie rozedniało; o dziesięć kroków od toru, na prawo i na lewo, trudno było cokolwiek dojrzeć z okien wagonu. Między pasażerami było też kilku takich, którzy wracali z zagranicy; ale największy ścisk panował w przedziałach trzeciej klasy, gdzie pełno było ludzi pospolitych, jadących za swoimi interesami nie bardzo z daleka. Wszyscy, jak zwykle w podróży, czuli się zmęczeni, wszystkim przez noc ociężały oczy, wszyscy porządnie zziębli, wszyscy mieli twarze bladożółte, koloru mgły.

W jednym z wagonów trzeciej klasy od samego świtu znaleźli się naprzeciwko siebie tuż przy oknie dwaj pasażerowie — obaj młodzi, prawie bez bagażu i niezbyt strojnie przyodziani, obaj o dosyć ciekawych fizjonomiach i obaj pragnący wreszcie nawiązać rozmowę. Gdyby obaj wiedzieli nawzajem o sobie, co ich w tej chwili szczególnie czyni godnymi uwagi, zdziwiliby się oczywiście, że przypadek tak dziwnie zrządził, sadzając ich razem w wagonie trzeciej klasy petersbursko-warszawskiego pociągu. Jeden z nich był mężczyzną niewielkiego wzrostu, może dwudziestosiedmioletnim, kędzierzawym, niemal brunetem, o szarych, małych, ale ognistych oczach. Nos miał szeroki i nieco spłaszczony, kości policzkowe wydatne; cienkie usta bez przerwy układały mu się w jakiś bezczelny, ironiczny, a nawet złośliwy uśmiech; jednak wysokie i nader foremne czoło upiększało twarz, której dolna część była tak nieszlachetnie rozwinięta. W twarzy tej szczególnie uderzała śmiertelna bladość, nadająca fizjonomii młodzieńca pozór wycieńczenia mimo jego solidnej budowy, a zarazem jakiś rys namiętności, wielkiej, niemal bolesnej, nie harmonizującej z aroganckim, ordynarnym uśmiechem i ostrym, pyszałkowatym wzrokiem. Młodzieniec był ubrany ciepło, w szeroki barani kożuch kryty czarnym suknem, więc w ciągu nocy nie zmarzł, podczas gdy jego sąsiad musiał na swoich ścierpłych od zimna plecach przenieść wszystkie rozkosze nocnej listopadowej słoty rosyjskiej, do której widocznie był nieprzygotowany. Miał na sobie dość luźną i grubą opończę bez rękawów, z ogromnym kapiszonem, kubek w kubek taką, jaką zazwyczaj noszą wędrowcy w zimie gdzieś daleko za granicą, w Szwajcarii albo na przykład w północnych Włoszech, nie licząc, ma się rozumieć, przy tym na takie odcinki drogi, jak od Ejkunów [1]do Petersburga. Co jednak było użyteczne i całkiem zadowalało we Włoszech, to się okazało niezupełnie przydatne w Rosji. Posiadaczem opończy z kapiszonem był młody człowiek, też dwudziestosześcio- albo dwudziestosiedmioletni, wzrostu trochę więcej niż średniego, o bardzo jasnych i gęstych włosach, o zapadniętych policzkach i ze spiczastą, nieznaczną, prawie całkiem białą bródką. Oczy miał duże, niebieskie i badawcze; w spojrzeniu ich taił się jakby spokój, ale był też i jakiś ciężar, jakiś dziwny wyraz, po którym pewni ludzie natychmiast odgadują, że ktoś cierpi na epilepsję. Twarz młodzieńca była zresztą przyjemna, subtelna, wychudła, ale bezbarwna, a teraz nawet zsiniała od chłodu. Pasażer ów trzymał w rękach skromny tłumoczek ze starego wypłowiałego fularu, zawierający, zdaje się, cały jego podróżny dobytek. Na nogach miał trzewiki o grubych podeszwach i getry — też nie po rosyjsku. Czarnowłosy sąsiad w kożuchu wszystko to dostrzegł, po części z nudów, i w końcu spytał z owym niedelikatnym uśmieszkiem, w którym tak bezceremonialnie i po chamsku wyraża się ludzka satysfakcja z kłopotów bliźniego:

- Zimno, co?

I wzruszył ramionami.

- Bardzo — odpowiedział sąsiad z nadzwyczajną gotowością — i niech pan weźmie pod uwagę, że to w dodatku odwilż. — A co, gdyby wypadł mróz? Nawet nie przypuszczałem, że u nas jest tak zimno. Odwykłem.

- Pan z zagranicy?

- Tak, ze Szwajcarii.

- Fiuu! To nieźle!...

Brunet z lekka gwizdnął i parsknął śmiechem.

Zaczęła się rozmowa. Gotowość, z jaką młodzieniec w szwajcarskiej opończy odpowiadał na wszystkie pytania swego czarniawego sąsiada, była zadziwiająca i pozbawiona wszelkiego podejrzenia, mimo że niektóre pytania były bardzo lekceważące, najzupełniej niewłaściwe i niepoważne. Odpowiadając wyjaśnił między innymi, że istotnie długo nie był w Rosji, przeszło cztery lata, że wysłano go za granicę z powodu choroby, jakiejś dziwnej choroby nerwów w rodzaju padaczki albo pląsawicy, jakichś drżączek i konwulsji. Brunet, słuchając go, kilka razy się uśmiechnął; a szczególnie głośno roześmiał się, kiedy na pytanie: "No i co, wyleczyli pana?" — blondyn odparł: "Nie, nie wyleczyli."

- Ha! Pieniędzy pewnie sporo pan napłacił po próżnicy, bo my tutaj to im wierzymy — zauważył zjadliwie brunet.

- Święta prawda! — wtrącił się do rozmowy siedzący obok i licho przyodziany jegomość, na wygląd zaskorupiały w kancelaryjnej pracy urzędnik, w wieku lat czterdziestu, korpulentny, z czerwonym nosem i wągrowatą twarzą — święta prawda, proszę łaskawego pana, niepotrzebnie tylko wyciskają z Rosjan tyle forsy!

- O, jakże się panowie mylą w moim przypadku! — zawołał szwajcarski pacjent cichym i łagodzącym głosem — oczywiście nie mogę się spierać, bo wszystkiego nie wiem, ale mój doktor dał mi ze swoich ostatnich pieniędzy na drogę tutaj, a prawie dwa lata trzymał mnie tam na swój rachunek.

- Nie miał kto za pana płacić czy co ? — spytał brunet.

- Tak, pan Pawliszczew, który łożył na mnie, umarł dwa lata temu; pisałem potem do generałowej Jepanczyn, mojej dalekiej krewnej, ale nie dostałem odpowiedzi. Wiec przyjechałem.

- Dokądże pan przyjechał?

- To znaczy, gdzie się zatrzymam?... Nie wiem jeszcze, doprawdy... w ogóle...

- Jeszcze się pan nie zdecydował?

I obaj słuchacze znowu parsknęli śmiechem.

- A w tym tlumoczku pewnie się mieści cały pański majątek? — spytał brunet.

- Gotów jestem pójść o zakład, że tak — podchwycił z nad wyraz zadowoloną miną czerwononosy urzędnik — i że innych poza tym pakunków w wagonie bagażowym nie ma, chociaż jak się to mówi, bieda nie hańbi.

Okazało się, że tak właśnie było: jasnowłosy młodzieniec bezzwłocznie i z niezwykłym pośpiechem przyznał się do tego.

- Tłumoczek pański ma jednak pewne znaczenie — ciągnął dalej urzędnik, kiedy naśmiano się do syta (a warto zaznaczyć, że i sam właściciel tłumoczka zaczął wreszcie, patrząc na nich, śmiać się, co jeszcze zwiększyło ich wesołość) — i chociaż można się założyć, że nie są w nim zapakowane złote zagraniczne rulony napoleondorów i friedrichsdorów ani też dukatów holenderskich, co łatwo wywnioskować chociażby z getrów opinających pańskie cudzoziemskie trzewiki, ale... jeśli do pańskiego tłumoczka wziąć na dokładkę taką niby krewną, jak na przykład generałowa Jepanczyn, to i tłumoczek nabierze innej zupełnie wagi, ma się rozumieć, tylko o tyle, o ile generałowa Jepanczyn jest rzeczywiście pańską krewną i pan się co do tego nie myli skutkiem roztargnienia... w które bardzo a bardzo łatwo człowiekowi wpaść, chociażby... z nadmiaru fantazji.

- Ach, zgadł pan znowu — podchwycił jasnowłosy młodzieniec — przecież istotnie prawie się mylę, przecież to jest prawie nie krewna; tak dalece, że doprawdy wcale a wcale się nie zdziwiłem, kiedy mi nie odpowiedziano. Spodziewałem się tego.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Idiota»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Idiota» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


libcat.ru: книга без обложки
Fiodor Dostojewski
Fjodor Dostojewski - Der Idiot
Fjodor Dostojewski
Fjodor Dostojewski - Die Brüder Karamasow
Fjodor Dostojewski
Fjodor Dostojewski - Dostojewski - Die Dämonen
Fjodor Dostojewski
Fiódor Dostoievski - El Idiota
Fiódor Dostoievski
Fjodor M Dostojewski - Die Brüder Karamsow
Fjodor M Dostojewski
Fjodor M Dostojewski - Briefe
Fjodor M Dostojewski
Fjodor M Dostojewski - Der Idiot
Fjodor M Dostojewski
Отзывы о книге «Idiota»

Обсуждение, отзывы о книге «Idiota» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x